Płaczę jak dziecko, klęcząc przed moją żoną, przepełniony miłością, która rozrywa serce, zrozumiawszy kilka prawd naraz. Jej oczy również wilgotnieją, po czym na policzkach pojawiają się pierwsze łzy wielkości grochu.

-Wróciłeś? – pyta i tuli mnie do siebie.

Jej zapach otula mnie, pociesza, ciepła skóra przyprawia o dreszcz rozkoszy. Trwamy tak złączeni minutę, dwie. Czas przestaje mieć znaczenie. Rozluźniam napięte ciało, nie wiedziałem nawet, że było, aż tak spięte. Czuję się bezgranicznie szczęśliwy i bezpieczny.

Ale co to?! Nagły, przenikliwy dźwięk przenika moją głowę na wskroś. Nie jestem w stanie opanować mojej impulsywnej reakcji.

– Aaaaaa! – wołam, podrywając się na nogi i łapiąc za głowę.

Czuję wyjątkowo natężony ból głowy, jakby ktoś próbować wyrwać mi mózg, muszę szybko coś zrobić, bo inaczej oszaleję. Kręcę się po pokoju, pojękuję, w końcu uderzam kilkukrotnie głową o futrynę, co przynosi tylko odwrotny efekt od zamierzonego. Zaczynam krzyczeć i wić się po podłodze.

Nagle dostrzegam sprawcę. Ostatnimi resztkami świadomości, nie chcąc nikogo skrzywdzić, wołam do Sary:

– Zadzwoń do lekarza!

– Już! – przestraszona biegnie do telefonu.

Ostatnie co widzę, to obraz roztrzęsionej kobiety, usilnie wybierającej dobrze znany numer psychiatry.

W tym momencie obraz znika. Nurkuję we wszechogarniającej ciemności, w której echem odbija się szyderczy śmiech Smoka.

– Zniknij! – wołam wściekły. – Odejdź! Nienawidzę cię! Nigdy, tak naprawdę cię nie potrzebowałem! To ty! Ty przerwałeś tamtą cudowną chwilę! Zazdrościsz mi, bo są wokół mnie ludzie, którym na mnie zależy, pomimo tego, jaki jestem!!!

– No, właśnie! – śmieje się Smok. – Jaki jesteś?

Ogarnia mnie jeszcze większa fala gniewu.

– Nie odbierzesz mi Sary! – wrzeszczę, siłując się z kajdanami, jakie w ciemności mi założono. – Wyrzucam cię! Nigdy już do mnie nie wracaj! Nigdy! Nigdy! Jesteś nikim!

Po wpływem moich słów Smok maleje i maleje, jego mina blednie, niepewnie rozgląda się wokół i wciąż maleje.

Potem zwyczajnie rozpływa się w ciemności i nicości. Nastaje niczym niezmącona cisza, cisza, która frustruje i pogłębia moją samotność, ale nie żałuję. Już dawno powinienem to zrobić!

Budzę się oblany potem, w małym, wymalowanym na biało pomieszczeniu. Otaczają mnie ludzie ubrani w białe fartuchy, maski, również białe. Ściany pokoju wydają się dziwnie znajome. Kobiety wymieniają miedzy sobą krótkie, kontaktowe spojrzenia, zauważyły, że już wróciłem, gdziekolwiek byłem. Leżę na łóżku, obok którego stoją jeszcze dwa takie same łóżka, a na nich przypięci pasami z poszarzałymi twarzami leżą równie dziwni goście jak ja. Szpital psychiatryczny! Nie cierpię tego miejsca!

Jedna z pielęgniarek podchodzi do mnie ze znudzoną miną i monotonnym głosem powtarza dobrze znaną regułkę:

– Lekarstwa muszę panu podać. Proszę się podnieść! – jej głos jest matowy, pozbawiony wszelkich emocji.

– Jakie lekarstwa? – pytam ochrypłym głosem.

– Proszę się uspokoić. Niech pan przyjmie lekarstwa, a wtedy wpuścimy tutaj pewną kobietę… – spogląda na mnie nieco tajemniczo.

I odnosi sukces. Szybko połykam niedobre leki, podekscytowany, a równocześnie pełen obaw, ponieważ jestem pewien, że tą tajemniczą kobietą jest moja Sara!

