To był mój pierwszy raz ze Świetlikami na żywo. W sumie to wstyd. Wielki wstyd. Wstyd, bo zespół młody nie jest, okazji było sporo. Nie wiem dlaczego tak się stało. Wstyd tym większy, że poezja Marcina Świetlickiego już od tego pierwszego, powiedzmy sobie szczerze, spóźnionego spotkania bardzo mi przypadła do gustu. Ktoś mówi, że smutna, że dołująca, różne opinie słyszałem, że ktoś nie pójdzie na koncert, bo to zbyt mrocznie. Nie wiem, może i racja, było ciemno, może nawet mrocznie, ale czy to źle? Nie wiem, do mnie trafia, zwłaszcza na żywo. Może trafia, bo często podobnie postrzegam, choć nie potrafię tego tak prosto, zwięźle, bez ogródek i poetycko wyrazić.

Teraz, gdy to piszę, od koncertu minęło już wiele miesięcy, prawie rok. Jego szczegóły mocno wyblakły, zatarły się w pamięci. Co mogę napisać, że dobra poezja, dobra muzyka, że kameralna atmosfera w mikołowskim klubie Fraktal, że była niedziela, że było poważnie i zabawnie, że wracając z Basią i z Kubą jedliśmy coś w SzybkimJedzeniu, że to był dobrze spędzony czas. Chyba nie stać mnie na adekwatną relację, więc żeby nie pisać głupot ograniczę się do zdjęć i poezji, która jeszcze długo po koncercie za mną chodziła. Może zachęci to Was, by wybrać się na najbliższy koncert i sprawdzić, czy do Was również trafi.

Nigdy nie będzie takiego lata Nigdy nie będzie takiego lata Nigdy policja nie będzie taka uprzejma Nigdy straż pożarna nie będzie tak szybka i sprawna Nigdy papieros nie będzie taki smaczny A wódka taka zimna i pożywna Nigdy nie będzie tak ślicznych dziewcząt Nigdy nie będzie tak pysznych ciastek Reprezentacja naszego kraju nie będzie miała takich wyników Już nigdy, nigdy nie będzie takich wędlin, takiej coca-coli Takiej musztardy i takiego mleka Nigdy nie będzie takiego lata Słońce nie będzie nigdy już tak cudnie wschodzić i zachodzić Księżyc nie będzie tak pięknie wisiał Nigdy nie będzie takiej telewizji Takich kolorowych gazet Nigdy nie będziesz dla mnie miła taka Nigdy ksiądz nie będzie mówił tak mądrych kazań Nigdy organista tak pięknie nie zagra Nigdy Bóg nie będzie tak blisko Tak czuły i dobry jak teraz Nad horyzontem błyska się i słychać szczęk żelaza Nigdy nie będzie takiego lata

Dzisiaj dostałem pismo od Państwa, Państwo nie prosi, państwo żąda, abym się stawił, w stosownym urzędzie, w stosownym terminie, a ja nie muszę, gdyż umarłem, umarłem, umarłem. Czasami jeszcze się golę, ale zarost rośnie również umarłym, czasami jestem w kobiecie, ale to z przyzwyczajenia, ale ona rodzi, wyłącznie widmowych pogrobowców. Jestem szczęśliwy, nic już nie muszę, umarłem, umarłem, ja proszę Państwa umarłem, tak, umarłem. Jestem szczęśliwy, nie muszę razem z wami iść, razem z waszym prezydentem i waszą prezydentową i waszym premierem na cudzą wojnę, po jakąś cudzą ropę, jestem szczęśliwy nie muszę wstępować razem z wami do jakieś Unii Europejskiej, udało się, umarłem, umarłem, ja umarłem. Normalnie umarłem, tak. Czasami piszę wiersze i jeżeli pismo Państwa dotyczy właśnie tego faktu to ja informuję uprzejmie, że ja nie przestanę, spróbujcie mnie dogonić, spróbujcie mnie złapać, spróbujcie mnie uwięzić, spróbujcie mnie zabić. Umarłem, umarłem, umarłem, ja umarłem, normalnie proszę Państwa umarłem, tak, umarłem.