Między 15 czerwca a 1 listopada koniecznie trzeba skorzystać z możliwości wędrówek powyżej schronisk w Tatrach Słowackich. A jeśli czujemy się na siłach (jest to propozycja długiej i dość wyczerpującej wycieczki) warto wybrać wyższe partie tych gór i wyjść na przykład na Rohatkę (2200 m n.p.m.) „zahaczając” po drodze o Małą Wysoką (2429 m n.p.m.). Trasa jest długa (choć można ją zmodyfikować i wyznaczyć sobie za cel jedynie Małą Wysoką – wtedy po prostu wracamy tą samą drogą), ale owocuje niezwykłymi widokami, ponieważ zagłębiając się w Tatry po stronie naszych sąsiadów, mamy możliwość całkowitego otoczenia się górskimi krajobrazami.

Dużym ułatwieniem dla turystów jest Tatrzańska Elektriczka – kolejka elektryczna kursująca między słowackimi miejscowościami leżącymi u podnóża Tatr. Dzięki temu możemy zostawić samochód na parkingu w Tatrzańskiej Polance (lub dotrzeć tam innym środkiem transportu – choćby właśnie tą samą kolejką) i, wychodząc w Starym Smokowcu, bez problemu do niego powrócić.

Ruszamy z Tatrzańskiej Polanki, będącej zaledwie osiedlem miasta Wysokie Tatry (wejście na zielony szlak znajduje się po przeciwnej do stacji kolejki stronie ulicy). Trasa nie jest wymagająca – początkowo idziemy wyasfaltowaną drogą, która po krótkim czasie zmienia się w polną ścieżkę, aby ostatecznie wejść w las, gdzie czeka nas kilka łagodnych podejść.

Wreszcie Dolina Wielicka (którą idziemy od momentu wejścia pomiędzy pierwsze drzewa) rozszerza się, a naszym oczom ukazuje się charakterystyczny budynek Śląskiego Domu, nad którym wznosi się masyw Gerlacha.

Śląski Dom, który po pożarze w 1962 roku został odbudowany już nie jako schronisko, ale hotel góski (który, niestety, nie najlepiej komponuje się z otoczeniem) jest następcą Schroniska Blásyego, postawionego nad Stawem Wielickim już w 1871 roku. Dotarcie do niego powinno zająć mniej więcej dwie godziny.

Prowadzi tam szlak zielony, a przejście nim zajmuje około dwóch godzin. Zostawiamy więc Śląski Dom za plecami, przechodzimy wzdłuż brzegu Wielickiego Stawu i szybko pojawia się przed nami pierwszy fragment podejścia. Po jakichś dwudziestu minutach stawiania nogi za nogą coraz to wyżej po kamieniach, możemy liczyć na chwilę odpoczynku – teren jest teraz łagodniejszy, za chwilę przejdziemy obok Kwietnicowego Stawu, aby znów zacząć piąć się w górę. Ale już w tym miejscu możemy nasycić się widokiem Doliny Wielickiej ze Stawem Wielickim, skąd przybyliśmy.

Idziemy więc dalej, po chwili po naszej lewej stronie pozostawiamy kolejne urokliwe jeziorko polodowcowe – tym razem jest to Długi Staw – i teraz podejście staje się już coraz intensywniejsze. Przed samą przełęczą czeka nas urozmaicenie wędrówki – bloki kamienne są tu duże, a ekspozycja również dodaje temu odcinkowi trudności, dlatego został on ubezpieczony łańcuchami (trzeba zachować tu szczególną ostrożność!).

Po dotarciu na Polski Grzebień otwiera się przed nami wspaniała panorama w stronę Doliny Świstowej (będącej odgałęzieniem Doliny Suchej Wody), zagłębiającej się w polską część Tatr, dzięki czemu mamy stąd widok na Świnicę, Kozi Wierch oraz Granaty. Dostrzeżemy stąd również Rohatkę oraz Małą Wysoką. Teraz powinniśmy podjąć decyzję: czy rezygnujemy z Małej Wysokiej i kierujemy się od razu w stronę przełęczy Rohatka, czy podchodzimy na szczyt i z niego albo schodzimy do Doliny Wielickiej, albo kontynuujemy wycieczkę i zmierzamy na Rohatkę.

Na Małą Wysoką prowadzi tylko żółty szlak wychodzący właśnie z przełęczy Polski Grzebień. W ciągu godziny pokonamy trochę ponad 200 metrów przewyższenia, więc jest to dość męczący odcinek, ale i momentami trudny, bo zmuszający nas niemal do wspinaczki i zachowania ostrożności. Po osiągnięciu wierzchołka możemy poczuć się, jakbyśmy wylądowali w samym centrum pasma górskiego – gdzie nie skierować wzroku, otaczają nas najwybitniejsze tatrzańskie szczyty. Mamy stąd idealny widok na Gerlach, Rysy, Lodowy Szczyt, Jaworowy Szczyt, Sławkowski Szczyt, a także te bliższe nam: Świnicę i Kozi Wierch.

Zejście z Małej Wysokiej może zająć około 40 minut (tu możemy już odczuwać zmęczenie wędrówką, dlatego tym bardziej każdy krok należy stawiać rozważnie!). Jeśli na Polskim Grzebieniu decydujemy się kontynuować naszą wędrówkę, w pierwszej kolejności schodzimy 15 minut zielonym szlakiem w stronę Doliny Staroleśnej. Dochodzimy do szlaku niebieskiego, biegnącego (od lewej) z Łysej Polany aż na Rohatkę. Dlatego my kierujemy się w prawo i rozpoczynamy trawers zbocza, po którym czeka nas ostatnie tak wymagające dziś podejście.

Cały ten odcinek może zająć nam około 50 minut. Kiedy szlak zaczyna piąć się coraz ostrzej w górę, znów napotykamy więcej naturalnych barier do pokonania, ale i sztucznych ułatwień, w postaci łańcuchów i klamr, dzięki czemu możemy czuć się w tym terenie nieco pewniej. Po dotarciu na przełęcz znów znajdujemy się pomiędzy dwoma dolinami – z jednej strony zostawioną za plecami Doliną Świstową, a z drugiej dopiero co odsłoniętą Doliną Staroleśną. W tamtą właśnie stronę skierujemy swoje kroki podczas zejścia.

Pierwszy fragment zejścia z Rohatki nie należy do najprzyjemniejszych, ponieważ dalsza wędrówka niebieskim szlakiem oznacza pokonanie dość stromego piarżyska. Po jakichś 20–30 minutach kamienie jednak przestaną osuwać nam się spod nóg i znajdziemy się w samym sercu Kotliny pod Rohatką. Stąd czeka nas już łagodny półgodzinny spacer do schroniska Zbójnicka Chata.

Tam dalej trzymamy się szlaku niebieskiego i, wkraczając w Dolinę Staroleśną, kierujemy się na Staroleśną Polanę. Na tym odcinku stracimy już trochę wysokości i po niecałych dwóch godzinach dotrzemy do miejsca, gdzie znajduje się najstarsze tatrzańskie schronisko (Chata Rainera). Tam właśnie, na Staroleśnej Polanie, odbijamy na czerwony szlak i kierujemy się na Hrebienok. To kolejne pół godziny marszu. Z Hrebienoka pozostaje nam już tylko odbić na zielony szlak i po 30 minutach schodzenia powinniśmy dotrzeć do Starego Smokowca.