W dłoni ściskał tę nieznaną dziwną monetę i powtarzał w myślach nazwisko chłopca Lange, Lange... O kurcze, przecież Martha Lange to nasza nauczycielka od robótek ręcznych. Czy to możliwe, aby on był jej dalekim krewnym? Szarzało, zbliżała się magiczna pora między dniem a nocą. Zauważył jakiś ruch w trawie. Ze zdziwienia aż wstrzymał oddech. Mały krasnal w czerwonej czapeczce rozglądał się uważnie dookoła

i szybko podążał w kierunku gór. Józek cichutko i ostrożnie podniósł się z miejsca i zaczął za nim iść. Nagle krasnal się odwrócił i zauważając chłopca, rzucił w jego oczy garść złotego piasku i uciekł. Józek aż krzyknął z bólu, a jego oczy zaczęły niemiłosiernie łzawić. Zdążył jeszcze zauważyć małą czerwona czapeczkę, którą podniósł. Później świat zaczął wirować blaskiem szalonych kolorów. W oszałamiającym tańcu migotały kolory przed jego oczami. Nie wytrzymał tego zawirowania, jego ciałem targnął nagły odruch wymiotny i zemdlony upadł na ziemię. Ocknął się, kiedy była już noc. Zmarznięty zauważył nad swoją głową zdziwiony łeb krowy, która zaczęła oblizywać mu twarz. Poderwał się na równe nogi i puścił biegiem do domu wraz z pełnymi wiadrami mleka, modląc się po drodze, aby lanie, które go z pewnością nie ominie, nie było zbyt bolesne.

Minęło parę miesięcy. W ciepłych promieniach października Piotrek po raz kolejny krążył nad jeziorem licząc, że spotka ponownie dziwnego chłopca, ale już zaczynał wierzyć, że to wszystko mu się przyśniło.

– Piotrek, Piotrek – wołał za nim piskliwy dziewczęcy głos.

– Co się z tobą dzieje? Włóczysz się wkoło zalewu, jak jakiś nienormalny. – Ten głos należał do Gośki, przyjaciółki, razem chodzili do pierwszej klasy gimnazjum.

– Czy słyszałeś?... Podobno znaleźli jakąś skrzynię, kiedy coś tam burzyli czy remontowali. I wiesz, podobno jest to jakaś kapsuła czasu, zakopana przez pierwszych uczniów gimnazjum w Bielawie, jeszcze z czasów niemieckich.

Stary, to ma jakieś 93 lata. Ale jaja, co te dzieciaki mogły 1907 roku zakopać? Podobno dzisiaj w południe na Placu Wolności będą ją uroczyście otwierać.

– Piotrek, co ty się tak dziwnie gapisz?... Piotrek, powiedz coś...

Piotrek nic nie mówił, ale właśnie dotarło do niego, że jest to skrzynia z roku, z którego przybył Józek. Nie czekając na Gośkę, popędził na Plac Wolności. Obok fontanny z sową zebrał się już całkiem spory tłum. Nie zważając na pomruki niezadowolenia, przepchnął się na sam przód. Na podwyższeniu, składającego się z połączonych stołów, przykrytych zielonym obrusem, stała zardzewiała metalowo-drewniana skrzynia z olbrzymią kłódką, spinającą wejście do tajemnicy.

– Szanowni Państwo – odezwał się burmistrz Bielawy – zebraliśmy się tu wszyscy, aby być świadkami czasów, które już odeszły. Jak Państwo już zapewne wiecie, w pobliżu pierwszego gimnazjum w Bielawie, w wyniku prowadzonych tam prac ziemnych, odkopano skrzynię i podejrzewamy, że może to być przekaz pierwszych gimnazjalistów do nas, którzy przyszliśmy tu po nich. Tak więc za moment, proszę państwa, otworzymy historię!

Wysoka brunetka w białym fartuchu i rękawiczkach, stojąca obok burmistrza, podeszła do skrzyni i delikatnie zdjęła olbrzymią kłódkę, która bez żadnych oporów pozwoliła się otworzyć. Uchyliła wieko i zaczęła wydobywać skarby, wykładając je po kolei na zielone sukno. W pewnym momencie ręka jej zadrżała, a w oczach pojawiło się ogromne zdziwienie. W zastygłej dłoni trzymała dużą, szarą kopertę. Podała ją burmistrzowi, a ten przeczytał głośno wpisany na niej adres i ze zdziwieniem patrzył się na tę panią. Blady odezwał się do zgromadzonych gapiów:

– Szanowni Państwo, mamy tu dziwną kopertę, zaadresowaną „Piotr Lange – mój przyjaciel z 2000 roku”. Nie bardzo rozumiem, skąd się tu wzięła, ale pozwolicie, Państwo, że ją otworzymy. To jest coś niezwykłego!

Po otwarciu koperty, burmistrz wyjął z niej list i jeszcze drugą, mniejszą kopertę w kolorze zielonym. Po czym rozłożył list i zaczął czytać:

Mój drogi przyjacielu, Piotrze! Dzisiaj jest ostatni dzień 1907 roku. Cały czas zastanawiałem się czy to, co nas wtedy spotkało, w ten upalny, sierpniowy dzień było prawdą? Wierzę, że tak było. Zastanawiam się, kiedy ktoś otworzy tę skrzynię i czy Ty będziesz jeszcze żył, i czy pokój nadal będzie na świecie? Byłem dzisiaj na Herrleinberg. Chodząc tam, bardzo prosiłem, aby wysłali swoich strażników do pilnowania tej skrzyni, bo chciałem, aby została ona odnaleziona w roku, w którym się spotkaliśmy. Wtedy miałbym pewność, że będziesz mnie jeszcze pamiętał. Liczę na to, że mi się jednak uda namówić jakiegoś szalonego krasnala, aby jej pilnował. Informuję Ciebie, mój przyjacielu, że udało mi się dostać do gimnazjum w Bielawie, z czego jestem bardzo dumny. Zaliczają mnie do jednego z dwóch najlepszych uczniów i dzięki temu mogłem włożyć do skrzyni ten list do Ciebie. Wierzę, że Ty również dokładasz wszelkich starań, aby z każdym dniem być coraz lepszym i zdobywać coraz większą wiedzę. Dużo myślałem o naszym spotkaniu i o wiedzy, jaką mi podarowałeś. Dziękuję Ci za to. Dzisiaj wiem, że wiedza to potęga, że posiadanie jej gwarantuje życie w wolności. I za uświadomienie mi tej prawdy bardzo Ci dziękuję. Pozdrawiam Ciebie i wszystkich, których kochasz. Twój przyjaciel Józek. P.S. W zielonej kopercie jest mój osobisty i specjalny prezent dla Ciebie.

Po przeczytaniu listu przez zgromadzony tłum przetoczył się szmer zdziwienia. Burmistrz wyjął zieloną kopertę, otworzył ją i wysypał jej zawartość na zielone sukno. Była tam moneta o wartości jednego złotego z 2000 roku oraz mała, czerwona czapeczka. Na rynku zapadła przerażająca cisza zdziwienia, choć – jak później wspominali niektórzy mieszkańcy – można było usłyszeć w tej ciszy radosne śmiechy krasnali i delikatny trzepot anielskich skrzydeł.

Koniec.