Dla Cave’a za „Ballady morderców”...

W tym mieście były dwa skrzyżowania. Tak mi powiedzieli: „Są tutaj dwa skrzyżowania”. Nie wydało mi się to wtedy specjalnie istotne, a oni to tak mocno podkreślali – dokładnie dwa skrzyżowania! Uśmiechałem się pobłażliwie, myśląc sobie – dobra, kurwa, załapałem: są dwa skrzyżowania. A oni jeszcze mi powiedzieli, że miasto nie jest życzliwe, wobec czego powinienem mieć się na baczności. Często oglądać się za siebie i przyspieszać kroku za każdym zakrętem; szczególnie uważać na skrzyżowaniach. Rozbawiła mnie ta ich przezorność (widziałem, że sami rozglądali się na wszystkie strony w trakcie naszej krótkiej rozmowy), a także upór i niezmordowanie z jakimi starali się ustrzec mnie – całkowicie obcego człowieka, który tylko od niechcenia zapytał o drogę – ustrzec mnie od rzekomego niebezpieczeństwa. Cóż, pomyślałem wtedy, może jednak miasto jest o wiele bardziej życzliwe, niż samemu mu się wydaje.

Przybyłem w piątek. Początek weekendu nie zapowiadał się ciekawie, na niebie zebrały się czarne chmury i już o piętnastej zrobiło się prawie całkiem ciemno. Za cholerę nie mogłem trafić do żadnego motelu, co mnie zirytowało. Ile razy bym nie zapytał o drogę, słyszałem tylko to jedno: „są tutaj dwa skrzyżowania”. Nakręceni jak katarynka, do znudzenia to samo! Dwa skrzyżowania! Rzygałem już tymi skrzyżowaniami i jedyne, czego było mi potrzeba, to chwila relaksu w miłym pokoju motelowym. Nie musiał być specjalnie przytulny ani drogi, usatysfakcjonowałby mnie nawet dziurawy materac i prysznic z zimną wodą, przywykłem do spartańskich warunków. Byle tylko przespać się choć godzinkę…

Piątek to niedobry czas na podróże. Na początku weekendu każdy normalny człowiek wyjeżdża z rodziną na łono natury i cieszy się życiem, zamiast włóczyć się po brudnych uliczkach jakiegoś zapyziałego i wyludnionego miasteczka. Tym sposobem na swojej drodze spotykałem samych wywrotowców i odmieńców, którzy nie potrafili mówić o niczym konkretnym, tylko o tych dwóch pieprzonych skrzyżowaniach. Głęboko wierzyłem, że to odszczepieńcy i wariaci, że normalni mieszkańcy miasteczka spędzali weekend gdzieś na wsi, gdzie pogoda była w tym czasie prawdopodobnie o wiele ładniejsza, i dlatego nie mogłem ich wtedy spotkać.

Przysiadłem na chwilę na ławce i zapaliłem papierosa. Widok nie specjalnie mnie rozkoszował: ulice były zupełnie puste, nie było nawet typowo ulicznych zwierząt – gołębi, kotów – martwota. Jedyny ruch, jaki zauważyłem to gnane wiatrem po asfalcie brudne, obszarpane gazety i inne śmieci. Wystraszyłem się, gdy wiatr przygnał do moich stóp pustą puszkę po coca-coli. Złapałem ją i cisnąłem w kosz, z którego śmieci wysypywały się na chodnik. Sam chodnik zresztą też był taki, że tylko się na nim zabić – betonowe płyty sterczące jak łuski jakiejś wyjątkowych rozmiarów, skamieniałej morskiej potwory, popękane, połamane, omszałe gdzieniegdzie. Czy po tych chodnikach w ogóle nikt nie chodzi?! Czy w tym mieście w ogóle nikogo nie ma, tylko ten przeklęty wiatr, stare gazety i puszki po coca-coli?! Ach! No i są tutaj te dwa skrzyżowania…

Podniosłem się w końcu, dopaliwszy papierosa i skierowałem się do kosza na śmieci, ale po zastanowieniu wyrzuciłem peta na chodnik, nawet nie przydeptując. Wiatr pognał go gdzieś hen daleko i tyle go widziałem. Nie tęskniłem bynajmniej, nawet wprawiło mnie to w dobry humor. Dokopałem mu. Temu miasteczku. Już wcześniej było brudne i zasyfiałe, a ja jeszcze mu dokopałem. Było mi z tym nadzwyczaj dobrze. He he.

