Wypróżnianie się towarzyszy ludziom od zarania dziejów. WC, 00, toalety, wychodki, ustępy, ubikacje, wygódki, latryny, usiadki, sławojki, gdaniska, wykusze latrynowe, sedesy, muszle klozetowe, pisuary, nocniki – tak nazywamy miejsca i wyposażenie tych miejsc, gdzie „nawet król piechotą chodzi”. Brytyjski historyk Greg Jenner twierdzi, że błędne jest założenie, że czym starsza cywilizacja, tym gorszy poziom higieny. Wręcz przeciwnie! Wykopaliska sprzed 2000 lat p.n.e. świadczą niezbicie, że cywilizacja harappeńska (zwana też Cywilizacją Doliny Indusu) oraz wiele innych cywilizacji w tych czasach, korzystało ze spłukiwanych toalet z prawdziwego zdarzenia. Natomiast w średniowiecznej Europie było standardem, że mieszkańcy miast w nocy korzystali z nocnika, a jego zawartość rano wylewali z okna prosto na ulicę. Przechodnie w tych miastach jeszcze w XVIII wieku krzyczeli „Idzie się!”, żeby uprzedzić o swojej obecności i zapobiec wylania na ich głowy pachnących płynnych nieczystości z ekskrementami.

Na świecie istnieją tylko trzy muzea toalet. Najstarsze otwarto w 1992 roku w indyjskim New Delhi. W Azji jest jeszcze jedno muzeum, w japońskim mieście Kitakyushu (najstarsze eksponaty pochodzą w nim z XIX wieku i chodzi raczej o prezentację marketingową produktów sanitarnych firmy TOTO). Media piszą bardzo dużo o muzeum „Toilet Seat Art Museum”, którym chwali się miasto San Antonio w USA, które jednak należy traktować w kategoriach prywatnych, garażowych zbiorów desek klozetowych, a nie poważnego przedsięwzięcia, które pokazuje historię wyposażenia toalet. Kolejne tego typu muzeum znajduje się w czeskiej Pradze.

Toaletami i wszystkim, co jest z nimi związane, zainteresował się inż. Jan Sedláček w roku 2000. Kupił wtedy zdewastowaną twierdzę Třebotov koło Pragi. Podczas prac rekonstrukcyjnych zauważył dziwny kamienny obiekt sterczący z muru, który przypominał średniowieczny wykusz z wieżą latrynową, w której zawartość trzewna podczas porannej defekacji Jaśnie Wielmożnych Panów spadała wprost do dołu kloacznego, skąd później służący wywozili zawartość na gnojowisko. To był duży impuls i od tego czasu obudziła się w nim dusza kolekcjonera.