Przychodzi dziadek z dwojgiem wnucząt do namiotu, w którym odbywają się animacje dla dzieci, ale oprócz pociech ma ze sobą też pampersa – jak twierdzi – na wszelki wypadek. Zapomniałem dodać, że jedno z wnucząt ma niecałe dwa latka, a drugie cztery. Animator lekko zmieszany daje do zrozumienia dziadkowi, że nie będzie zmieniał pampersa, gdyż nie należy to do jego obowiązków. Starszy Pan zostawia dzieci, odwraca się na pięcie i wychodzi bez mrugnięcia okiem, jak gdyby był do tego przyzwyczajony. Nie wdając się w szczegóły, sytuacja powtarza się przez kilka dni i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że dwulatka żyje w swoim świecie i nie sposób jej upilnować, mając na zajęciach kilkanaście innych osób, które non-stop potrzebują bodźców. Dodatkowo dzieci są głodne, domagają się jedzenia i picia. Dziadek ewidentnie pomylił animacje dla dzieci ze żłobkiem albo nianią. Pewnego dnia, gdy przyszedł odebrać pociechy, animator zasugerował mu, żeby nie zostawiał małej bez opieki, mając nadzieję, że senior pójdzie po rozum do głowy. Wszystko poszło prawie zgodnie z planem. Prawie, bo senior poszedł... na skargę do recepcji, a że „klient nasz pan”, animator musi przyjmować nawet niemowlęta z otwartymi ramionami. A już myślał, że mała Kathrina przestanie należeć do grona dzieci przebywających w namiocie... tak jak Pluton swego czasu przestał należeć do grona planet naszego układu.