Zabrałem się ostatnio za „Okropności” Joanny Chmielewskiej, gdzie opisane są perypetie ogrodowe autorki i zacząłem coraz bardziej tęsknić za posiadaniem domu. Nie mieszkania w blokowym mrówkowcu, ale właśnie domu, z ogrodem, blisko lasu. I wcale nie świeże powietrze, ani brak sąsiadów jest głównym powodem tego pragnienia. Przeważyły jeże. Według p. Joanny wyjątkowo upierdliwe i zapaskudzające całe obejście, ja bym się jednak nie zmartwił, gdyby taki zwierzak mnie odwiedził. Nie wiem, co jest, ale jak widzę jeża, to ogarnia mnie dziwny sentyment i chęć przytulenia go do opancerzonej piersi. Może dlatego, że pewnego razu stryj przyniósł takiego do domu. Zwierzątko było nieprzytomne. Dostało się pod koła „Żuka”. Kierowca zatrzymał się i po stwierdzeniu oznak życia u mieszkańca lasu, zabrał pokrwawione stworzenie do szoferki. Rany i zadrapania okazały się na szczęście powierzchowne. Po przemyciu i odkażeniu, jeż zwinął się w kulkę i zasnął. Dostał miseczkę z wodą, a następnego dnia razem z dziadkiem wyruszyliśmy na wieś, by zasięgnąć informacji. Przede wszystkim czym go karmić. Doradzono, żebyśmy dali tylko wodę i pokrojoną w drobną kostkę słoninę. Na tym niestety kończyła się ludowa wiedza. Jeż przeżył.

Dziś pewnie wszedłbym w Googla i zdobył potrzebne informacje w trzy minuty, lecz wtedy?! A, właśnie, może jednak zajrzeć do Internetu? Proszę, proszę. Ponad 400 tysięcy wiadomości na temat jeży. Najfajniejsze są na stronie warszawskiego zoo. Aczkolwiek zdecydowanie zniechęcające do brania w adopcję jeżowego malucha. Przecież, na litość boską, nie będę mu wymasowywał okolic odbytu po każdym karmieniu! A podobno trzeba, żeby zapewnić małemu prawidłową pracę przewodu pokarmowego. I skąd wezmę kocie mleko? No dobrze, może być kozie, ale kozy też nie mam. Krowim mlekiem ponoć jeża karmić nie wolno. Mało tego, na początku trzeba podawać to z trudem zabrane kozie mleko przez małą strzykawkę z nałożonym wentylem rowerowym. Ciekawe co jeszcze! Nie, zdecydowanie wolę pójść do zoo i obejrzeć zwierzaki ze stosownej odległości. Tym bardziej, że w warszawskim ogrodzie zoologicznym jest ponad pięć tysięcy gatunków. Powiedziałbym, że dla Siwmira aż nadto. Chociaż selekcję łatwo zrobić. Gadów i płazów nie lubię, ryby przez ściany akwarium wychodzą na zdjęciach prześwietlone i bez właściwego im uroku, ptaszyska słabo przez siatki współpracują z fotografem. Została mi do obejrzenia zaledwie połowa fauny. Z tego zimą nie wszystkie zwierzęta można zobaczyć, bo albo śpią, albo twierdzą, że za mało pieniędzy, znaczy karmy, dostają. Wobec czego mają w nosie wdzięczenie się przed publicznością, przedkładając nad to rodzinne zacisze domku czy nory. Szczerze mówiąc nie dziwię im się. Sam bym nie stał na mrozie mając wygodne leże ze słomy czy czego tam. Jednak kilka zwierzaków udało mi się złapać na tle białego puchu i muszę przyznać, że prawdę mówili pracownicy zoo – warto przyjść do nich zimą. Czyste, niebieskie niebo, skrzący się śnieg i na tym tle na przykład tańczący nosorożec. Piękny widok.

Chodziłem od wybiegu do wybiegu i nie tylko pstrykałem fotkę za fotką, ale przyglądałem się również tabliczkom z opisami zwierząt. Jakież było moje zdumienie, kiedy zobaczyłem napis informujący o tygrysie, a na wybiegu szalało zwierzę czarne i włochate. Co się okazało? Otóż niedawno urodzona tygrysica dostała kumpla do zabawy – owczarka długowłosego. Tak mi się wydawało, że na tygrysa on nie wyglądał. Nawet zapastowanego.

Inne tabliczki też były niezłe. Każdy bowiem pensjonariusz ogrodu ma swojego sponsora, najczęściej w jakiś sposób związanego z nazwą lub wyglądem zwierzątka. Producent żelowych miśków Haribo przygarnął niedźwiedzie, Stowarzyszenie Przyjaciół Polonii utrzymuje jaguara, Bank PKO S.A. dokłada do żubrów. Jednak do łez rozbawiła mnie Fonografika – wzięli pod opiekę wszystkie muchy i komary przebywające na terenie zoo. Czy ja, w takim razie mogę zasponsorować dżdżownice? Przynosiłbym co tydzień lampkę wina, czysty obrus i torcik kakaowy. Zjedlibyśmy przy świecach i śpiewali serenady. Nie wiem jak dżdżownice, ja byłbym usatysfakcjonowany.