Pomimo literackich sukcesów życie Gustafa Frödinga było pasmem nieszczęść, na które już w jego dzieciństwie rzucały cień ciężka choroba płuc ojca i choroba psychiczna matki, po których nastąpił hulaszczy i rozwiązły tryb życia, kilkuletni pobyt w więzieniu i wielokrotne wizyty w zakładach odwykowych i psychiatrycznych. Zmarł w 1911 roku, w wieku 51 lat, z powodu cukrzycy i choroby alkoholowej.

Ze względu na tryb życia i problematykę swych utworów, w których poruszał często problemy marginesu społecznego i patologii, można go zaliczyć w poczet szwedzkich „poetów przeklętych”. Misterna i melodyjna forma jego utworów poetyckich od dawna była zachętą dla kompozytorów i piosenkarzy, aby wykorzystywać je jako teksty piosenek.

Twórczość Gustafa Frödinga jest, jak dotąd, słabo znana w Polsce. Kilka jego wierszy znalazło się w niskonakładowym i trudno dostępnym tomie: Rytmy i obrazy. Antologia poezji szwedzkiej. Wybór i przekład Anna Fiutak Wyd. Fundacji Szwedzkiej, Warszawa 2005. Moje przekłady publikowane są po raz pierwszy.

Ryszard Mierzejewski

Swoje wiersze można przesyłać na adres redakcji:

Gitara i akordeon W moim domu mam dwóch sąsiadów: - jeden z nich jest sentymentalny, - słucham jego głośnych recytacji, o smutku i udręce życia głos błagalny. Niekiedy jest ponury i zgorzkniały, pochłonięty dziwną melancholią, niekiedy elegijnie rozmarzony i śpiewający niekiedy z gitarą. - Ten drugi jest wesoły i zabawny, i wieśniacki, i prostacko komiczny. Dla niego smutek i udręki to styl obłudny i służalczy, i przesądny. On nie udręcza się, śmieje się do życia i koniec, i gwiżdże, i śpiewa, i gra na akordeonie. - Można się zanudzić, słuchając o tym! - i chociaż jestem do tego przyzwyczajony; ten pierwszy mi przypomina mój czas obecny, ten drugi mój czas miniony.tłum. Ryszard Mierzejewski

Oczekiwanie Nasza przyszłość wydaje mi się ciemnym nasypem o barwie połyskującej miedzi w ciężkich chmurach, jak mroczne zielono-brązowe cienie stojące na górach, i atrament będący jeziorem i rzeką jak stopionym metalem. Z lęku na życiowe komory serca uciskającym, ty silny mocny, ty mocny, jak uderzasz i płoniesz, daj światło, powietrze z hukiem, które ciężko wonie, uderz twardo, uderz mocno młotem głucho grzmiącym. tłum. Ryszard Mierzejewski

Trzy podśpiewujące dziewki Były sobie w słońcu trzy krasawice na drodze obok Lindane Le, obracały się, owijały w spódnice, podśpiewywały, wszystkie trzy. I poszły sobie w takt jak wojaki i tak potem roztańczony i „Przylądek jest późny taki” podśpiewywały, wszystkie trzy. Ale gdy znalazły się na zakręcie drogi obok Lindane Le, zawołały: „kukułki słuchajcie!” wzdrygnęły się i zamilkły. I milczą tak jak ci, co nie żyją i rumienią się, wszystkie trzy. Ale dlaczego one się rumienią i dlaczego zamilkły? A jakże! Stało trzech studentów przy bramie, dlatego były tak milczące, i tak jak policzek były rumiane trzy dziewki podśpiewujące. Stało trzech studentów na zakręcie wszyscy trzej szyderczo się uśmiechali i przedrzeźniali, i wołali: „kukułki słuchajcie!” i wszyscy tak podśpiewywali. tłum. Ryszard Mierzejewski

Pocieszenie Kiedy przychodzi smutek, gdy noc się zapali w dzikich lasach, po których człowiek kroczy ten ufający światłu, które ma w oddali i blask, który się stamtąd wyłania i migocze? Czy one w żartach błyskają i w żartach uciekają, którego latarnika biorą za człowieka z latarnią? Nie wypłakuj smutku, póki mózg nadąża w półśnie zmęczonym otrzymasz pocieszenie, to wędrujące, które idzie i w sen cię pogrąża na puchu miękkiego mchu jest miłym marzeniem. A kiedy obudzisz się z mrocznego snu, zobaczysz poranne słońce w zakamarkach lasu. tłum. Ryszard Mierzejewski

Piosenka plażowa Czy miłe jest pluskanie na mruczących i szumiących od dźwięków fal bałwanie, w drodze do domów wymarłych? Czy przyjemnie jest być topionym w morskich fal uścisku, dla wszystkich uwięzionych głęboko w głębi portu, gdzie dla skruchy i zbrodni których sztormy okrutne, grają smutne pieśni subtelne i pokutne? Ale kto się skoczyć nie lęka, mimo że każde życie ulata, mimo że każdy skok to udręka ze zmarłego świata, zmarłego, gdzie oko wypatruje, zmarłego, gdzie ucho słucha, i mimo, że wszystko to zwiastuje ja jednak jestem tym, kto umiera.tłum. Ryszard Mierzejewski

Sny w Hadesie (IV. fragm.) Widziałem śpiącego wysoki podbródek czarną brodę, leżał młody i słaby z szeroką srebrną pręgą od kołnierzyka koszuli wokół twarzy, był dumny i blady. Widziałem śpiewaka smętnego, o ciemnych włosach w szlachetnej roli, jego męskie rozmarzone smutne wargi, które śpiewały chyba w Króla Artura hali. Widziałem go przygnębionego z otwartymi oczami, szukającego czegoś, co nie było nigdy znalezionym, tych skończonych ponownie i w ten sam sposób przelotnych spojrzeń w powietrzu przesączonym. Jednak jeszcze długo słyszałem jak subtelnie i melodyjnie mówi swoją myślą swojej mowy mrocznej, swojej na wpół wygasłej śpiewnej sagi z jakiejś doliny walijskiej czy angielskiej.tłum. Ryszard Mierzejewski

Wartość życia Wszak uważam, że właśnie w tej burzliwej, zbrodniczej, beznamiętnej wojnie jest ten właśnie kształt przyszłości budowanej dla wszystkiego, co żyje i co jest dla mnie. Wszak uważam, że właśnie to, co się uśmiecha, życie świata, które jest teraz właśnie w oczach i beztrosko zachwyca, że to ono całe niebo w sobie niesie. Potem przychodzą te ciemne, druzgocące śmiertelnie, ponure potoki, by myśleć, że „tym jedynym, co jest wyzwalające dla życiowego szczęścia, to śmierć”. „Na rajskiej łące nie więdnie życie, które jest wiecznie zielone”, wtedy odpowiadam: nie tęsknię za tym, co nie jest mi znane i upragnione. tłum. Ryszard Mierzejewski

Piosenka miłosna Moją miłość za pieniądze kupiłem, nie miałem innego sposobu na to, śpiewajcie pięknie, wy, struny fałszywe, śpiewajcie pięknie o miłości wszelako. To marzenie, nigdy nie spełnionego snu pięknego, aby wziąć go dla tego, co z Raju przeklętego jest Rajem i Rajem wszelako. tłum. Ryszard Mierzejewski

Deszcz Mruczy mruczy, szumi letni deszcz w pomruku, wszystkie drzewa skąpane liście i pąki zapłakane kap – kap – kap a tam niżej pędzi potok w pomruku i huku potok w pomrukutłum. Ryszard Mierzejewski