Trzeba, trzeba, trzeba! Zakładasz dwa garby, strój Supermena, Batmana, czy co tam masz pod ręką i dzwonisz:

– Halo? Biorę tę fuchę, zaraz będę!

– No! Wartości, piękności, mniej złości, grosze zamiast pieniędzy, żyj szczęśliwy, ale w nędzy i pomagaj rodzinie, bo w niej nie zginiesz!

– Tak jest! Będę potulną myszką pod miotłą rodziny, póki nie zostaną ze mnie okruszyny!

I z pieśnią na ustach dzieje się twoja praca, działasz, bo masz poczucie, że robisz to w dobrej sprawie. Wszelkie obowiązki i przyjemności składasz na ołtarzu cnót i powinności. A kiedy już finisz czujesz bliski, przychodzi kontroler, klawisz, czy też strażnik cnót i powinności, i okazuje się, że:

– Brak zaangażowania, brak umiejętności, a przez to czeka cię brak przyszłości. Jesteś do niczego, o nic cię już nie poproszę, i łaski twej nie znoszę. Masz tu parę groszy i nie wchodź mi już w drogę, bo patrzeć na cię nie mogę pomiocie rodu nieudaczników, bez honoru i wyników!

– Tak jest! – mruczysz pod nosem i odmaszerowujesz z wielkim kapitałem dwudziestu garbów gorzkiego doświadczenia.

Jakiś czas mija, wracasz do siebie. Garby schowawszy głęboko na dno szafy. I znów poniedziałek, znów ten sam telefon, te same zaklęcia:

– Halo? – wypowiadasz beznamiętnie.

– Weźniesz nową fuchę chętnie?

– Nie potrzebuję. Dziękuję.

I odwracasz się na drugi bok. Masz poczucie winy, owszem. Ale to nie strach, nie lenistwo. To mądrość nakazuje ci odmówić, aby pozostać zwykłym, spokojnym śmiertelnikiem, bez rozedrganych rąk i kołatającego serca niewolnika, wasala, czy innego prochu.

Tym krokiem piszesz własną konstytucję, w której pierwszy punkt krzyczy: „Precz z poczuciem winy!”. Ciężki to postulat do realizacji, kiedy kochasz ludzi i chcesz za wszelką cenę, żeby byli z tobą szczęśliwi.

Ale kiedy permanentnie proszą o coś, a potem walą kijem między oczy? Uciekaj człecze, nim kij się twą krwią zbroczy.