Podobnie jak na wielu innych wycieczkach w Polskie Tatry Wysokie, aby rozpocząć „właściwą” wędrówkę, należy najpierw dotrzeć na Halę Gąsienicową. Szlak bierze swój początek w Kuźnicach i prowadzi albo przez Boczań (niebieski) albo przez Dolinę Jaworzynki (żółty, który na Przełęczy między Kopami łączy się z niebieskim). Obie wersje oznaczają dwie godziny marszu (trasa przez Boczań oferuje jednak łagodniejsze podejścia i rozleglejsze widoki po wyjściu ponad piętro lasu).

Przekraczamy Bystry Potok, mijamy kasy biletowe i, zakładając wędrówkę przez Boczań, kierujemy się według znaków: niebieskim szlakiem na Halę Gąsienicową. Dojście tam stałym i nieśpiesznym tempem zajmuje około dwóch godzin. Już na samym początku wchodzimy w las i zaczyna się lekkie podejście. Przez większość czasu idziemy dość szeroką, kamienistą ścieżką. Przechodzimy przez Boczań, z którego doskonale widać Polanę Kalatówki i niedługo potem wychodzimy ponad piętro lasu. Tu zaczynają się piękne widoki. Z jednej strony Zakopane, z drugiej Giewont i trochę dalej Kasprowy Wierch. Wchodzimy na Przełęcz Między Kopami, gdzie nasz szlak łączy się ze szlakiem prowadzącym również z Kuźnic, ale przez Dolinę Jaworzynki (ten polecam zostawić sobie na zejścia, ponieważ w przeciwieństwie do niebieskiego, nie prowadzi nas stopniowo w górę, tylko po długim przejściu po prostej musielibyśmy zmierzyć się z mocnym podejściem). My idziemy ciągle szlakiem niebieskim w stronę Hali Gąsienicowej, a naszym oczom powoli ukazuje się wspaniała panorama Tatr i po bardzo przyjemnych 30 minutach spaceru dochodzimy do schroniska, nad którym dumnie wznosi się charakterystyczna piramida Kościelca.

Przy schronisku Murowaniec odnajdujemy szlakowskaz, który nakieruje nas na żółty szlak, prowadzący na Przełęcz Krzyżne (dojście tam ma zająć 2 godziny i 45 minut). Odwracamy się więc tyłem do Kasprowego Wierchu i wchodzimy w Gąsienicowy Las, przecinając kraniec Doliny Suchej Wody. Początkowo trasa przebiega między drzewami, prowadząc nas przez liczne, ale niewielkie podejścia i wypłaszczenia, a także zmuszając nas do przekroczenia drobnych potoków.

Wkrótce znajdujemy się już w otoczeniu kosodrzewiny, a naszym oczom dostępna staje się sylwetka Kościelca oraz schronisko na Hali Gąsienicowej. Szlak ten jest bardzo miłym urozmaiceniem tatrzańskich wędrówek, ponieważ punkty te obserwuje się zazwyczaj z innej perspektywy. Teraz wkraczamy powoli w Dolinę Pańszczycy, rzadziej uczęszczaną, dzięki czemu jakby dzikszą (tak, tutaj wzrasta prawdopodobieństwo napotkania niedźwiadka:)). Trasa wciąż jest łagodna, jednak cały czas zyskujemy wysokość, co możemy zaobserwować dzięki coraz rozleglejszym widokom. Przechodzimy obok bardzo malowniczego Czerwonego Stawu i niedługo potem znikają nam sprzed oczu ostatnie kępy kosodrzewiny – mamy przed sobą pełny obraz tatrzańskich turni, stanowiących pewnego rodzaju „zasłonę”, ponad którą znajdziemy się dopiero na wysokości 2112 m n.p.m. Jeszcze chwilę zbliżamy się do tej skalnej kurtyny łagodnie nachylonym terenem, dopiero ostatnie 40–50 minut podejścia jest faktycznie intensywne. Za plecami zostawiamy doskonale widoczną Dolinę Pańszczycy i wreszcie osiągamy Przełęcz Krzyżne.

Stąd można nacieszyć się widokiem Doliny Pięciu Stawów Polskich (z Przednim Stawem, przy którym znajduje się schronisko, oraz Wielkim Stawem, z którego wychodzi również doskonale widoczna Siklawa). Na dalszym planie rozciągają się najwybitniejsze szczyty w Tatrach Słowackich.

Decydując się na tę opcję, musimy być świadomi, że wycieczkę zakończymy w innym miejscu, niż ją rozpoczynaliśmy. Jeśli do Kuźnic dojechaliśmy busem, to nie stanowi to najmniejszego problemu, ponieważ z Palenicy Białczańskiej również nie trudno się wydostać tym środkiem transportu. Jeżeli natomiast przyjechaliśmy samochodem, to również za pomocą busa można po zakończeniu wycieczki do niego wrócić – należy wtedy wysiąść albo na Rondzie Jana Pawła II, albo przy ul. Karłowicza (wtedy czeka nas kilkunastominutowy spacer do parkingu przed Kuźnicami).

Pozostajemy więc na żółtym szlaku i kierujemy się w dół, w stronę Doliny Pięciu Stawów Polskich. Przed oczami mamy doskonale widoczny wodospad Siklawa i po półtoragodzinnym stromym zejściu, w otoczeniu kosodrzewiny i drobnych stawików o niemal magicznej barwie, dochodzimy do brzegu Wielkiego Stawu Polskiego. Stąd pozostaje jeszcze 15 minut spaceru niebieskim szlakiem do schroniska nad Przednim Stawem Polskim.

Od parkingu w Palenicy Białczańskiej dzielą nas jeszcze jakieś dwie i pół godziny. Rozpoczynamy więc zejście przy okazji którego, możemy zobaczyć Siklawę – największy wodospad w Tatrach. Wychodząc ze schroniska, szlak rozwidla się: czarny omija ten 70-cio metrowy próg rzeczny, a zielony prowadzi tak blisko niego, że w wietrzne dni możemy nawet poczuć rozpryskujące się drobne kropelki na twarzy. Czas zejścia dla obydwu wariantów jest identyczny, a po około 40 minutach łączą się one w jeden – zielony). Na początku schodzi się niezbyt przyjemnie (nieco wygodniej jest na szlaku czarnym), trzeba ostrożnie stawiać nogi na skałach i mijać się z podchodzącymi turystami (więcej osób tędy wchodzi, niż schodzi). Ale nie jest to tak naprawdę duże utrudnienie, a po połączeniu się z czarnym szlakiem idziemy już coraz szerszą i sympatyczniejszą ścieżką wchodzącą powoli w las. Po dwóch godzinach jesteśmy już przy kolejnych kaskadach, czyli Wodogrzmotach Mickiewicza, skąd pozostaje już około półgodzinny spacer szeroką, asfaltową drogą, prowadzącą do parkingu.