W sobotę wybrałam się na „łono przyrody” i chociaż ostatnio jeżdżę w to miejsce średnio trzy razy do roku i to tylko na różnego rodzaju imprezy, nie potrafię sobie odmówić tych wyjazdów. To miejsce i tę okolicę znam od ponad dziesięciu lat i był taki czas, że większą część swojego życia tam spędzałam. Kiedy moim rówieśnicy biegali na randki czy na dyskoteki ja jeździłam na konie. Jeździłam tam po to, aby sobie pojeździć, ale też popracować w stajni. Dzisiaj jest już trochę inaczej, bo i pewne rzeczy też się pozmieniały.

Jednak zawsze, gdy stąd wracam do domu, czuję się jakaś silniejsza. Pamiętam taki moment, gdy z moją koleżanką byłyśmy jeszcze dziećmi i obie odegrałyśmy scenę z „Daleko od szosy”. Obie wzięłyśmy w ręce wielki kamień i przeniosłyśmy go z jednego miejsca w drugie. Podobnie jak Leszek wmawiając sobie, że jak ruszyłyśmy ten kamień, to damy sobie radę. Najciekawsze jest to, że już dawno zmienił się właściciel tego pola a „nasz” kamień leży nadal w miejscu, które dla niego wybrałyśmy. Poza tym jest tak duży, że można na nim usiąść i podziwiać widoki. Jako, że miejsce położone jest na górce, tan mały świat widać jak na dłoni. A ja od iluś lat niezmiennie zachwycam się roztaczającymi się widokami. Usiadłam na kamieniu i spojrzałam daleko przed siebie. Z jednej strony widziałam ciemną ścianę lasu miejscami tak mroczną, wpadającą niemal w czerń, że przy zachodzącym słońcu wydawała się nawet groźna, z drugiej przeplatające się wstęgi żółto – zielonych pól i łąk. Migające czerwonymi makami i niebieskimi chabrami. Widać też było kolorowe domki i szarą wstęgę asfaltowej drogi. Na pierwszym planie miałam chłopaka, który z różnym skutkiem próbował zagalopować na kasztanowym koniu. Co jakiś czas obserwowałam jego zmagania zastanawiając się nad błędami, które popełniał i których nie potrafił od razu skorygować. Patrząc tak zobaczyłam coś jeszcze, coś, co tylko ja mogłam zobaczyć…własne wspomnienia. Swojego instruktora, który niestety odszedł już do tego lepszego świata, siebie na koniu. Swoje jazdy w teren. Ulubionego konia. Oczywiście to miejsce, ludzi, którzy się tutaj przewinęli i coś jeszcze. Ciekawe jak wiele człowiek może zobaczyć pogrążając się we wspomnieniach.

Siedziałam trochę tak z boku. Uśmiechnęłam się do kogoś, kto właśnie przechodził obok mnie. No tak, dla moich kolegów ja będę zawsze tą nieśmiałą, spokojną dziewczynką trzymającą się nieco na uboczu i potrzebującą trochę czasu, aby włączyć się do wspólnej zabawy. I zawsze, gdy tutaj przyjeżdżam, tak właśnie się czuję.