I proszę mi wybaczyć, jeśli ktoś do tej pory poczuł się dotknięty, wyczuwając mój kpiący ton. Ja się nie śmieję z nikogo. Ja się sama z siebie śmieję, bo od jakiegoś roku zaliczam się do grona owych kosmitów. Wariactwo jakieś!

Dotknęło mnie to do tego stopnia, że biorę udział w zawodach! Ba! Mam trenera nawet! Nie wyobrażam sobie trzech dni bez biegania i tygodnia bez chociaż dnia zakwasów. Butów do biegania mam więcej niż wyjściowych (na asfalt, na teren, na błoto, na góry). Zamiast kremu na zmarszczki – wazelina na otarcia i talk.

Ale męczy mnie i powraca do mnie jak bumerang pytanie. Czy ja tak sama chciałam, czy ktoś mnie, nie daj Boże, w to wrobił? No bo człowiek chciałby mieć kontrolę nad swoim życiem, dokonywać wyborów świadomie, a nie dać się ponosić jakimś chorym modom; a to na szczupłą sylwetkę (matko jak ja jestem odlotowo szczupła przez to bieganie), a to na feminizm (ale ja jestem silną kobietą, bo mnie sport uczy wytrwałości w dążeniu do celu).

A przy okazji różni sprytni ludzie biznesu zarabiają sobie na sprzedaży odzieży sportowej, suplementów na wzmocnienie stawów, pulsometrów, zegarków z GPS-em, poradników, napojów izotonicznych, butów do biegania i batonów energetycznych. Nie mówiąc już o wpisowym na zawodach. Żeby sobie pobiec w maratonie (czyt.: dać się skatować) trzeba za to zapłacić, czyli wnieść opłatę startową.

No więc mam nowe życie. Jetem szczęśliwą biegaczką. Ale czy to moja świadoma decyzja? Czy przypadkiem nie zostałam zmanipulowana przez kogoś? Czy nie stoi za tym wszystkim globalny marketing, który kreuje mody na różne style życia, żeby osiągać własne cele? Jak myślicie?