Joachim Sartorius (ur. 1946) to jeden z najwybitniejszych i najbardziej oryginalnych współczesnych poetów niemieckich. W Polsce, niestety, dotąd prawie nieznany. Jego dwa wiersze („Wstępna rozmowa o fragmencie” i „Kawafis zaprzecza Senece”) w przekładzie Ryszarda Krynickiego opublikowane w poznańskiej „Gazecie Malarzy i Poetów” w 1996 r. były uwieńczeniem spotkania autorskiego, jakie odbyło się w Poznaniu na zaproszenie awangardowego Teatry Ósmego Dnia. Wydany więc nakładem renomowanego prywatnego Wydawnictwa a5 w Krakowie tomik „Zegar szronu i inne wiersze”¹ w wyborze i przekładach Ryszarda Krynickiego jest właściwie momentem zaistnienia niemieckiego poety w polskim życiu literackim.

Joachim Sartorius jest synem dyplomaty i sam też poświęcił się temu zawodowi. Towarzysząc swojemu ojcu w jego wieloletnich misjach dyplomatycznych, poznawał świat, a wraz z nim różne kultury i języki. Uczęszczał do szkół w Tunezji, Kongo, Kamerunie, maturę zdawał we Francji. Studiował prawo i politologię w Monachium, Londynie, Strasburgu i Paryżu. W 1973 r. uzyska stopień doktora nauk prawnych. Po dwunastoletniej służbie dyplomatycznej (1974–1986) w Nowym Jorku,m Ankarze i Nikozji, powrócił do Niemiec, gdzie w latach 1986–1994 prowadził Berliński Program Artystyczny (Berliner Künstler Program des DAAD). Potem powrócił jeszcze na dwa lata do służby dyplomatycznej. Od 1996 r. był sekretarzem generalnym Instytutu Goethego w Monachium, a w latach 2001–2011 dyrektorem festiwalu Berliner Festspiele w Berlinie. Ten bogaty życiorys intelektualny i doświadczenia z osobistego poznawania różnych krajów, kultur i języków znalazły odbicie w jego twórczości poetyckiej. Jest autorem kilkunastu tomów wierszy, a wybór z sześciu najnowszych możemy poznać z wyboru i przekładów Ryszarda Krynickiego. Najstarsze z prezentowanych wierszy pochodzą z tomu „Sage ich zu wem” (Komu powiem, 1988), najnowsze z „Für nichts und wieder alles” (Na nic i znowu wszystko, 2016).

Wiersze Joachima Sartoriusa to urzekająca, intelektualna podróż w czasie i przestrzeni, opisana jako zderzenie wiedzy wyniesionej z licznych lektur literackich, naukowych i filozoficznych z wrażeniami i wspomnieniami, będącymi owocem podróży i osobistych doświadczeń. Każdy kraj, miasto czy miejsce, którym poświęca autor swój wiersz, jest pretekstem do głębszej, filozoficznej refleksji nad własnym życiem, przemijaniem, wspomnieniami sprzed lat oraz osobistego stosunku do przedmiotu czy adresata lirycznego. Ma oczywiście autor swoje ulubione miejsca i ludzi, do których częściej powraca. Takim miejscem jest na przykład Aleksandria, a osobą najbardziej chyba znany poeta aleksandryjski Konstandinos Kawafis (1863–1933). Poeta zafascynowany jest zarówno architekturą i malarstwem aleksandryjskim, jak i jego zabytkami i dorobkiem intelektualno-artystycznym tego miasta, ważnego w historii nie tylko Egiptu. Reprezentantem owego dorobku jest dla Poety na przykład słynna Biblioteka Aleksandryjska, której zwiedzanie przywołuje w pamięci znane historyczne relacje, opowieści i mity.

Na ścianie sali bilardowej wciąż jeszcze ta tłusta plama od włosów młodego mężczyzny z udami akrobaty, którego kochał poeta i którego niewierność miała dla niego ni większe znaczenie niż kolumna Pompejusza.

Tak Sartorius zaczyna swój wiersz „Za Biblioteką Aleksandryjską”, który jest przyczynkiem do ogólniejszej refleksji natury etyczno-estetycznej nad zjawiskiem zazdrości. Ale nie tylko Biblioteka Aleksandryjska jest dla poety inspiracją do jego poezji. Jego wiersz pt. „Aleksandria” jest swoistym poetyckim kolażem jakby fotograficznych obrazów tego miasta połączonych ze wspomnieniem o swoim ulubionym aleksandryjskim poecie:

Siadał tam w głębi, przy tym marmurowym stole, powiedział stary kelner, pod staroświeckimi wentylatorami, które już wtedy z trudem wirowały pod tym sufitem, ze stiukami w styluArt Nouveau, la vie était confortable: Stanley Beach, Glymenopoulo, i urocza mała Zizinia, dzisiaj kino, w której grano w sezonie Toskę, Cyganerię i Lohhengrin (najostrzejszą Rzecz Wagnera, jaką wówczas akceptowano na południe od Neapolu).