Orcio Thalgauer wracał swoim golfem z comiesięcznej wizyty u psychiatry w Olsztynie. Z jednej strony czuł się trochę podenerwowany. Każda wizyta wzmagała w nim świadomość, że jest jednak chory psychicznie, a co najmniej ma problemy emocjonalne. Z drugiej strony był zadowolony, bo otrzymał to, na co tak liczył. Mianowicie recepty na lekarstwa przeciwdepresyjne na cały miesiąc, do tego na Xanax w razie bardzo złego samopoczucia. Najważniejsze jednak, że lekarka wypisała oświadczenie o jego stanie choroby i przebiegu leczenia, tak potrzebne jako załącznik do wniosku o przyznanie przez ZUS zasiłku rehabilitacyjnego. Bardzo liczył na wynikające z tego pieniądze. Właśnie kończył się okres sześciomiesięcznego zwolnienia lekarskiego. A po niedawnym rozstaniu z pracą nie miał widoków na inne pieniądze. Gdyby ktoś w tej chwili spytał go o nastrój, to odpowiedziałby, że „so, so”. Miało to też odzwierciedlenie w muzyce, której słuchał z samochodowego odtwarzacza CD. To nie był żaden radosny, szybki blues w rodzaju ścieżki dźwiękowej z „Blues Brothers”, ani melancholijny, rzewny jazz Elli Fitzgerald czy Billie Holiday. Kierowaniu towarzyszyłykoncerty skrzypcowe Bacha w wykonaniu Itzhaka Perlmana i koncerty brandenburskie w interpretacji Emmanuela Pahuda. Akurat się zastanawiał, o czym będzie dzisiaj rozmawiał ze swoją psycholog, gdy wjechał na jeden z ostatnich prostych odcinków przed Mrągowem. Jeszcze do niedawna dawało to możliwość wyprzedzenia jadących wolniej aut. Teraz, gdy przebudowywano ten odcinek, wszystkie samochody jechały w zgodnym tempie. Pozwalało to na obserwowanie tego, co dzieje na poboczach szosy. Orcio z ciekawością zwrócił wzrok ku grupce ludzi stojących obok dwóch samochodów po prawej stronie drogi. Pomimo tego, że jedna z tych osób już z daleka machała ręką w geście proszącym o zatrzymanie, pomoc, nie zatrzymał się ani nie zwolnił. Jednak nagle dał kierunkowskaz w prawo i po przejechaniu około stu metrów zatrzymał golfa prawymi kołami na wąskim poboczu. Dość uważnie to zrobił, bo bał się stoczenia do rowu melioracyjnego. W bocznym lusterku widział biegnącego mężczyznę. Siedział spokojnie i czekał. Ruch był spory. Co chwila czuł szarpnięcia spowodowane przez mijające samochody. Żadnego niebezpieczeństwa.

Mężczyzna miał rozpiętą kurtkę, był zdyszany. Szarpnął za klamkę drzwi od strony pasażera. W tym momencie Orcio pożałował, że tym razem, a przecież zwykle starał się tego pilnować, nie zablokował drzwi. Śniady, korpulentny, niski i dość elegancko ubrany mężczyzna zapytał: „Do you speak english or german?”. „English” odpowiedział Orcio. Na tyle znał angielski, że rozumiał prawie wszystko, co mówi mężczyzna. Tym bardziej, że mówił wolno i wyraźnie. Jadą dwoma samochodami, rodziną, z Niemiec. Zabrakło benzyny. Nie ma złotówek. Euro bardzo mało. Jedynie kartę kredytową. Nie wie, gdzie mógłby się nią posłużyć. Ale ma złoto. O, tutaj, na palcach są złote pierścienie i bransoletka. Chętnie je odda za złotówki. Tyle, żeby mógł zatankować do dwóch samochodów i dojechać do najbliższego miasta. Zanim Orcio zdążył się zastanowić nad odpowiedzią i przełożyć ją w myślach na angielski, usłyszał tuż za sobą przerażający dźwięk. Klakson! Dłuuugiii, ogłuszający! Krótkie spojrzenie we wsteczne lusterko. Nagle mężczyzna trzymający drzwi przestał być ważny. Orcio widział w lusterku prawie przyklejoną do tylnej szyby ogromną chłodnicę olbrzymiego tira! Serce podeszło mu do gardła. Żołądek znalazł się w lędźwiach. Albo czując, albo tylko wyobrażając sobie ze strachu pchnięcie zderzaków tira w tył golfa, momentalnie ruszył z piskiem opon, nie dbając ani o śniadego mężczyznę, ani o drzwi samochodu. Cóż drzwi, gdy chodzi o życie? Na szczęście mężczyzna również się przestraszył, odskoczył, zatrzasnął drzwi. Orcio szybko zerknął w lewe lusterko, przerzucił bieg i zaczął powoli się uspokajać. Pomagało mu w tym układanie własnego komentarza do zdarzenia. Dojeżdżając do domu miał już wszystko w myślach poukładane i gotowe odpowiedzi na wszelkie pytania.