– Aaaaaaa – Szarkin głośno ziewnęła – ojej, wyłączcie to słońce, ja chcę spać. No nie wiem, kto tutaj właściwie jest władcą – i nagle jej perłowy śmiech rozniósł się echem po lesie. Następnie zgrabnie wyskoczyła z posłania i jak to często bywało, z równie wielką gracją zaplątała się we własne skrzydła, po czym już bez gracji trzepnęła jak wór ziemniaków na ziemię – auć, auć, auć, kurczę, kiedy ja się nauczę. Dobrze, że mnie nikt nie widzi, bo wstyd byłby, ha, ha, ha. Trzeba by coś zjeść i ruszyć do pałacu. Ciekawe co takiego się stało, że rodzice posłali po mnie i nauczycieli – mruczała tak do siebie, jednocześnie zrywając i pakując sobie do ust niebieskie jagody Amatanu. Jedząc, powoli kierowała się w stronę domu. Las wypełniony rześkością poranka szumiał, jakby śpiewał powitalne pieśni. Gdy stopy Szarkin stawały na turkusowym mchu, wyskakiwały z niego czerwone skoczki uciekające w panice przed niechybną śmiercią. Idąc wzdłuż strumyka, obserwowała jego wstęgę, która jak srebrny wąż prześlizgiwała się cicho i podstępnie przez las, by za moment uderzyć z siłą wodospadu na krawędzi wzgórza w dolinę. Promienie odbijające się w strumyku raziły oczy, zmuszając Szarkin do ich mrużenia. Wyszła na polanę, w oddali było widać zamek. – No tak, trzeba się z tym zmierzyć, ale jak już skończę to spotkanie, wymuszę na Michale, by nauczył mnie walczyć jakąś nowa bronią.

Skończywszy rozmowę z sobą. Rzuciła się biegiem w dół, z takim zapałem jakby od szybkości zależało jej życie. W czasie snu jej blond włosy rozplotły się i teraz korzystając z krótkotrwałej wolności, unosiły się swobodnie wokół jej głowy, tworząc złotą lśniącą w słońcu grzywę. Rozpędzała się coraz bardziej i bardziej aż.... się potknęła, lecz zamiast upaść chwilę przed zetknięciem z ziemią, rozłożyła skrzydła. Uniosła się z lekkością, by w pewnym momencie pionowo wystrzelić w górę. Szybko, jeszcze szybciej. Wyżej, coraz wyżej aż zabraknie oddechu, aż rozbolą ramiona. Słońce oślepiało swoim blaskiem, zamykając ją w złotym kokonie. W głowie zapanował spokój. Widok polany z góry stawał się coraz mniej wyraźny, aż cały świat poniżej rozlał się w jednego wielobarwnego kleksa. – Mogłabym tu zostać – pomyślała. Chwilę unosiła się na prądach powietrznych, pozwalając się kołysać na nich jak w hamaku. Po czym już bez dziwnych kombinacji zaczęła zlatywać w dół tak, by wylądować tuż przed mostem prowadzącym do bramy głównej.

– Dzień dobry nauczycielu – odezwała się Szarkin do Thorina, który kroczył w zamyśleniu parę kroków przed nią. Był tak zatopiony we własnych myślach, że nawet nie zauważył, gdy za nim wylądowała.

– Dzień dobry Szarkin. Jak ci się udał samotny nocleg w lesie? Światło księżyca Walgini nie raziło zbyt mocno? Podobno dziś była noc przejścia.

– Dziękuję nauczycielu, byłam tak zmęczona wydarzeniami dnia, że od razu zasnęłam. Może i była to noc przejścia, ale ja raczej chodziłam w nocy po własnych ścieżkach umysłu, jakby to mądrze odpowiedział nauczyciel Omes, ha, ha. A tak normalnie odpowiadając, to spałam ja zabita. Czy Michał i Omes już przyszli?

– Nie wiem Szarkin, po tym, jak się rozstaliśmy, wróciłem prosto do komnaty i poszedłem spać. Powiedz mi, Wasza Wysokość, dlaczego chciałaś zostać sama? Nigdy do tej pory tak nie robiłaś.

– Trudno mi to wyjaśnić, sama nie wiem może przeżycia ostatniego

dnia były zbyt silne i chciałam zostać na moment sama, by wszystko sobie przemyśleć. Zastanawiałam się też, czego mogą chcieć rodzice, czy coś się stało? Wiesz, nauczycielu, my Eutisjanie nie utrzymujemy zbyt zażyłych stosunków ze swoimi dziećmi po ich wykluciu, więc coś musiało się stać, skoro chcą mnie zobaczyć. Chciałam też polecieć sama i być sam na sam z powietrzem z szybkością. Nie panuję jeszcze dość dobrze nad zwrotami i trochę je trenowałam.

– Michał! – krzyknęła nagle, zauważając znikającą postać nauczyciela za zakrętem. – Nauczycielu! Proszę, poczekaj, chcę z Tobą porozmawiać.

– Wasza Wysokość, nauczycielu Thorinie, miło was widzieć, mniemam, że noc upłynęła Wam spokojnie i że wypoczęci, i w dobrych nastrojach siądziemy wszyscy do stołu, aby spożyć śniadanie w towarzystwie rodziców Szarkin – odezwał się spokojnym tonem Michał. Był ubrany w długie wąskie granatowe spodnie wpuszczone w brązowe skórzane buty przetykane na bokach złota nicią. Na górze miał ubraną luźną jedwabną turkusową tunikę, która miękko okrywała jego barczyste ramiona i delikatnie zsuwała się ku udom. Wyglądał bardzo wytwornie i elegancko. Szarkin nie widziała go jeszcze w takim stroju, stała teraz z szeroko otwartymi oczyma zaskoczona nie tyle wyglądem swojego nauczyciela, którego do tej pory kojarzyła raczej z pokutnym worem utytłanym błotem, ale sposobem wypowiedzi i doborem słów. Lekko jąkając się rozpoczęła rozmowę.

– Dzień dobry nauczycielu. Ja spędziłam noc spokojnie w lesie, a do snu swoją pieśnią uśpił mnie Twój ulubiony Drogin.

– Witaj Michale, moja noc niestety nie należała do spokojnych. – odezwał się Thorin – Nocne demony snuły się po głowie, plątały myśli i obrazy. Wstałem dziś bardzo zmęczony. No ale nie ma co narzekać, dziś była noc przejścia, powinienem się już przyzwyczaić, że w trakcie tej nocy mogą wydarzać się dziwne rzeczy.