Po paru minutach do pokoju pozbawionego okien, obrazów i wszelkich ozdób wchodzi ubrana w czarną suknię kobieta, z nieodgadnioną miną. Mogę ją oglądać, przechyliwszy do granic możliwości głowę, ponieważ pasy krępują możliwość innego ułożenia. Kiwa głową jednej z pielęgniarek, ktoś podaje jej taboret, podchodzi wolno do mojego łóżka. Nasze spojrzenia się spotykają. Uśmiecham się, na co ona szybko odwraca wzrok. Przez pewien czas po prostu zgodnie milczymy. Mam tyle pytań, które kotłują się w mojej głowie. Od ciszy zaczyna mi piszczeć w uszach. I nagle przypominam sobie jeszcze kogoś! Kogoś bardzo dla mnie ważnego!

– Gdzie nasz synek? – pytam.

– On… nie może przyjść… jest… jest chory… – jąka się Sara.

– Kiedy będę mógł wrócić do domu? – pytam ją gorączkowo, pragnę uchwycić jej dłoń, ale cofa ręce. – Pozbyłem się Smoka! Saro! Teraz już wszystko będzie dobrze! Zrobię koło domu tę huśtawkę, którą kiedyś obiecałem. Będzie jak dawniej! Będziemy patrzeć w niebo, podziwiać zachody słońca… Saro? Saro?

Kobieta kciukiem ociera łzę i mówi do mnie smutnym, ochrypłym głosem staruszki zmęczonej życiem:

– Chcą cię przenieść na inny oddział.

– Co?! Jestem już zdrowy! – głośno wołam, ale Sara nie słucha, już wstała z krzesła. – Nie odchodź! Błagam! Nie odchodź! Potrzebuję cię, Saro!

Ale ona już znika, szybko się oddalając. Nie oglądając za siebie. Szarpię się w złości na łóżku, zrozpaczony. Krzyczę za nią długo i głośno, jakby mój krzyk miał przebić grube, ceglane ściany szpitala. Zbiegają się silni mężczyźni ubrani na biało, mocno ściskają moje pasy i na siłę podając inne leki, którymi pluję, wciąż wołając jedno imię.

*

Leże w pokoju o gładkich, miękkich ścianach. Jestem tu całkiem sam, jeśli nie liczyć kamer monitoringu, które śledzą mnie w dzień i w nocy, jak Anioł Stróż. Rysuję znaki na białych ścianach czymkolwiek się da, ale najczęściej jedyne co mam to moje paznokcie.

Czasami zapinają mnie w pasy, mówią, że jestem chory. Przez kolczaste druty mojego więzienia widzę maleńki skrawek nieba, to dodaje mi nieco otuchy. Jedyne drzewo, jakie mogę dostrzec, nie raniąc się zbytnio, określa dla mnie pory roku.

W snach, bądź też na półjawie, przychodzi do mnie znienawidzona ciotka. To dziś! Czuję to, słyszę jej kroki. Zbliża się.

– Co tu robisz, psie?! – woła od drzwi.

– Nie chciałem! – mówię, głosem dziecka. – Ten wazon był tak blisko krawędzi!

– Mała gnido! Po co ja ci daję jeść?! – mówi ciotka. – Mogłam zostawić cię w tym schronisku, dla takich jak ty!

– Nie mogłaś, jesteś moją jedyną rodziną! – dziecko ze smutkiem ściąga spodnie, wie co teraz się stanie.

– Ty bezczelna szumowino! – ciotka porywa wielki, dębowy kij w ręce.

Pamiętam, że wujek zawsze chował się w swoim pokoju, kiedy leciały kije. Bał się ciotki. I on wiele razy obrywał. Ta nieobliczalna kobieta wielokrotnie biła go i poniżała.

W końcu ciotka odchodzi. Czuję jak boli mnie każdy mięsień, ale nigdy przy niej nie płaczę. Krew nieznośnie pulsuje, czy to się kiedyś skończy? W takich chwilach marzę o śmierci.

– Mały, proszę, nigdy nie stań się takim potworem, jak ona! – mówi wujek, wychylając po jakimś czasie nos z kryjówki.

Podciągam zawstydzony spodnie i kiwam głową, przytakując. Kładę się na swoim łóżku, czując zapomniany ból z przeszłości. Jestem strasznie zmęczony! Rzeczywistość miesza się z różnymi tęsknotami i pragnieniami.

Jestem chory. Mam schizofrenię. Pierwsze oznaki pojawiły się w wieku trzydziestu pięciu lat. Teraz już wiem, że muszę przyjmować lekarstwa. Tylko one zatrzymują postęp choroby. Kiedy wyjdę na wolność, będę żył jak każdy inny człowiek. Jestem wrażliwy na słowa.

Czy pozwolisz mi zamieszać w twoim sąsiedztwie?