„Droga donikąd” to powieść nieomal autobiograficzna – Józef Mackiewicz opisuje w niej dokładnie to, co sam miał okazję przeżyć i zobaczyć. A widział przede wszystkim Wilno pogrążone w bezbrzeżnej apatii, której żaden z mieszkańców miasta przed wkroczeniem doń Sowietów zwyczajnie nie był w stanie sobie wyobrazić. Zderzenie eksperymentu bolszewickiego ze światem przedwojennej Polski było bowiem dla wilnian druzgocące. Życie nasze składa się już od dawna prawie wyłącznie z czekania. Czekania w kolejce, czekania na żarcie, czekania na areszt, czekania na dalszy postęp skomunizowania kraju, w każdym razie czekania na coś bardziej jeszcze przykrego, niż jest dzisiaj – mówi jeden z bohaterów już na pierwszych stronach książki. Co charakterystyczne, brak w niej jakichś wybitnie drastycznych obrazów, do których przyzwyczaiły nas powieści opisujące dramat II wojny światowej. „Droga donikąd” skupia się raczej na monotonnej beznadziejności dnia powszedniego, immanentnej dla życia pod komunizmem. Miast scen przedstawiających taśmowe egzekucje i brutalne przesłuchania, czytelnik ogląda cichą i spokojną agonię, powodowaną nudą strachu, nudą nędzy, nudą braku nadziei. Wszak w świecie komunistycznym nawet porywanie całych rodzin w celu wywiezienia ich na daleki Sybir odbywa się w zupełnej ciszy. Ciszy jakże kontrastującej z oburzeniem i niepokojem, jakie w przedwojennym Wilnie wywoływał proceder porywania... bezdomnych psów przez miejskiego hycla.