Kiedy po raz pierwszy weszła do mojego gabinetu, nie zwróciłem na nią uwagi. Rzeczywiście była ładna, ale mnóstwo ładnych kobiet przewinęło się przez moje ręce.

Kiedyś przyszła do mnie prawdziwa piękność. Wysoka, zjawiskowa brunetka. Brązowe oczy, smukła jak gazela. Zaniemówiłem…

A jej jakoś nie zauważyłem, kiedy pojawiła się w dżinsach i niebieskiej bluzce. Miała rudawe włosy związane w kucyk, o ile dobrze pamiętam.

Chciała zrobić tatuaż na łopatce.

– Jasne, proszę wybrać wzór, katalogi leżą na stole.

– Mam już projekt.

– Świetnie, proszę chwilę poczekać, zaraz podejdę.

Usiadła, wyjęła kartkę i kredki. Zaczęła rysować. To była różowa lilia. Muszę przyznać, że miała talent, wyjątkowy talent. Świetna kreska i cieniowanie. Wyzwanie. Tak jak lubię.

Wiedziałem, że przyszła do mnie, bo jestem najlepszy… Usiadła, zdjęła bluzkę.

– Na prawej poproszę.

Przyłożyłem się do tego tatuażu, przyłożyłem solidnie. Spociłem się cały, jak mysz, ale warto było, bo wyszedł wspaniale! Kiedy skończyłem, lilia ożyła… Delikatnie się poruszyła, jeszcze bardziej rozłożyła płatki, a złoty pręcik zaczął się mienić i skrzyć. Po chwili poczułem mocny, odurzający zapach kwiatu. Wziąłem go do ręki, powąchałem, a potem jej pokazałem.

– Jesteś zadowolona z efektu? Podoba się?

– Tak, dziękuję jest piękna. Połóż ją na miejsce.

Założyła bluzkę. Zapłaciła. Wyszła.

Jeszcze przez długi czas siedziałem na krześle i nie mogłem przestać myśleć o lilii, o niej.

Minął jakiś czas, może miesiąc, może więcej.

Wróciła.

Miała na sobie beżową sukienkę bez ramiączek i narzucony na nią malinowy płaszcz. Włosy gładko zaczesane do tyłu, spięte w mały kok tuż nad karkiem. Zauważyłem jej usta – kształtne, jędrne, w kolorze płaszcza. Zapytałem, czy i tym razem ma gotowy projekt.

– Tak, zaraz narysuję, poczekaj.

Zdjęła płaszcz, usiadła, wyjęła kredki…

Papugi. Dwie. Jedna zielona z żółtoszarymi skrzydłami, druga turkusowa z jasnoniebieskim łebkiem.

Rozpięła sukienkę, zsunęła ją nieco, wskazała drugą łopatkę.

Zacząłem dziergać, poczułem się jak malarz, prawdziwy artysta. Jakbym nie ja prowadził rękę, szła sama… Nachylałem się, wąchałem jej włosy, wąchałem kark.

Spojrzałem na swoje dzieło.

„Jest lepiej, niż myślałem”.

Papugi poruszyły głowami, rozłożyły skrzydła i zaczęły latać po salonie. Dopiero teraz zauważyłem, że mają złote drobinki, które nagle rozbłysły i rozświetliły całe pomieszczenie.

Była zachwycona. Patrzyła na papugi, śmiejąc się, coś do mnie mówiła, nie wiem co, byłem oszołomiony. Wystawiła dłoń. Papugi, jedna po drugiej, usiadły. Przez chwile przyglądała się im, chyba coś szeptała. Wróciły na lewą łopatkę.