Silny, zimny wiatr od wschodu niósł ze sobą zapach morza, przenikał do szpiku kości i siekąc niemiłosiernie twarze wędrowców, wywoływał w nich marzenie o cieple domowym, ognisku, przy którym będzie można się ogrzać i ciepłej strawie, która na nowo wypełni zmarznięte ciało energią.

Cała ogromna jutlandzka równina, po której jechali, rozmarzała właśnie, więc miejscami leżały jeszcze brudne płaty śniegu, gęściej jednak czerniały połacie ziemi wolnej już od zimowego okrycia. Miejscami też kopyta koni stukały po zmarzlinie, po to tylko, aby za chwilę zapaść się po pęciny w ciemnym, gęstym błocie.

Przodem jechało dwóch młokosów na niewysokich, silnie zbudowanych koniach, na głowach mieli hełmy, a pod nimi skórzane kaptury, aby osłonić od wiatru uszy i górne części twarzy.

Za nimi podążały dwa wozy dwukonne, wypełnione po brzegi wojenną zdobyczą, a powozili nimi dwaj niemłodzi już wojowie.

Knut Egilsson, wysoki i otyły wojownik z okolic Hedeby, wracał do domowych pieleszy po roku spędzonym na wojennej wyprawie w kraju Franków, dokąd wybrał się wraz ze swym rodzonym synem Flossim, pasierbem Einarem, którego miał na wychowaniu i sąsiadem Herjolfem. Ten ostatni ruszył dzień wcześniej, bo jedno, że samemu wojując, łupów miał mniej, a drugie, że wyjeżdżając, żonę swą zostawiał brzemienną i serce rwało mu się ku domowi. Na prośbę Knuta miał też powiadomić jego domowników, że pan domu wraca z tarczą, jak zwykło się określać zwycięzców.

Cały ten rok miniony przyniósł Knutowi dużo szczęścia, nowych przygód i bogactwa.

Jutlandzkie ziemie, choć dość żyzne w porównaniu z innymi skandynawskimi krainami, pozwalały przeżyć, ale prawdziwy majątek zdobywało się na wojennych wyprawach. Większość chłopów z Półwyspu Jutlandzkiego, Fionii czy innych duńskich regionów, od czasu do czasu ruszała w świat, aby złupić obce ludy i poprawić swój status materialny. Tak i Knut, we wczesnej młodości, kilka lat z rzędu jeździł na wyprawy ze swymi starszymi braćmi. Ruszał na wyprawy do Northumbrii, Mercji i kraju Irów, zanim dorobiwszy się majątku, pojął za żonę Kadlin, córkę sąsiadów i osiadł na ojcowiźnie. Nie był co prawda najstarszym synem, a to temu należało się dziedzictwo, ale najstarszy brat Knuta zginął w walce z wojskami Wessexu, a drugi z kolei, zdobywszy majątek, ziemię i dwie iryjskie branki, osiadł na stałe w northumbryjskiej kolonii, założonej przez duńskich zdobywców. Od tamtej pory Knut wyruszał na wiking raz na kilka lat, a bogowie, którym oddawał cześć, sprzyjali mu wielce, bo choć czasem poraniony, wracał jednak cało i zdrowo do domu, przywożąc niemałe łupy. Tak i przed rokiem, kiedy usłyszał na targu w Hedeby, że jarl Palnatoki z Fionii zwołuje ochotników na wyprawę do kraju Franków, Knut uznał, że po kilku latach siedzenia w domu i gospodarzenia na roli czas wybrać się na wiking, aby się wzbogacić, a chłopaków nauczyć żeglowania i wojowania, czyli tego, co prawdziwy wojownik umieć powinien. Wojowali pod wodzą księcia Normandii, Ryszarda zwanego Nieustraszonym, którego odwagę duńscy wojownicy tłumaczyli jego pochodzeniem, wszak był to wnuk jarla Hrolfa, który wiele lat temu podbił ze swą drużyną północną część kraju Franków i osiedlił się tam, dając początek nowemu państwu i nowej dynastii. Po nim jego syn, Wilhelm zwany Długim Mieczem, a teraz Ryszard Nieustraszony, co rusz musieli staczać walki, a to z Frankami, a to z Sasami, a to jeszcze z innymi wrogami, którym solą w oku było księstwo wojowników z Północy. W czasie tego roku służąc jako zbrojne ramię księcia Ryszarda, zdobyli i złupili kilkadziesiąt frankijskich wiosek, kilka mniejszych miast, jak również obronili Rouen, stolicę Normandii przed zdobyciem przez jakieś frankijskie książątko.

