Jean Dorst powiada: "Mamy obowiązki moralne wobec każdego z elementów tworzących teatr ludzkiej egzystencji". Ten teatr życia powszedniego rozgrywany w "Wycinankach" w sceneriach społecznej metropolii w przestrzeni zurbanizowanej, interpretowany jest jednakże w głębszym połączeniu z ukrytym wymiarem biosfery. Jest to być może artystyczna próba ukazania swoistego wymiaru egzystencji ludzkiej w sprzężeniu megapolis (stref miejskich) z ukrytą macierzą, matecznikiem źródłowej egzystencji "wygnańca z raju", uczestnika gry w urbanistycznej miejskiej retorcie. Rejestr swoistej tułaczki podświadomych pragnień. By odwołać się do dzieła Edwarda T. Halla "ukryty wymiar", nie chodzi tu tylko w tych wycinankach z życia o jakąś utopię przestrzegającą, sygnały, że współczesny kryzys ekologiczny wykazuje niepokojące sprzężenie ze zjawiskiem świadomości etycznej, dotyczącej związków człowieka z przyrodą, ale o żywy, żwawy, kreowany przez naturę kobiety — artystki punkt widzenia. Wszystko inne nie liczy się, kiedy dostrzega co się dzieje z naszą zewnętrzną i wewnętrzną Biosferą - z miłością i z samotnością. Intensywne napięcie emocjonalne prowadzi tu do odruchu i ruchu ciągłego dynamicznego przekraczania istniejących już foremek mentalnych i obyczajowych, do rozłamu martwych zaszyfrowanych stereotypów.

Toteż Autorka "Wycinanek" - o silnym zabarwieniu uczuciowym, eksponujących - osobisty punkt widzenia bohatera zbiorowego (ludzi) i potęgujących ekspresywność stylu -forsuje swoistą „dekonstrukcję”. Jeśli już coś pojawia się na dłużej w polu Jej refleksji, to przeważnie jest to najistotniejsze, nieograniczone, niewiarygodne albo transgraniczne. A jednocześnie budzi mój szacunek pełna afirmacji postawa Autorki wobec doświadczalnej faktyczności. Przypomnijmy tylko, że w swoim czasie ukazało się u nas wiele powieści i opowiadań pisanych przez kobiety eksponujących kobiecy punkt widzenia, wydano tez wiele opracowań socjologicznych poświeconych problemom kulturowej tożsamości płciowej. U Hilt wszystko rozgrywa się w dynamice od kobiety do mężczyzny i... z powrotem. W tej dwubiegunowości pojawić się mogą kolizje, które ilustrują w tekstach wertepy "antyestetyzmu", dążność do zacierania granic między dziełem sztuki a codziennością.

Rzekłbym, że dominuje w "Wycinankach" przemożne pragnienie dotarcia do pierwotnych źródeł ekspresji. Górę bierze, nad kulturową rezerwą, nobilitacja codziennych doznać, apologia pierwotnego, ekstatycznego misterium życia.

Wypada się jednak zastrzec, iż z feminizmem, czy z jego najnowszymi odmianami, feminizmem rozumianym jako orientacja kulturowa - zapisy Małgorzaty Hilt mają niewiele (lub nic) wspólnego. Przeważa w tkance prozy rozrywająca wszelkie

sztuczności i sztywności strategia dynamitu. Dlatego - pozornie - jest to proza rozerwana

przez implozję, zamach autoterrorystyczny od wewnątrz , idący od pięt do rzęs. Mamy także do czynienia z dyskretnym wymiarem muzycznym, którego objawem jest wewnętrzny dialog polifoniczności. Cegiełki tekstu prowadzą ze sobą muzyczną grę, wibrują i tańczą semantycznie. Powstaje przestrzeń transformacji, w której przeplatają się najróżniejsze wątki, nitki sensu i absurdu wyrywane z sieci życia, no i z cyberprzestrzeni - parodie "samotności w sieci".

To żywy i nowy typ artykulacji być może nadal represjonowany w obowiązującym modelu kultury. Małgorzata Hilt przechodząc z tekstu do tekstu z większych całości do migawek, z migawek do sedna sprawy buduje własny Tekst - meritum. Oryginalne to dzieło a stosowane przez Hilt środki ekspresji artystycznej wyznaczają odrębną dykcję alchemii prozatorskiej.

To bardzo rezolutna i odważna formalnie mozaika, którą z przekonaniem polecam Wydawcy i Czytelnikom.