Cześć. Mam na imię Marek. Mam 43 lata, żonę i dwójkę dzieci. Jestem inżynierem w firmie energetycznej. Kocham swoją żonę. Ma na imię Julka. Jest drobną szatynką. Jesteśmy raczej zgodnym małżeństwem. Normalnym.

Kiedy się kochamy, ona myśli co ugotować jutro na obiad i na jakie dodatkowe zajęcia zapisać dzieci. Marzę o seksie analnym, ale jej tego nie powiem. Kiedyś rozmawiała z koleżankami i powiedziała, że to obrzydliwe. Albo taki trójkąt. Dwie dziewczyny i ja. Chyba każdy facet tego chce. Ale jej tego nie powiem. Byłoby też ciekawie, gdybym wziął ją jak kurwę. Nawet mógłbym jej zapłacić. Musiałaby robić to, co chcę. Nawet dużo mógłbym jej zapłacić. Pewnie i tak kupiłaby za to jedzenie albo zapłaciłaby rachunek za mieszkanie. To nieważne. I tak byłoby ekscytująco! Ale nie powiem jej tego. Kiedyś przeszło mi przez myśl, że ona może by chciała z dwoma mężczyznami. Nawet bym się zgodził, ale ona pewnie nie. Bo ma cellulit, trochę brzuszka no i piersi już nie tak jędrne. Ja kurwa nawet nie wiem, co to jest ten celit czy chuj wie co. Ona by się nie rozebrała. Wstydziłaby się. Ale jej tego nie powiem.

Kiedyś kupiłem żonie bieliznę. Taką trochę fikuśną, nie za bardzo, żeby nie obrazić. Gdy założyła, wyglądała zjawiskowo i zmysłowo. Naprawdę pięknie. Podnieciłem się wtedy jak szesnastolatek podglądający dojrzałą kobietę. Stanęła przed lustrem. Zaczęła podnosić piersi, łapać się za brzuch, oglądać swoją pupę, naciągać ją. Zdjęła szybko mój prezent i powiedziała, że źle wygląda. Nie wiem za bardzo, o co chodziło. Wyglądała przecież nieziemsko. Ale jej tego nie powiedziałem.

Chciałbym się częściej kochać z żoną. Brać ją jak dziewczynę, którą poznałem 20 lat temu, jak kurwę, jak własność, jak żonę, jak moją jedyną. Ale jej tego nie powiem.