Niebieski szlak zaczyna się niemal zaraz przy stacji PKP, więc odnalezienie go nie powinno nikomu nastręczać żadnych problemów. Niestety początkowo czeka nas marsz asfaltową drogą przez Rajczę, ale po kilkunastu minutach wejdziemy na drogę polną. Mijamy ostatnie zabudowania i zaczynamy trawersować wzgórze. Szlak jest dobrze oznaczony, ale w zimie zdarza się, że śnieg oblepia drzewa i oznaczenia ukrywa, więc należy się uzbroić w czujność i zdrowy rozsądek.

Już pierwsza część wycieczki jest bardzo atrakcyjna widokowo, ponieważ dość szybko nabieramy wysokości i z każdą chwilą możemy się cieszyć coraz ładniejszymi górskimi krajobrazami, które zwłaszcza zimą prezentują się naprawdę fantastycznie. Gruba pokrywa białego puchu skutecznie zakrywa całą ziemię, a śnieżne nawisy i kryształki lodu niczym świąteczne ozdoby przyozdabiają mijane drzewa. Jeśli trafimy na dobrą pogodę, to widoki i przyjemność spacerowania w tych okolicznościach wynagrodzą nam z nawiązką wszelkie zimowe niedogodności.

Do pokonania w poziomie mamy około 7 km, a w pionie jakieś 500 metrów przewyższenia, co powinno nam zająć około 2,5 godziny. Po tym czasie powinniśmy być już na Polanie Cukierniczej. W razie zmęczenia, lub innych nieprzewidzianych przygód, możemy odbić do schroniska na Hali Boraczej, a potem bezpiecznie zejść z powrotem do Rajczy lub szlakiem zielonym do Milówki. Jest jeszcze jedna opcja. Jeśli zależy nam na tym, by dojść do Rysianki, a nasza kondycja nie pozwala na pokonanie 27 km w rozsądnym czasie i bezpieczne zejście na pociąg przed zachodem słońca, to możemy zostać na noc w którymś schronisku (do wyboru mamy w sumie trzy: na Hali Boraczej, Hali Lipowskiej i Rysiance), a wędrówkę kontynuować dnia następnego.

Jeśli zdecydujemy się kontynuować wycieczkę, to odbijamy w prawo na szlak czarny. Warto, bo przy sprzyjających warunkach dojście na Hale Radykalną zajmie nam tylko około 45 minut. Nieopodal leży Radykalny Wierch, do którego szlak nie prowadzi, ale jeśli mamy apetyt wdrapać się na jakiś szczyt, a jesteśmy w dobrej formie, to możemy stąd kontynuować wędrówkę w stronę Rysianki.

O ile czas nam na to pozwoli, to warto zadać sobie jeszcze trochę wysiłku i podejść stąd przynajmniej na Halę Bacmańską, która rozciąga się na wysokości około 1125–1200 m n.p.m. Jak będzie widać na zdjęciach, przy dobrej pogodzie możemy z niej popatrzeć na Pilsko czy Wielką Raczę, a nawet na Tatry!

Dalej czeka nas już właściwie tylko przyjemny spacerek grzbietem prowadzącym aż na Rysiankę. W sumie z Hali Radykalnej do Schroniska na Rysiance jest zaledwie 4,5 km. Przejście tego dystansu nawet w zimie (o ile tylko nie musimy brodzić po kolana w śniegu) nie powinno zabrać wielbicielowi górskich wędrówek więcej niż 1,5 godziny.

Później oczywiście aż kusi by, zamiast wracać, iść dalej na Pilsko, a kolejną noc spędzić w schronisko na Hali Miziowej, lub jeśli czas pozwoli od razu zejść do Korbielowa, ale to już raczej nie jest plan na jednodniową wycieczkę. Wracamy na Halę Boraczą, możemy to zrobić grzbietem, czyli tym samym żółtym szlakiem, którym przyszliśmy, lub na skróty szlakiem zielonym.

Z Hali Boraczej możemy zejść do Rajczy tą samą trasą, którą weszliśmy, ale skoro mamy taką możliwość, to ciekawiej będzie dla urozmaicenia wybrać inną drogę. Tym razem zejść możemy również zielonym szlakiem do Milówki. Do przejścia mamy 7 km, co powinno nam zająć około dwóch godzin, a jeśli przyjedziemy pociągiem, co jest chyba najwygodniejszym rozwiązaniem, to zejście do innej miejscowości nie jest żadnym problemem logistycznym. Należy jednak pamiętać, że w zimie słońce zachodzi wcześniej, a jeśli nie znamy szlaku na pamięć, to lepiej nie schodzić po omacku, zwłaszcza jeśli spadł świeży śnieg i brakuje śladów pozostawionych przez wczorajszych turystów. Opisana wycieczka nie jest trudna, ale wypadki zdarzają się i na łatwych szlakach, a życie pokazuje, że większość z nich spowodowana jest brakiem wyobraźni, żeby nie powiedzieć głupotą. Jeśli nie chcesz być tematem kolejnych żartów o turystach w górach lub, co gorsza, zasilić statystyki wypadków, to przed wyjściem sprawdź warunki, a podczas wędrówki używaj nie tylko kończyn, ale także głowy. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za Twoje indywidualne decyzje. Powodzenia.