Łaziłem, powłócząc nogami. Jakby mnie kto obserwował, to mógłby pomyśleć, że jestem jaki włóczęga, poeta albo co gorszego. Podejrzany typ w czarnym prochowcu, kapeluszu „lata trzydzieste”, z rękami w kieszeniach i wzrokiem utkwionym w chmurach. Ooo, a chmury były istotnie warte takiego utkwienia! Utworzyły na niebie coś w rodzaju twardej i zwartej skorupy, z bliznami i wypryskami; gdzieniegdzie kłębiły się, w innych miejscach były gładkie i jakby rozmazane jednym przesunięciem kobiecej dłoni… czemu kobiecej? Tak jakoś sobie wtedy pomyślałem, że to musiała być ewidentnie kobieca ręka. Gdyby należała do mężczyzny, chmury nie wyglądałyby tak pięknie i groźnie, nie tworzyłyby takiej harmonii. Mężczyzna wprowadziłby tylko chaos. Jezu, w ogóle nie mam pojęcia, dlaczego tak wtedy myślałem, to przyszło samo! Chmury w każdym razie wraz z wiatrem szaleńczo gnały na zachód.

W końcu moim zmęczonym już oczom ukazało się jedno z dwóch legendarnych skrzyżowań. Budynki przy nim nie różniły się wcale od tych mijanych przeze mnie dotychczas. Większość z nich zbudowana była ze starej, czerwonej cegły – poszarzałe, brudne i nieprzyjemne. Bił od nich chłód… i martwota. Wydawało mi się niemożliwe, by ktoś mógł mieszkać w tych kamienicach. Z framug okien odłaziła biała farba, a na szybach widoczny był brud. Nawet ja go widziałem, z odległości trzech, czterech pięter! A może mi się zdawało, a może to była mgła…

W oknach co prawda wisiały firanki, a na parapetach stały gdzieniegdzie doniczki z kwiatami, ja jednak mimo wszystko nie byłem w stanie uwierzyć, że ktoś tam mieszkał. Nie chodziło o to, że nikt nie wygląda z okien, nie krzyczy do mnie „co pan tu robi?”, nie wita, ani nie przegania, nie rzuca tymi doniczkami, celując w mój łeb. Chodziło o to uczucie przejmującego chłodu, jakiego doznawałem, choćby niewinną myślą zahaczając o te niesamowite budynki. Już przyjemniejsze (choć być może należy powiedzieć: mniej przykre) było przypatrywanie się sklepom i instytucjom. Również nic się w nich nie działo, ale robiły wrażenie prawie normalnych. W środku widziałem ludzi, wykonujących swoją pracę: zmywających podłogi, ustawiających na półkach produkty, siedzących za ladą sklepową i czytających gazetę. Skrzyżowanie wydawało mi się w niczym nie odbiegające od pozostałych części miasta.

Przemknęło mi nawet przez myśl, by wstąpić do sklepu i zamienić choć słowo ze sprzedawcą, tak tylko dla pozbycia się tego paskudnego uczucia wszechogarniającej beznadziei (jeszcze nie minęła godzina odkąd zatrzymał się tutaj mój pekaes, a już przesiąkłem atmosferą tego miejsca!), ale wtedy moim oczom ukazał się duży i ładny szyld po drugiej stronie skrzyżowania. Wiatr powiał mocniej, przegnał mi przed oczami jakąś gazetę i garstkę ulicznego kurzu. Owinąłem się mocniej połami płaszcza, nacisnąłem mocniej kapelusz, by nie zwiało mi go ze łba i bym nie musiał go ganiać po tych zasyfiałych, garbatych chodnikach. Byłem wycieńczony. Zmęczyła mnie sześciogodzinna podróż rozklekotanym autobusem i potem dokopał jeszcze widok tego piekielnego miasteczka. Potrzebowałem odpoczynku – godzinki snu w cichym i ciepłym moteliku, albo… albo porządnego, mocnego drinka w barze u O’Maleya.

Drzwi zaskrzypiały cicho gdy je otwierałem i zadzwonił mały dzwoneczek, zawieszony tuż nad nimi, by zwiastować przybycie gościa. Wszyscy obecni od niechcenia spojrzeli w moim kierunku, jakby kierowani raczej wyuczonym odruchem niż choćby cieniem ciekawości. Z głośników leciał nastrojowy jazzik, a paru gości oglądało mecz w małym telewizorze. Zorientowałem się, że były to jakieś zupełnie podrzędne i nic nieznaczące klubowe mecze towarzyskie. Patrzenie w telewizor również wydawało się u tych mężczyzn czysto rutynowym odruchem, pozbawionym jakichkolwiek śladów aktywnego uczestnictwa. Skierowałem się do lady i poprosiłem o drinka.

-Jaki? – zapytał barman oschle.

