Miałem dziwne i chyba głupie wrażenie, że każda kolejna książka autorstwa Romy Ligockiej jest gorsza od poprzedniej. Po niezwykle mądrej, ważnej, wspaniałej „Dziewczynce w czerwonym płaszczyku” dwie kolejne nie wywarły na mnie wielkiego wrażenia. O ile „Tylko ja sama” z pewnością przekazywała bardzo ważne treści dotyczące prób znalezienia przez autorkę, niosącą na barkach traumę żydowskiego dzieciństwa, miejsca w powojennym świecie, z „Kobiety w podróży” nie pamiętam w zasadzie nic. Dlatego gdy dowiedziałem się, że na rynku są dwie kolejne książki Ligockiej, podszedłem do tego ogromnie sceptycznie. Kupiłem tylko „Wszystko z miłości” i… jestem zachwycony!

Nie dajcie się zwieść i zniechęcić, Drodzy Czytelnicy, ani tytułowi, ani „Notce redakcyjnej”, ani opisowi z okładki. Tak, to prawda – wszystko jest z miłości. Owo najważniejsze z uczuć powinno odpowiadać za wszystko (!), co robimy, za nasz stosunek do innych, nasze widzenie świata, nasze zachowania i myśli, za wypowiadane słowa. Jak łatwo to powiedzieć, pomyślicie. Nieprawda. Bardzo trudno. A prawie niemożliwe wykonać. Jednakże autorka, ta mimo wszystko tchnąca optymizmem dziewczynka w czerwonym płaszczyku, doskonale wie, o czym mówi.

Większość z tych dwudziestu czterech felietonów było drukowanych w miesięczniku „Pani”. To naprawdę nieważne. Nie warto się tym sugerować. Teksty są świetne i należy dziękować losowi, że wydane zostały w formie książki. Do nich zostały dołączone inne, pisane specjalnie do tego wydania. Wynika z tego, że wszystkie powstały niedawno, bo w latach 2006-2007, i dlatego obrazują obecne odczucia, stan emocjonalny, myśli, postawy i stosunek do świata czy do siebie autorki.

Szukam, szukam w myślach wspólnego mianownika tych felietonów. Bo cóż znaczy, że wszystko z miłości? Znaczy to tak bardzo dużo, że niezwykle trudno to wyrazić słowami, sprecyzować! Miłości, ile Ty masz twarzy! Ligocka odkrywa ich mnóstwo. Wydaje się, że dla niej miłość to uczucia, których ja nigdy nie uznałbym za największe, najżarliwsze, najmocniejsze. A autorka przekonuje mnie, że te, zdawałoby się, nieważne, najprostsze z codziennych odczuć i zachowań pochodzą właśnie z głębi serca, gdzie drzemie miłość. To wspomnienia wydobyte z ukrytych i zakurzonych przedmiotów, schowanych na dnie podróżnego kufra, które wydobyte na światło dzienne powodują ucisk w dołku, drżenie rąk, łzy, przywołują dawno zapomniane nazwiska, twarze… To wiara i tęsknota za prostszym życiem, życiem nie dla pieniędzy, a dla przyjemności, co wydaje się na pierwszy rzut oka nieprawdopodobne. To próby pokochania siebie, przekonanie, że nie można, nie trzeba zazdrościć innym, że nasze życie jest niepowtarzalne i piękne, a zarazem tak cudownie powtarzalne w swej codzienności, że warte odkrycia jego uroku. To matczyna miłość i tęsknota za własnym synem, który wybiera wakacje bez matki dla obozu pod namiotem z najlepszymi kolegami. To odwaga przyznania się do egoizmu, to niezwykła siła do rezygnacji z własnych przyzwyczajeń, to przygarnięcie nielubianego i nieoczekiwanego gościa w środku nocy i poświęcenie mu własnego czasu, życia. To uprzejmość w stosunku do życzliwych nam ludzi, to robienie głupstw, którymi ich ucieszymy. To obcowanie z ludźmi cichymi, trochę odrzuconymi, nieśmiałymi. To pamięć o zdarzeniach i ludziach promieniujących miłością – miłością, która była wolnością w czasach, kiedy wolność ducha była niepożądanym luksusem, którego pozbywano się na rzecz obiecywanej powszechnej sprawiedliwości¹. I dużo, dużo więcej… Ale wszędzie Ligocka jest cierpliwa, pełna ciepła, wyrozumiałości dla siebie i dla innych, ba! wyrozumiała dla czasu i miejsca. Opowiada o tychże uczuciach niezwykle spokojnie, wnosząc swymi słowami do mojej duszy pewien ład, układając w niej porozrzucane klocki przeróżnych niedobrych emocji po każdym dniu, godzinie, rozmowie, awanturze. To trochę terapia, bo powód do zastanowienia się nad życiem, nad tym, w jaki sposób czerpać z codziennych zdarzeń i spotkań umiejętność naprawiania swojego postępowania, szukania w nim miłości. A może nawet i lekarstwo.