Muszę przyznać, że od paru tygodni mam prawdziwą szajbę na punkcie włoskiego jedzenia. Od kiedy wyklarowały się moje plany wakacyjne, maniakalnie wręcz czytam i oglądam wszystko, co z Włochami ma cokolwiek wspólnego. Kuchnię włoską, choć o takiej de facto ciężko mówić, bo każdy rejon oferuje coś specyficznego, kocham od zawsze. Wreszcie jako dorosła osoba, o ukształtowanym guście kulinarnym będę mogła spróbować jej u źródeł. Było to od paru lat moim marzeniem.

A piszę o tym, bo tym razem będzie o dwóch fantastycznych Włochach i ich książce, która powstała wraz z serią telewizyjną. BBC bardzo sobie cenię, bo ich produkcje są zawsze na rewelacyjnym poziomie. Może, gdy pierwszy raz usłyszałam o serii na temat włoskiej kuchni, to nie poczułam dreszczyku emocji, ale po pierwszym odcinku wpadłam po uszy.

Gospodarze programu Antonio Carluccio i Gennaro Contaldo, to uznani szefowie kuchni. Obaj (każdy z osobna) opuścili Włochy kilkadziesiąt lat temu, aby po latach spotkać się w Wielkiej Brytanii. Współpracowali ze sobą, starszy wiekiem i doświadczeniem Antonio był dla Gennaro nauczycielem i mentorem. Z upływem czasu stali się swoistymi ekspertami i autorytetami w kwestii kuchni włoskiej na wyspach. Antonio jest autorem kilkunastu książek kucharskich i szefem sieci knajpek Carluccios, a Gennaro szefem kuchni jednej z bardziej utytułowanych restauracji w Londynie i jedną z milszych osobowości telewizyjnych. Zasłynął także jako ten, który w arkana kuchni włoskiej wprowadzał Jamiego Olivera.

Seria telewizyjna Two Greedy Italians (Dwóch Zachłannych Włochów) tak ujęła moje serce, że nie mogłam nie kupić książki pod tym samym tytułem. Nie pierwszy zresztą raz się skusiłam na książkę pod wpływem programu TV. Na wyspach praktyka łączenia tych dwóch przekazów w tym samym czasie jest popularna i jak widać łatwo połknąć haczyk.

Słów kilka o serii TV, bo chcę napisać, co mnie tak zauroczyło. Nie był to program jedynie o gotowaniu, czy pięknie włoskiego krajobrazu (zakochałam się w kawałku wybrzeża w Campania!), ale sentymentalne spojrzenie na społeczeństwo i jego zmieniające się zwyczaje. Spojrzenie często smutne i z nutą żalu, np. z tego powodu, że sporo współczesnych kobiet nie poświęca czasu na kulinaria. Młode Włoszki nie wiedzą jak zrobić tortellini, a rodziny często nie mają czasu wspólnie biesiadować. Ten program to oprócz kulinariów, socjologiczne i historyczne spojrzenie na społeczeństwo, a co za tym idzie, jego kuchnię. To kuchnia regionalna, wykorzystująca co najlepsze dają góry, czy morze, to kuchnia bardzo często wynikająca z biedy, to przygotowywanie potraw z tego, co akurat dał sad, czy gaj oliwny.