Granda i barbarzyństwo, tak pewnie pomyślał pan eN. Być może jeszcze coś rzekł o bachorach, ale ściany kamienicy nie są tak cienkie dla głosu jak te w domach z betonu. Choć i tu, i tu wolnej miłości już nie ma. Za to żagle tuż nad ziemią ciągle. Jak łatwo je przykrywać dłonią, nie pozwalać, żeby się uniosły, żeby dostały wiatru. Jasne! Nie krzyczeć w domu, na ulicy, w szkole, w lesie. I na podwórku. Mnie też doprowadza to do szału: Maaamo! Mamooo! Maaamooo! Skrzypienie albo przeciągły jęk zawiasów. Czego?! Co chcesz?! Co znowu? Latami uśmiech i cierpliwość zanikają. Pojawia się irytacja. A gdy uporczywie dzwoni domofon, powtarzający się, co kwadrans sygnał, irytacja zamienia się w złość. Przekleństwa cisną się na usta, tym bardziej, że ujadający pies jest przekonany, iż wróg stoi u bram. Owego przekonania nabierają też następne: naprzeciwko, piętro wyżej, z boku, i kolejny… Orkiestra basów i sopranów z przerwami na solowe podskakiwanie na czterech łapach.

Pan eN chodzi wyprostowany. Nie dał się dotychczas złamać życiu, więc natychmiast i z ochotą próbuje dusić w zarodku wszelkie zagrożenia pojawiające się za oknami mieszkania tudzież drzwiami klatki schodowej. Wysoki, ogorzały, z brzuchem przydającym dostojeństwa. Żadnego przypadku, żadnego liberalnego szaleństwa. Ba! Żadnego zmęczenia. Zawsze ogolony, zawsze z krótko obciętymi włosami. Bez ukrywania łysiny. Dostojeństwu nie szkodzą ani krótkie spodenki, ani odkryte ramiona, gdy paraduje w obcisłym t-shircie. W końcu to jego gospodarstwo, jego obejście, jego folwark. Bacznie i podejrzliwie spogląda wokoło, gdy zatrzaskują się z delikatnym kliknięciem drzwi. Ordnung mus sein. Pamiątkowy mundur w szafie? Nie wiadomo.

Pan eN lubi dyskutować i opowiadać. W zasadzie to nawet się przyjaźnić. Oczywiście dopóki słuszność jego wywodu jest akceptowana. Gdy następuje jakiś zgrzyt na poziomie jednostronnego konsensu, pan eN nie waha się, żeby wyrazić oburzenie. Długo potrafi przekonywać o stosowności akuratnego, precyzyjnego parkowania, w czym przypomina instruktora o przydomku „Aptekarz”, podobnież sprawdzającego linijką centymetrowe odległości koła od linii parkowania. Tak, ta strona kamienicy jest pod jego opieką. Tak samo, jak strona, gdzie roślinność zakryła jego balkon. Mogę sobie tylko wyobrazić z jaką pogardą spogląda na barierki, z których odpada spółdzielcza farba, wyziera rdza. Gdzie o ściany opierają się rowery, hulajnogi, wózki, mopy, metalowe wieszaki na pranie. Gdzie po terakocie wiatr przesuwa wiadra. Gdzie rachitycznie próbują uśmiechać się z plastikowych donic pelargonie, bratki i nasturcje. Ale pan eN nigdy nie wygra konkursu na najpiękniej ukwiecony balkon. Przyczyna jest dość prosta. Komisja konkursowa ocenia estetykę, geometrię, kolor, a nie intensywność dżungli i poziom zaciemnienia.

Pan eN pewnie prycha z oburzenia na wieści o nocnych ekscesach po drugiej stronie kamienicy. Lecz nie jest specjalnie zainteresowany interwencją. Pewnie powie, że nie słyszy. Nie można temu odmówić słuszności. Wstaje o świcie. Wymaga tego opieka nad balkonową florą i być może obowiązki religijne. To, że zapewne nie oddaje się popołudniowej sjeście, co niegodne jest przecież pracowitego mieszkańca północnego-wschodu (temu poddają się zwyrodniali i zadłużeni południowcy), sprowadza sen wcześnie. Pijani bandyci zaczynają okupować ławki dopiero, gdy kościelny zegar obwieści ciszę nocną. Ale nie można odmówić słuszności również temu, że do getta placu zabaw mu nie po drodze. Po co męczyć oczy, nadwerężać niesympatycznie samozadowolenie, ranić pewność siebie? Rozbite szkło, fekalia za ławkami, pod płotem, pod ścianą. Walające się butelki i puszki. Kałuże niedopałków i pestek słonecznika. Papiery to drobiazg. Je wyzbiera sprzątaczka jeszcze przed siódmą. Cóż, a może łatwiej walczyć z bandytami w przedziale 5-13 lat?

W czasie deszczu dzieci się nudzą. Wiedzą o tym nie tylko starsi panowie. Ośmielam się jednak stwierdzić, że spośród starszych panów, to tylko ci we frakach. Od początku czerwca aż do dzisiaj można pewnie na palcach obu dłoni policzyć dni bez deszczu. A zatem zwinięte żagle. Pierwszy, drugi słoneczny dzień. Brukowany na szaro chodnik staje się ciepły. Czereda młodocianych bandytów postanawia nie zdobywać miasta. Zasiada na pupach przed klatkami. Nie, nie, pan eN nie traci czujności. Bandyci nie zamieniają się w kochane mamusine aniołki. Aczkolwiek poskramia irytację: Dlaczego nie wyniosły się na plac zabaw? Dlaczego nie biegają po „łączce”? Tam ich miejsce, tak jak wyprowadzanych przez okolicznych mieszkańców psów. Być może przemyka mu przez głowę myśl o wdepnięciu sandałkami w psie, albo ludzkie …. Niech matka wymyje.