Mając jakieś dziesięć lat, leżałam chora w domu, do dziś nie wiem, czy to, co się wydarzyło, było rzeczywistością, czy jedynie wytworem mojej wyobraźni? Będąc sama w domu, usłyszałam, że ktoś zadzwonił do drzwi. Nie reagowałam, ale po drugim czy trzecim dzwonku postanowiłam sprawdzić, kto to jest. Przez wizjer z drzwiach zobaczyłam dwóch mężczyzn w czarnych garniturach i w czarnych przeciwsłonecznych okularach. Do dzisiaj nie wiem dlaczego, ale coś kazało mi otworzyć drzwi. Mężczyźni porozumiewali się bez słów. A ja, mimo tego, ich rozumiałam i wiedziałam, co chcą powiedzieć. To było niesamowite uczucie. Czułam się tak, jakby po długiej podróży powróciła wreszcie do domu. Oni mówili moim językiem, językiem przekazywanych myśli. Usłyszałam, że jestem dzieckiem z rodziny królewskiej, a mojej planecie grozi niebezpieczeństwo i muszę szybko wracać. Poszłam z nimi. Zapytałam ich, gdzie ukryli swój statek. Odpowiedzieli, że jest otoczony promieniami niewidocznymi dla ludzkiego oka. Wróciłam do domu do istot, które były moją rodziną, a wyglądali tak obco i przerażająco. Okazało się, że zostałam wysłana na Ziemię dla ochrony i będę na niej tak długo, aż nadejdzie bezpieczny czas do powrotu. Pamiętam, że podróżowaliśmy jeszcze do dwóch różnych miejsc w kosmosie i prowadziliśmy rozmowy z dwoma innymi gatunkami żyjących istot, i że udało się zapobiec grożącym im konfliktom. Niepokoiłam się, że w domu moja mama zauważy moją nieobecność, ale usłyszałam, że nie będzie z tym żadnego problemu, bo można tak przestawić mój czas, że wrócę do momentu swojego wyjazdu. Na koniec odbyliśmy rozmowy na temat miejsca mojego pobytu na Ziemi. Padło pytanie, czy chcę tam pozostać? Odpowiedziałam, że teraz tam jest moja rodzina i że ja chcę tam pozostać. Wiem, że coś się wtedy stało. Po powrocie pamięć mi się zacierała, a i część „zdolności” zanikła lub zmalała. Od tamtej nieprawdopodobnej podróży, do tej pory mam uczucie pustki w głowie, coś jakby blaszkę, która blokuje mi pamięć i wszelkie umiejętności.

Czas wciąż upływał. Przeżyłam wiele lat i coraz częściej zdaję sobie sprawę, że już niedługo uzyskam dostęp do tajnych informacji. Patrząc na trójkę moich dzieci, wiem, że są inne i cieszę się, że udało mi się zaszczepić w nich miłość do zwierząt i przyrody, szacunek dla każdego życia. Wiem, że ich dzieci będą tak samo wrażliwe i że zmiany już się zaczęły. Ostatnio moja 7-letnia córka, na obiedzie u dziadków, patrząc na mnie, powiedziała: „Ja ciebie pamiętam, ale z innego życia”. Wzbudziła tym śmiech moich teściów, ale ja zrozumiałam, co chciała mi powiedzieć. Trzeba czasu, aby podobne dzieci na całym świecie zaczęły dokonywać zmian, ale to się dokona, kiedyś powstaniemy, wydostaniemy się poza system, który nas ogranicza. Prawda będzie płynąć w naszych żyłach, nasze spojrzenia będą jasne, myśli proste, a życie będzie wreszcie PRAWDZIWE.