ISSN: 1689-6688
czwartek, 21 kwietnia 2016
ISSN: 1689-6688
czwartek, 21 kwietnia 2016
Bardzo mi zależy, abyście zanim zaczniecie czytać, włączyli muzykę i odczekali około 10–15 sekund. Wtedy muzyka będzie w was tak, jak była we mnie.
Biegła. Była już spóźniona, cały czas w ruchu, cały czas szybko, szybko. Dobrze, że spakowałam dzieci – pomyślała, wyskakując z 520 wprost na schody prowadzące do metra. Obijając się o ludzi, truchtała wraz z nimi, spiesząc się na peron. Mijające obrazy rozciągały się na długość spojrzenia, bez logicznej rejestracji stanowiły radosne wielokolorowe plamy.
Ojej jaki duży plecak – przemknęło jej w głowie na widok młodego mężczyzny z ogromnie wypchanym plecakiem. Stojąc już w wagoniku metra, przyglądała mu się z zaciekawieniem. Był to wysoki i smukły młodzieniec. Jego duże błękitne oczy i blond loki delikatnie opadające na ramiona nadawały mu wygląd Anioła i wzbudzały jakiś irracjonalny spokój w jej umyśle.
Młodzieniec widocznie zauważył, że się mu przygląda, odwrócił się do niej, uśmiechnął i rzekł mocnym głosem:
– Allahu Akbar.
Bóg jest wielki – tak, racja, pomyślała, słysząc jego słowa, a później Świat na ułamek sekundy się zatrzymał jak na zwolnionym filmie. Zdążyła jeszcze zauważyć, jak jego ciało rozszarpuje od środka potężna siła. Widziała przerażone tęczowe spojrzenia współpasażerów, dotykała chaosu myśli uciekającego życia.
Świat zaczął wirować w odwiecznym znajomym tańcu odrodzenia. Nie było w niej strachu czy złości, wiedziała, że się znów narodzi, żal jej tylko było tych, co z nią odchodzili. Ludzi pozbawionych pomysłu na życie, które akurat się skończyło, ludzi całkowicie nieprzygotowanych na to, co miało nastąpić.
Serce miała przepełnione miłością i spokojem. Dobrze, że zdążyłam spakować dzieci – pomyślała na koniec i zanim się rozpłynęła, wysłała do nich uśmiech i ciche do zobaczenia.
