ISSN: 1689-6688
środa, 15 października 2014
ISSN: 1689-6688
środa, 15 października 2014
Przeczytałam ostatnio trzy książki Beaty Tadli (ur. 14.06.1975 r. w Legnicy) – ukończyła ona Kulturoznawstwo i Zarządzanie w Instytucji Kulturowej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zdobyła później dwukrotnie (2009 i 2010 r.) tytuł Mistrza Mowy Polskiej. Wykłada Kulturę Słowa. Oprócz tego jest działaczką społeczną, Ambasadorką Honorowej Kampanii „Sekrety Życia”, która ma na celu zachęcać kobiety do dbania o swoje zdrowie i do wykonywania badań profilaktycznych. Prywatnie – mama Janka.
Tadla jest ogólnie cenioną dziennikarką telewizyjną, autorką trzech książek, które właśnie postanowiłam przeczytać, zachęcona jej stylem prowadzenia Wiadomości. Wybrałam jej publikacje, ponieważ Beata Tadla jest moją ulubioną dziennikarką i bardzo ją cenię za to, co robi i kim jest. Poza tym jest też atrakcyjną kobietą i działaczką społeczną właśnie na rzecz kobiet.
Pierwszą książką Beaty Tadli, po jaką sięgnęłam, była książka pt. „Kto pyta nie błądzi, rozmowy wielkich i niewielkich”. Ogólnie książka ma formę specyficznego wywiadu i kierowana jest do osób w różnym wieku. Skonstruowano ją tak, że dzieci zadają pytania sławnym osobom. Bohaterami książki są min. Anna Dymna, aktorka prowadząca fundację „Mimo Wszystko”, która pomaga młodym osobom z niepełnosprawnością; Mirosław Hermaszewski, kosmonauta; Krystyna Loska, spikerka telewizyjna; Irena Szewińska, lekkoatletka, biegaczka, która zdobyła kilka medali na olimpiadach i wielu innych.
Ogólnie zachęcam do przeczytania tej książki, ponieważ jest napisana lekkim językiem, a można się z niej dowiedzieć czegoś ciekawego, np. kim byli i kim są jej bohaterowie. Jak dla mnie jednak złą stroną tej książki jest to, że trochę za mało zawarto wiadomości o poszczególnych osobach, chciałoby się dowiedzieć więcej, pozostaje niedosyt. Poza tym jest w porządku. Najbardziej podobała mi się rozmowa z Ireną Szewińską. Uważam, że sportsmenką nie każda dziewczyna może zostać, trzeba mieć predyspozycje, nie bać się skakać o tyczce i trenować bieganie.
Druga książka to „Niedziela bez Teleranka”, która nawiązuje do współczesnej historii. Oczywiście chodzi o niedzielę 13. grudnia 1981 r., kiedy to Generał Jaruzelski zapowiedział wprowadzenie stanu wojennego. Tej niedzieli nie nadano w telewizji Teleranka, a wspomniana książka opowiada właśnie o tym, co działo się i jak w ogóle było w tamtych czasach, w latach 80. Przypomina różne fakty z tamtej rzeczywistości i próbuje odpowiadać na różne pytania, m.in. gdzie robiliśmy zakupy, gdy nie było supermarketów? Czy maszyna do pisania miała wyświetlacz? Gdzie w telefonie z tarczą były przyciski? Czym zmienialiśmy kanały telewizyjne, skoro nie było pilotów? Można zobaczyć Polskę taką, jak ona wyglądała trzydzieści trzy lata temu.
Książka zawiera dwadzieścia jeden rozdziałów plus zakończenie. Każdy rozdział ma inny temat. Najbardziej podobał mi się ten o kioskach, jedzeniu, telewizorach i pieniądzach. Są również wywiady ze sławnymi ludźmi, np. z Robertem Sową – mistrzem kulinarnym, dziennikarzem Jackiem Żakowskim, Dorotą Zawadzką, znaną psycholog, czy z Lidią Popiel – fotografką i modelką. Pojawiają się wspomnienia sław o tym, jak pamiętają stan wojenny.
Moje ogólne wrażenia są pozytywne. Książka napisana jest w ciekawy sposób, opowiada o zwyczajnym życiu w czasach komunizmu. Wtedy nie mieliśmy pojęcia, że wszystko się zmieni, technika pójdzie do przodu, itd. Moim zdaniem to bardzo ciekawe. Zachęcam do przeczytania również tej książki, o pokoleniu lat 80., można sobie przypomnieć lub dowiedzieć się, jak wyglądało wtedy życie. Ja zaczęłam ją czytać ze względu na autorkę. Polecam przede wszystkim młodym ludziom, ale i dla starszego pokolenia takie wspomnienia mogą być interesujące.
Natomiast trzecią, ostatnią książką Tadli, jaką niedawno przeczytałam, jest książka pt. „Pokolenie 89, czyli dzieci PRL-u w wolnej Polsce”. Również zahacza ona o współczesną historię, sprzed około dwudziestu pięciu lat i stara się pokazać, jak zmieniał się ustrój po komunizmie.
Można przyjąć, że komunizm zakończył się 4 czerwca 1989 r. i od tego czasu zaczęło się w Polsce wszystko po trochu zmieniać. W książce znani i popularni aktorzy, muzycy, politycy, dziennikarze i sportowcy opowiadają autorce, Beacie Tadli o swoim dzieciństwie w PRL-u i szansach, jakie dał im rok 1989. Pojawia się wiele ciekawostek: jakim rarytasem była coca-cola, jak dzieci wracały do domu z kluczem na szyi, że słodycze przywożono zza granicy, jak podróżowano, ile można było kupić za dolary w Pewexach, itp. Książka zawiera 47 wywiadów, w tym również historię samej Beaty Tadli. Każda historia jest inna, opowiedziana indywidualnie. Kilka z nich szczególnie zwróciło moją uwagę: opowieść Krzysztofa Antkowiaka, Doroty Gawryluk, Tomasza Sekielskiego, Ewy Wachowicz oraz właśnie autorki Beaty Tadli. Bohaterowie, których wymieniłam, mają moim zdaniem naprawdę ciekawą historie życia. Niektóre wywiady były łatwe do zrozumienia inne trudniejsze, a wspomnienia bohaterów – bardzo różne, nawet niektóre dość trudne. Rozmówcy opisują swoją młodość, jak wtedy żyli, jak to pamiętają. Wszystko napisane jak dla mnie w bardzo ciekawy sposób, ale z drugiej strony też raczej trudny i wymagający wczytania się. Dla starszego pokolenia to znane dzieje, budzące wspomnienia.
Podsumowując, wrażenia mam pozytywne, warto było sięgnąć po taki kawał nieoficjalnej historii. Polecam wszystkim młodym, podobnie jak poprzednie książki.
