Skąd czerpiesz inspirację?

Inspiracją dla mnie są na pewno książki, szczególnie autorstwa Jodi Picoult, dzięki której zrozumiałam, że duża ilość opisów uczuć w powieści wcale nie psuje całokształtu, wręcz nadaje mu niepowtarzalny wyraz. Podczas pisania słucham również muzyki, lecz ona nie wpływa szczególnie na to, co piszę, jedynie umila mi czas. Niektóre uczucia bohaterów, sytuacje, ich przemyślenia są wzięte z życia, jednak postacie występujące w „Erze radości” nie mają swoich sobowtórów w rzeczywistości.

Co – tak całkiem obiektywnie – myślisz o swoim stylu pisarskim?

W moim stylu przeważają dialogi i opisy uczuć. Informacji o miejscach, otoczeniu jest naprawdę mało. Nie skupiałam na nich zbyt dużej uwagi.

Czy podczas pracy nad powieścią ulegał on zmianom?

Na pewno na początku mój styl trochę kulał, był jeszcze niedopracowany, jednak zmiany można dostrzec już w trzecim rozdziale. Dopiero w epilogu zobaczyłam, jak wielkie poczyniłam postępy. Tworzenie powieści było dla mnie naprawdę niezwykle pouczającym doświadczeniem.

Do ilu wydawnictw pisałaś? Dlaczego ostatecznie zdecydowałaś się na Radwan?

Pierwszym wydawnictwem, od jakiego otrzymałam odpowiedź, był Radwan. Później wysyłałam tekst do Novae Res. Dostałam również pozytywną odpowiedź, jednak, rozważając kwestię kosztów, zdecydowałam się na Radwan.

Czy jesteś zadowolona ze współpracy z Radwanem?

Jak na razie współpraca przebiega pomyślnie.

Jak wygląda proces wydawniczy?

Rozpoczyna się on rozpatrzeniem propozycji tekstu do wydania. Jeśli wydawnictwo zgadza się na opublikowanie utworu, klient powinien przejrzeć warunki umowy. Po wysłaniu jej do wydawnictwa rozpoczyna się tworzenie projektu okładki. Następnie jest redakcja, później korekta – oba te punkty wymagają zatwierdzenia przez osobę wydającą książkę. Ostatnimi etapami są wybór okładki oraz skład.

Na jakim etapie znajduje się obecnie „Era radości”? Czy już znana jest data publikacji?

Data publikacji nie jest jeszcze ustalona. Jak na razie moja powieść została oddana do korekty.

Jako debiutantka nie możesz liczyć na rzesze fanów ani magię znanego nazwiska. Jak w takim razie zamierzasz promować książkę?

Mam zamiar urządzić kilka wieczorów autorskich, choć jestem świadoma tego, że nie przyniosą mi one zbyt wielkiej popularności. Zdam się również na łaskę Facebooka i moich znajomych, którzy już zaczęli reklamować „Erę radości” w swoich szkołach. Ponadto liczę na to, że uda mi się znaleźć patronów medialnych, jednak by wypełnić ten punkt, muszę jeszcze trochę poczekać.

Nie boisz się debiutować tak wcześnie?

Często miewam chwile zwątpienia. Wydaje mi się, że ma je każdy pisarz. Jednak czemu nie spróbować? Jeśli mi się nie uda, to trudno, spróbuję za kilka lat. Wiarę w siebie pomaga mi zachować fakt, że moja powieść była czytana przez osoby dorosłe „siedzące w pisarskim fachu”, które wyraziły się pozytywnie na temat „Ery radości” i nie zrobiły tego „po znajomości”. Staram się więc wyznawać zasadę: „Do odważnych świat należy”.

Co sądzisz o krytyce? Czy warto jej słuchać?

Owszem, krytyka potrafi być pożyteczna, jednak tylko wtedy, gdy dana osoba przeczytała więcej, niż jedynie kilka linijek tekstu, bo czy można oceniać cały obiad, jeśli spróbowało się jedno danie?

