Wiecie, co to eksport oraz import, nie? To są takie gałęzie gospodarki, które polegają na handlu z zagranicą i podlegają określonym prawom. Tymczasem, na przekór tym prawom, a nawet kpiąc sobie z nich, woda w rzekach płynie niezmiennie od tysiącleci skąd chce i dokąd chce, z państwa do państwa (a czasami i z powrotem)... I nikt nikomu za to nie płaci! Straszne! Tyle ton towaru opuszcza bez opłaty celnej granice państw i nikt na tym nie zarabia! Cóż za ironia losu!

Inna sprawa, że rzeki przyjmuje się nie tylko za darmo, ale również z dobrodziejstwem inwentarza: z rybami (o ile jeszcze jakieś tam żyją) oraz ze wszystkimi śmieciami, które płyną razem z wodą. Rzeki, które opuszczają jeden kraj i wpływają do drugiego są nie lada problemem: państwo, z którego rzeka wypływa, najchętniej zatrzymałoby sobie ryby i puściło za granicę same ścieki. Państwo, do którego rzeka wpływa, kombinuje podobnie, tylko na odwrót. Zerknijmy zatem, jak przedstawia się nasz handel wymienny wodą z naszymi sąsiadami.

Z Niemcami sprawa jest dość jasna. Odgrodziliśmy się od nich Odrą i Nysą Łużycką, które są w zasadzie wspólne, więc wspólnie je zanieczyszczamy i wspólnie trąbimy na lewo i prawo o konieczności ich oczyszczenia. Żadna z tych rzek nie jest ani polskim ani niemieckim produktem. Obie pochodzą z Czech. Czechy na dokładkę eksportują do nas jeszcze Bóbr, a Odrę tuż przy samej granicy zasila jeszcze Olza. My w ramach wymiany dajemy naszym czeskim braciom Dziką Orlicę oraz Ścinawkę – ale tylko na trochę, bo ta akurat robi małą pętelkę i wraca do nas.