Absurd polega na tym, że pozory wydają się ludziom ostoją bezpieczeństwa. Bo po co zmieniać swoją sytuację? Niech już będzie taka, jaka jest, bo przynajmniej wiadomo, jak to wygląda, a kiedy się pozmienia to może być różnie. Wydaje się też, że pozory mogą kogoś ochronić przed… no właśnie? Przed rzeczywistością, prawdą, okrucieństwem tego świata? Że lepiej nie iść do lekarza, bo jeśli lekarz nie powie „proszę pana, to jest rak”, to znaczy, że tego raka nie będzie i szanowny pan zostanie cudownie ocalony? Otóż zdaje mi się, że to wcale nie świat jest okrutny, tylko ludzie tacy są i to najbardziej właśnie wtedy, kiedy tają przed drugą osobą (czy przed sobą samym) swoje faktyczne myśli i uczucia, fakty. Bo rzeczywistość jest rzeczywistością i żadne oszukaństwo tego nie zmieni. Oszukaństwo również zawsze będzie oszukaństwem.

Nie wiem, czy czytelnicy zdają sobie sprawę z tego, że podział na słyszących i Głuchych to coś więcej niż stwierdzenie czyjejś możliwości bądź niemożności słyszenia? Głusi tworzą odrębną kulturę, mającą swój język (migowy) oraz swoje zwyczaje. Między innymi w kulturze tej króluje szczerość i bezpośredniość. Jeżeli praca została wykonana dobrze, mówi się, że jest dobra, jeżeli źle, mówi się, że jest zła. Nikt się za to nie obraża, wie przecież jak ją wykonał, wie, czy się starał, czy nie, wie, ile w nią włożył pracy. Jeżeli dużo i zna jej wartość, nie zgadza się ze złą opinią – może o tym jasno powiedzieć, bo również z jego strony nie ma żadnych barier. Taki stan rzeczy jest zresztą całkiem zrozumiały – jeśli mówi się szczerze, mówi się szybko. Albo tak, albo siak,(„kiedy mówisz prawdę, nie potrzebujesz sobie niczego przypominać”). Wygłoszenie w języku migowym elaboratu „praca jest być może nawet całkiem dobra, ale jednak z drugiej strony wydaje mi się…” zajęłoby po pierwsze dużo czasu, po drugie byłoby zupełnie nieczytelne, a potrzecie już na starcie rozbolałyby ręce. Kiedy trzeba dużo machać łapkami, człowiekowi odechciewa się owijania w bawełnę. Jeśli jest źle, to po prostu mówi się „źle!” Inna sprawa, że sposób powiedzenia „bardzo dobrze!” w języku migowym jest tak nagradzający sam w sobie (piękny, zamaszysty gest, bardzo szeroki uśmiech, uśmiechnięte nawet oczy – i to wszystko ma znaczenie gramatyczne!), że być może warto poczekać na niego siedząc nad poprawianą pracą, dążąc do perfekcji.

Świat byłby szczęśliwszy, gdybyśmy nauczyli się być ze sobą naprawdę szczerzy. Gdyby nie trzeba było pocić się nad odgadywaniem myśli drugiego człowieka (zazwyczaj i tak wychodzi nam to beznadziejnie), bo sam by je po prostu wypowiedział. „Nudzi mi się, idę stąd”; „nie odpowiada mi ta grupa, wychodzę”; „zachowałaś się bardzo nie w porządku”; „bardzo dobrze, że to powiedziałeś”; „ja widzę to zupełnie inaczej”; „twój pomysł nie jest dobry”; „nie chcę tu być”; „kocham cię”…

Jeden z moich wykładowców opowiadał kiedyś anegdotkę, która będzie teraz pointą mojego wywodu. Do pokoju wpada zdenerwowany kolega i krzyczy „zabiję go, zabiję, zabiję!!!”, mój wykładowca pyta go „ale co się stało, dlaczego?”, „bo on powiedział, że ja jestem skurwysyn!”… „a jesteś? No bo jak jesteś, to prawdę powiedział. A jak nie jesteś, to czym się przejmujesz?”