Jak sądzisz, czy czytanie cudzych dzieł pomaga w doskonaleniu warsztatu, czy też może zabija oryginalność?

Muszę zgodzić się z obiema opcjami. Z jednej strony niszczy wszelkie błędy i złe nawyki, powstałe w wyniku samodzielnego pisania. Z drugiej, chcąc nie chcąc, każdy autor czytający dzieła innego pisarza, w pewnym stopniu imituje jego styl, nawet, jeśli robi to nieświadomie.

Czy miałabyś jakąś radę dla początkujących autorów?

Przede wszystkim wierzyć we własne możliwości i nie poddawać się, nawet przy dużych niepowodzeniach. Na wypracowanie stylu trzeba czasu, nic nie bierze się z powietrza. W końcu żeby spojrzeć na gotowe dzieło, trzeba najpierw zadać sobie trud i je napisać.

Dziękuję za wywiad. Nie tylko Iwonie, lecz również Wam, drodzy Czytelnicy, za to, że zechcieliście się z nim zapoznać. Koniecznie odwiedźcie jeszcze bloga poświęconego książce: http://era-radosci.blog.onet.pl/ Na zakończenie, dzięki uprzejmości młodej autorki, zamieszczam dwa króciutkie fragmenty „Ery radości”.

FRAGMENT I

Życie ludzkie podobne jest do wiatru. Czasem jego siła wyrywa nam parasole z rąk. Innym razem jest łagodny i przyjemny. Każdy człowiek buduje niewidzialną powłokę dookoła siebie –  jedni budują ją z lekkich powiewów, co sprawia, że stają się zamknięci na innych. Drugim ostry wiatr odbiera możliwość widzenia dobra. Niektórzy twierdzą, że szczęście, to zachowanie równowagi pomiędzy tymi skrajnościami, jednak ja nie zgadzam się z tym w stu procentach – uważam, że to również uczucie, które sprawia, że jesteśmy uśmiechnięci, nawet, kiedy wszyscy dookoła płaczą. Szczęście nie może przyjść samo z siebie – musimy się bardzo natrudzić, by je dostrzec. Często znajdujemy je w drugiej osobie. Największą sztuką jednak jest móc ją  zauważyć. 

FRAGMENT II

Boję się rozpoczęcia samodzielnego życia. Wiem dobrze, że moje spotkania z Lisą będą coraz rzadsze. Czuję, że Harry wie, o czym myślę. Nie muszę się tłumaczyć.

         –  Na mnie już pora –  mówię mimowolnie.

         –  Gdyby coś się działo, to... –  Pokazuje znak oznaczający słuchawkę telefonu. Uśmiecham się. Wysiadam. Chwilę stoję na deszczu. Patrzę w okna mojego mieszkania. Przypominam sobie, jak zaczęła się ta historia. Gdyby nie śmierć jej matki, być może nigdy nie stałabym się tym, kim jestem. To przykre, że kiedy jedna osoba zyskuje swoje życie, druga je traci. Widocznie tak miało być. Wchodzę do domu. Znikam z zasięgu wzroku Harry’ego. Jestem sama. Mieszkanie jest puste. Mogę żyć, tak jak chcę, ale przecież tutaj chodzi o coś zupełnie innego. Muszę wykorzystać to, co mam, by inni poczuli się lepiej. To mój cel. Patrzę w dal. Dam sobie radę – powtarzam uporczywie. Pokonam wszelkie przeciwności losu i wyjdę na prostą. Nigdy się nie poddam. Siadam na fotelu. Zamykam oczy. Wspominam wszystko po kolei. Dochodzę do wniosku, że Lisa była jak anioł, który przyszedł na ziemię po to, by sprowadzić mnie na właściwy tor. Patrzę na strugi deszczu uderzające w okna mieszkania. Po chwili deszcz ustaje. Stopniowo się uspokajam. Cisza jest tak piękna, że mogłabym słuchać jej w nieskończoność. Zasypiam. Nie potrzebuję niczego więcej.

Jestem szczęśliwa.