Knut co jakiś czas podcinał konie ciągnące jego wyładowany powóz lejcami, aby przyspieszały, bo przenikliwe zimno studziło końskie mięśnie i co jakiś czas zwalniały. On zaś patrzył prawie z czułością na otaczającą ich równinę, ziemię rozmarzającą, czekającą dopiero na wiosenną orkę i pierwszy siew. Zostawiwszy już szczęk oręża za sobą, właśnie o czekających go robotach polowych myślał już Knut, o tym, jak się spiszą cztery nowe konie, kupione po zejściu na ląd w Hedeby, z których dwa ciągnęły jego wóz, a dwóch kolejnych dosiadali Flossi i Einar. Czy wiosna będzie ciepła a deszczowa, co pomoże świeżo posianym zbożom szybko wzrosnąć, a czy lato będzie na tyle suche, żeby żniwa były obfite, a ziarno dobrej jakości, co zapewni obfitość pożywienia dla całej rodziny. Z natury bowiem Knut bardziej był rolnikiem niż wojownikiem, owszem, wojowanie dawało możliwość wzbogacenia się, a praca na roli była ciężka, to włóczenie się po obcych krajach, spanie czasem w namiocie, a czasem pod gołym niebem, na statku czy na końskim grzbiecie, nie leżało w naturze Knuta.

Tak naprawdę wolał jednak swoje gospodarstwo, robotę w polu, krzątanie się przy zwierzynie, ciepło domowego ogniska i długie, zimowe wieczory spędzane na biesiadach z sąsiadami, podczas których można było tęgo pojeść, popić i opowiadać bajdy, mieszając gęsto prawdę z własnymi wymysłami.

Na drugim wozie jechał wojownik, równy Knutowi wiekiem, stanowiący jednak zupełne przeciwieństwo swojego towarzysza podróży. Arnvald Milczący, jak nazywali go ci, którym dane było poznać, zasłużył sobie na swój przydomek właśnie powściągliwością, spokojem i tym, że nawet podczas piwnych biesiad, jakich nie szczędzili sobie wikińscy wojowie, kiedy tylko nadarzyła się ku temu okazja, odzywał się z rzadka. Szanowano go jednak za to, że jeśli już się odezwał, to roztropnie i słuchano go z uwagą. Tym bardziej dziwiono się temu, iż podczas normandzkiej wyprawy zaprzyjaźnił on się z Knutem, który w boju stawał co prawda mężnie, ale znany był ze swego obżarstwa i wymyślania niestworzonych historii, dla których to przywar zwano go Głodomorem, Tłustą Gębą lub Knutem Zmyślającym. Nie tylko wiekiem, ale i wzrostem dorównywał Arnvald Knutowi, budowa jego ciała była jednak mocna i zwarta, inaczej jak u jego brzuchatego druha. Widać było po nim też nie tylko siłę mięśni, ale też siłę charakteru i umysłu. W Hedeby, podobnie jak Knut, kupił wóz i dwa konie, załadował swoje łupy i ruszył w stronę domu, a że miał o dwa dni drogi dalej, zgodził się przyjąć gościnę u Knuta, który bardzo na to nalegał.

– Hej, chłopcy! – znienacka zawołał gromko Knut – czuję dym, blisko już do domu, pospieszcie wasze szkapy, niech już tam nasi gotują strawę – zmarzłem okrutnie, a w brzuchu mi z głodu bulgocze, jak w garnku – a i ty podjadłbyś sobie pewnie niezgorzej, Arnvaldzie? – ostatnie słowa Knut skierował do swego towarzysza walki, obracając się ku niemu.