Rozejrzałem się, ale nie zauważyłem nigdzie menu.

-A co by mi pan zaproponował? – starałem się być grzeczny.

-Co chcesz? – odpowiedział barman pytaniem, zupełnie ignorując moje starania.

Zrezygnowałem z dalszych dyskusji i ponieważ tak naprawdę miałem raczej ochotę na coś mocnego, zamówiłem ostatecznie szkocką z lodem.

-To nie jest drink – mruknął barman pod nosem, sięgając za siebie do półki w ciemno jakby na pamięć i jednocześnie zaciągając się papierosem trzymanym w drugiej ręce. Trochę popiołu spadło na ladę tuż przy mojej dłoni, ale nie zauważył tego, wpatrywał się w telewizor. Bez słowa nalał alkohol, wrzucił dwie kostki lodu i postawił przede mną szklankę akurat na tym utrąconym z papierosa popiele. Zastanawiałem się przez chwilę, czy zrobił to celowo, by jeszcze bardziej okazać mi swój brak szacunku. W jego twarzy szukałem potwierdzenia lub zaprzeczenia moich podejrzeń, ale najwyraźniej już zapomniał o moim istnieniu. Kiedy tak gapiłem się badawczo w jego nos i policzki, w końcu burknął, czy czegoś jeszcze od niego chcę, ale pokręciłem głową przecząco. Zabrałem swoją szklaneczkę szkockiej z lodem i przeniosłem się do wolnego stolika w rogu pomieszczenia. Mogłem tam chwilę posiedzieć w spokoju, sącząc swój alkohol, nikomu nie wadzić i oglądać irytująco nieważny mecz.

Przesiedziałem tak kilkanaście minut, ale kiedy już wypiłem wszystko z mojej szklaneczki, poczułem, że mam ochotę na więcej. Ostatecznie, jak nie znajdę nigdzie tego pieprzonego motelu, pomyślałem, mogę się tutaj urżnąć i przekimać na narożniku, czy pod stołem i nie jest to wcale taka tragiczna perspektywa. Oczekiwałem, że rano pogoda się poprawi, miasto jakoś ożyje i zakręcę się gdzieś na przyszłość, może praca, jakieś mieszkanie, w końcu miałem trochę grosza przy sobie, ktoś by mi coś wynajął. Uznałem, że jestem wystarczająco daleko, by poczuć się w miarę bezpiecznie. Miasto było co prawda parszywe i ponure, ale odpowiadało mi. Przynajmniej na jakiś czas.

Kiedy podszedłem do lady, czekała tam już na mnie następna szklaneczka szkockiej, a barman spoglądał na mnie spode łba wzrokiem, z którego wyczytałem, że gość mnie wypatroszy, jeśli zmienię zamówienie. Zawahałem się przez chwilę, bo nie lubię, gdy mi się coś narzuca, ale ostatecznie postanowiłem odpuścić. Nie unikając wzroku barmana wziąłem przygotowaną dla mnie szklankę, podziękowałem i skierowałem się z powrotem na swoje miejsce. Czułem coraz większą irytację, która, czułem to doskonale, już za moment miała przeistoczyć się w jakieś zupełne wkurwienie. Na moim miejscu ktoś siedział.

Myślałem, że zacznę się wściekać, kiedy go zobaczyłem, ale ostatecznie ta sytuacja tylko mnie rozbawiła. Przy stoliku były trzy inne, wolne miejsca, więc po prostu przysiadłem się na jedno z nich, nie pytając, czy mogę. Ostatecznie obaj doskonale wiedzieliśmy, że pierwszy byłem dzisiaj przy tym stoliku. Koleś nie protestował, wpatrywał się w telewizor. Mogłem do woli przyglądać się jego twarzy, w ogóle nie zwracał na mnie uwagi. Przyglądałem się więc: był dość szczupły i łysy na czubku głowy. Resztka włosów jaka mu została po bokach czaszki również szykowała się już do wypadnięcia. Oczy miał wodniste i zmęczone, otoczone siateczką głębokich zmarszczek. Nie wiem, ile mógł mieć lat, ale nie był już młody. Ubrany w wytarte dżinsy i niebieską flanelową koszulę wyglądał jak typowy małomiasteczkowy mąż swojej typowo małomiasteczkowej żony. Której notabene nie było w barze, ale taka już jest zapewne specyfika małomiasteczkowych żon, że nie towarzyszą w barach swoim małomiasteczkowym mężom. Mężczyzna, który zajął moje miejsce przy stoliku był człowiekiem wybitnie niegodnym mojej uwagi, toteż odwróciłem od niego wzrok, by rozejrzeć się po pomieszczeniu.