W latach 60. drukowali w „Bibliotece Kultury” wiersze „londyńczycy”: Adam Czerniawski, Bolesław Taborski, Bogdan Czaykowski. Wydano kolejne tomy Gombrowicza: dalsze partie „Dziennika”, „Pornografia” (1960), „Kosmos” (1966), wznowienie „Ferdydurke” (1969). Niezwykle ważną postacią w ówczesnym czasie był Gustaw Herling- Grudziński. Jego książkę pt. „Inny świat” przekładano na wiele języków, po francusku ukazała się dopiero w 1986 r. z powodu wieloletniego oporu francuskich intelektualistów. W 1963 nagrodą literacką Kultury został uhonorowany Zygmunt Haupt za tom opowiadań „Pierścień z papieru”. Tej wyjątkowej książce przypisuje się wartość niemalże arcydzieła polskiej prozy. W 1959 r. w Instytucie Literackim wydana została powieść „Doktor Żywago” Borysa Pasternaka za którą nota bene otrzymał on w 1958 roku Literacką Nagrodę Nobla. W roku 1959 wydany zostaje także „Sąd idzie” Abrama Terca, czyli Andrzeja Siniawskiego.

W latach siedemdziesiątych „Biblioteka Kultury” drukuje coraz liczniej autorów stale mieszkających w kraju, jest ich więcej niż pisarzy emigracyjnych. W roku 1968 Jerzy Andrzejewski wydał książkę pt. „Apelacja”. Zaś Stefan Kisielewski który pod pseudonimem Staliński wydał w 1967 r. „Widziane z góry”, publikuje kolejne powieści jak: „Cienie w pieczarze”, „Śledztwo”, „Ludzie w akwarium”. Inni pisarze to Wiktor Woroszylski, Kazimierz Brandys, Kazimierz Orłowski. Niemniej dzieje się w świecie poezji: ukazuje się tomik wierszy Czesława Miłosza „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”, Ryszarda Krynickiego „Nasze życie rośnie”, Stanisława Barańczaka „Ja wiem, że to niesłusznie.”

Ważną osobą w rozpowszechnianiu czasopism drugiego obiegu był Adam Michnik. Kiedy to w roku 1964 r. Adam Michnik wyjechał na Zachód poznał tam największych wrogów propagandy PRL: Jerzego Giedroycia i Jana Nowaka - Jeziorańskiego. W wyniku wielu zdarzeń w roku 1977 r. doszło do wydania pierwszej książki „Kościół, lewica, dialog”, która była dedykowana przede wszystkim Antoniemu Słonimskiemu. Na sposób myślenia Michnika miały wpływ Kultura - Giedroycia, rewizjonizm Jacka Kuronia a także katolicy jak: twórca Tygodnika Powszechnego - Jerzy Turowicz czy Tadeusz Mazowiecki, redaktor naczelny i współtwórca Biblioteki WIĘZI. Także rola osobistego sekretarza Antoniego Słonimskiego miała ogromne znaczenie. W latach 1976-1977 był liderem Komitetu Obrony Kraju, organizacji opozycyjnej lat 70., stając się jednym z najbardziej aktywnych działaczy opozycji. Był też pomysłodawcą i założycielem Towarzystwa Kursów Naukowych, członkiem kierownictwa Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA, redaktorem drugoobiegowych pism: „Biuletyn Informacyjny”, „Zapis” i „Krytyka”. Swoim działaniem spowodował przełamanie bariery strachu. Z tego powodu był wielokrotnie przesłuchiwany, nękany i więziony. Tam też napisał kilka ważnych książek jak: „Szanse polskiej demokracji”, „Z dziejów honoru w Polsce”, „Takie czasy”, po wyjściu na wolność także „Polskie pytania”, wydawane na zmianę w kraju i na emigracji.

Na przełomie lat 60. i 70. w Polsce istniało wiele czasopism podziemnych. Jednak w 1970 roku Ruch zakończył swoją działalność aby później powrócić ze zdwojoną siłą w roku 1976. Dla środowiska opozycji wzorem stały się rosyjscy dysydenci i ich samizdat. Od końca lat 50. w ZSRR przekazywane były z rąk do rąk rękopisy lub maszynopisy utworów literackich, które nie mogły uchronić się przed cenzurą.

W 1976 r. utworzono Komitet Obrony Robotników, jednak nie dysponował on żadną bazą poligraficzną. W tym samym czasie powstało pierwsze pismo ruchu - „Biuletyn Informacyjny” - w skład redakcji którego wchodzili: Seweryn Blumsztajn, Jan Lityński i Joanna Szczęsna. Wydawnictwu NOWA przyświecała idea nie tylko publikowania ale przede wszystkim – myślenia i działania społecznego. O polityce wydawniczej decydowało kolegium, które obok Chojeckiego tworzyli Grzegorz Boguta, Konrad Bieliński, Maria Redecka, Ryszard Knauff i Adam Michnik. W między czasie Jerzy Giedroyc zgodził się na przedruk wszystkich książek Instytutu Literackiego. Pod szyldem NOWEJ ukazał się m. in. tom felietonów Kijowskiego „Niedrukowane”, „Kompleks polski”, i „Mała apokalipsa” Konwickiego, „Nierzeczywistość” Brandysa, „Miazga” Andrzejewskiego, a także wiersze Barańczaka, Woroszylskiego i Jerzego Ficowskiego.

Rok 1977 był bogaty w inicjatywy. Wydawnictwo im. Konstytucji 3-go Maja, związane z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela, drukowała pisma ROPCIO: „Opinię” i gdański „Bratniak”, a także „Gospodarza”. Opublikowano też kilkadziesiąt książek, poczynając od „Największego sojusznika Hitlera” Aleksandra Bergmana, zaś Poznańska Witrynka Literatów i Krytyków wyspecjalizowała się w bibliofilskich wydaniach tomików wierszy Barańczaka, Krynickiego, Zagajewskiego. Wachlarz czasopism podziemnych rozszerzał się - powstały „Głos”, katolickie „Spotkania”, „Droga” redagowana przez Leszka Moczulskiego czy literacki „Puls”. Odrębnym czasopismem opozycyjnym był „Robotnik” wydawany od września 1977 r. którego celem było wspieranie i patronowanie Wolnym Związkom Zawodowym. Czasopismo to miało bezpośredni i istotny wpływ na wielu działaczy Solidarności, na czele z Lechem Wałęsą.

W sierpniu 1980 roku na Wybrzeżu wybuchły strajki i tak narodziła się NSZZ „Solidarność”. To był polityczny efekt „papierowej rewolucji powielaczogodzin” o której śpiewał bard opozycji Jan Kelus. Również spektakularne były zasługi w obrębie Kultury. Twórcom, prowadzącym Wydawnictwa NOWA jak i też innym niezależnym wydawcom polscy czytelnicy zawdzięczali znajomość takich dzieł światowej literatury jak: „Blaszany bębenek” Guntera Grassa, „Zbyt głośna samotność” Bohumila Hrabala, „Rok 1984” i „Folwark zwierzęcy” George’a Orwella.