– Prawda – odparł w swoim stylu zagadnięty, kiwając potakująco głową.

Jadący przodem młodzieńcy stuknęli kopytami końskie boki i ruszyli kłusem w stronę, z której już nie tylko czuć, ale i widać było dym. Nie odzywali się przy tym do siebie, po pierwsze dlatego, że zmęczeni i zziębnięci już byli okrutnie, a po drugie, że każdy z nich już tak zwyczajnie stęskniony był za domem i rodziną, choć żaden wprost zagadnięty nie przyznałby się do tego. Bardzo im zależało, jak wszystkim szesnastoletnim chłopcom, żeby już za prawdziwych mężczyzn ich uważać, tym bardziej w społeczności duńskich wikingów, w której się urodzili i wychowali. Jako się rzekło wcześniej, byli rówieśnikami, razem się wychowującymi już od wczesnego dzieciństwa. Flossi, syn Knuta, stanowił jego żywą kopię, był tak samo duży i niezgrabny, miał wielki, kędzierzawy łeb, tłustą gębę i grube ręce, przywodzące na myśl łapska niedźwiedzie. Tyle że z usposobienia był bardziej gnuśny, mniej wygadany i znacznie trudniej przyswajający sobie wszelką wiedzę. Einar stanowił całkowite przeciwieństwo Flossiego. Nie ustępując tamtemu wzrostem, budowę miał jednak smukłą, gibką, dobrze umięśnioną, a twarz pociągłą i ciemniejszej niż u Flossiego karnacji. W twarzy tej, bardziej jeszcze chłopięcej niż męskiej, dopiero po bokach nieśmiało porośniętej kępkami pierwszego, młodzieńczego zarostu, lśniła para ciemnoszarych oczu, których bystre wejrzenie znamionowało inteligencję ich właściciela. Spod kaptura i hełmu wydobywały się na świat niesforne pasma długich włosów o barwie dojrzałych kasztanów, w odróżnieniu od splątanych, jasnych kędziorów Flossiego. Pomimo tak znaczących różnic w wyglądzie i usposobieniu, Flossi i Einar żyli razem jak bracia, od czasu kiedy Inger, matka Einara, została drugą żoną Knuta. Razem uczyli się strzelać z łuku, rzucać oszczepem, walczyć na miecze czy topory. Tak samo razem uczyli się orać ziemię, siać zboże, kosić trawę na siano czy doglądać zwierząt. Tego wszystkiego uczyli się od Knuta, Kadlin i karła Oddiego. Ten ostatni, przyrodni brat Knuta, znany szeroko w okolicy jako wytrawny myśliwy, uczył ich tropienia zwierząt w lesie, łowienia ryb i różnych sposobów podchodzenia zwierzyny. W czasie wyprawy, z której wracali, uczyli się też sztuki żeglowania, choć o Flossim trudno było to powiedzieć, że się uczył, bo pierwsze dwa dni wisiał za burtą, wyrzucając morzu zawartość żołądka, a kiedy już zapanował nad morską chorobą, okazał się tak dalece odporny na wiedzę żeglarską, że w końcu rozeźlony Knut odesłał go do wioseł. Einarowi przyswajanie wiedzy szło zawsze dużo łatwiej, więc w trakcie wyprawy doskonale pojął, jak znajdować kierunek rejsu za pomocą szpatu islandzkiego, jak stawiać żagiel i łapać w niego wiatr. Kiedy już byli na lądzie, także w sztuce wojennej Einar zawsze wyprzedzał swego druha, cokolwiek by nie robili, dlatego Knut wyraźnie zazdrosny, na kilka dni przed opuszczeniem Normadnii dał Flossiemu spędzić noc z jedną ze zdobytych niewolnic, którą następnego dnia sprzedał na targu w Rouen. Bardzo bowiem zależało Knutowi, żeby przynajmniej w jednej dziedzinie jego rodzony lepszy był od pasierba, wybrał więc tę tak ważną dla każdego mężczyzny dziedzinę życia, aby Flossi mógł się pochwalić, że on już miał kobietę, a Einar nie.