Może w takim razie opowiesz ciut więcej o tym, jak piszesz?

Zazwyczaj jadę na tzw. „spontana”, chociaż czasem bywa tak, że biorę notesik i ołówkiem notuję, co ma być w konkretnym rozdziale. Często też jest tak, że po jakimś czasie od napisania rozdziału czytam go i decyduję, że jednak powinno być troszkę inaczej, i przerabiam. I tak dziesiątki razy.

Czy pisać można się nauczyć? A może po prostu trzeba z takim talentem się urodzić?

Myślę, że można np. urodzić się bez talentu do pisania powieści, czy wierszy, lecz nabyte, czy to w domu, czy w szkole zamiłowanie do literatury, czytanie dużej ilości książek i pisanie własnych tekstów może spowodować rozwój pisarskiego stylu. Wszystko zależy od człowieka i tego, czy chce się rozwijać w tym kierunku, czy nie.

Czyli czytanie cudzych książek pomaga… A co z oryginalnością oraz niepowtarzalnością stylu?

Czytanie książek innych autorów zdecydowanie rozwija w nas pasję do literatury. Na pewno nie zabija niepowtarzalności stylu, ale może mieć swój wkład w szlifowanie pisarskich umiejętności. To dzięki książce danego autora ktoś może sobie powiedzieć: „Też tak chcę, chcę zacząć pisać.” i przy pomocy tegoż dzieła wymyśleć coś swojego, może mało oryginalnego, ale jednak swojego. A od tego już tylko krok od urozmaicania, przebudowywania swoich wyobrażeń i wymyślania całkiem nowych rzeczy, istot, zdarzeń, które mogą pomóc nam uciec od kłopotów i kto wie, może w przyszłości nasze słowa podziałają na kogoś tak, jak książka autora X podziałała na nas.

Co w takim razie sprawia, iż książka staje się bestsellerem? Oryginalny pomysł? Wartka akcja? „Pełnokrwiste” postaci? Dopracowany świat? A może poprawna polszczyzna?

Nie potrafię wybrać jednej z tych cech. Wszystkie razem tworzą idealną całość, która wciąga czytelnika bez reszty. Jeśli, załóżmy, autor ma oryginalny pomysł, lecz postaci są jednolite i nudne, ucierpi na tym całość.

Czy chciałabyś dodać coś na koniec?

Nie, nie chcę nic dodawać. Wszystko, co można by powiedzieć, zawarte jest w odpowiedziach na Twoje pytania.

W takim razie, to już wszystko. Bardzo dziękuję za wywiad. Drodzy Czytelnicy, jeśli zainteresowała Was książka „Zaklęty kamień”, nie zapomnijcie odwiedzić poświęconego jej bloga: http://zaklety-kamien.blog.onet.pl/ Jeśli jednak wciąż nie czujecie się przekonani, koniecznie przeczytajcie poniższe fragmenty książki, może po tym zmienicie zdanie.

FRAGMENT I

- Wszystkiego najlepszego!

            W drzwiach stała niewysoka, szczupła szatynka o ciemnych oczach. Uśmiechała się serdecznie, a w wyciągniętej ręce trzymała małą, ozdobną torebkę.

            - Klara, jak miło cię widzieć! To dla mnie?

            - Nie. Tak po prostu sobie stoję i wyciągam rękę z ładną torebką w kwiatuszki, bo mi się nudzi. Pewnie, że dla ciebie. – Zaśmiała się, robiąc krok do przodu, wręcz wpychając podarunek w dłoń koleżanki. – A jak tam imprezka?

            - Daj spokój. Traktują mnie, jakbym była jakąś… sama nie wiem. Na początku mi się to podobało, ale teraz powoli zaczyna mnie to męczyć. Jedynie Fabian zachowuje się w miarę normalnie.

            - Fabian to twój kuzyn. Nigdy nie będzie normalny. – Uśmiechnęła się widząc, że jej słowa choć trochę rozbawiły Kornelię.

            Żałowała, że nie mogła zaprosić jej do środka. Że chociaż raz nie mogła być wobec niej w porządku i powiedzieć „Wchodź, nie krępuj się”. Wiedziała, że matka nie znosi Klary. Zresztą, chyba była jedyną osobą w okolicy, która nie zwracała uwagi na kiepską sytuację w rodzinie koleżanki oraz na specyficzny styl ubierania.

            - No to co? Widzimy się w poniedziałek, nie? Jeszcze raz wszystkiego najlepszego.

            Odeszła, zanim Kornelia zdążyła cokolwiek odpowiedzieć. Uśmiechnęła się lekko spoglądając na trzymaną w dłoni torebkę i zamknęła drzwi. W dużo lepszym humorze wróciła do oczekującego w kuchni towarzystwa i, rzucając przepraszający uśmiech, usiadła na jedynym, wolnym krześle. Odłożyła torebkę na kolana, uprzednio przeglądając się w srebrnej, perfekcyjnie wypolerowanej łyżeczce.

            - Nie mów, że to ta Szczepańska była. Jeszcze tej wariatki tu brakowało – burknęła Bianka, wygrzebując orzechy ze swojego kawałka tortu. – Ja w ogóle nie rozumiem, jak ty możesz zadawać się z tą dziwaczką.

            - Hej, nie przesadzaj. Klara nie jest dziwaczką, lubię ją. – Uśmiechnęła się. – Uznajmy temat za zakończony, smacznego.

            - Oj, no weź – wtrąciła się Magda. – Pokaż chociaż, co księżna Mordoru ci przyniosła.

            - Wiecie co? Miło było, ale nara. Jeśli tak mają wyglądać moje urodziny, to ja dziękuję.

            Przewiesiła leżącą dotychczas na kolanach torebkę przez nadgarstek, wzięła ze stołu talerzyk z ciastem, po czym podniosła się z krzesła i skierowała kroki ku swojemu pokojowi. Gdy tam dotarła, zamknęła drzwi na klucz, odłożyła talerzyk na biurko i usiadła na łóżku. Gdyby wiedziała, że to wszystko tak się skończy, pewnie symulowałaby chorobę, by tego uniknąć. Lubiła Biankę, Magdę i resztę dziewczyn,  lecz sposób, w jaki mówiły o Klarze, za każdym razem wyprowadzał ją z równowagi.

            - Okej, Korni, nie myśl o tym – powiedziała sama do siebie i, starając się pozbyć wszystkich, negatywnych myśli, zdjęła torebkę z nadgarstka.

            Niepewnie zajrzała do środka. Znała Szczepańską i wiedziała, jak dziwny prezent mogła jej podarować. Były już laleczki voodo, kanarki, „zestaw małego terrorysty”…

            Uśmiechnęła się, widząc czarny kamień zawieszony na rzemyku takiego samego koloru oraz niewielką, aczkolwiek pomysłową, kolorową urodzinową kartkę. Wysypała zawartość na łóżko i odłożyła torebkę na bok, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z obydwu przedmiotów. Wzięła do ręki naszyjnik, szczególną uwagę zwracając na wzory widniejące na ozdobnym kartoniku, do którego był przymocowany. Pamiętała, że podobne naszyjniki widziała ostatnio w jednym z empików, lecz po ogromnych zakupach nie zostało jej wystarczająco pieniędzy, by kupić sobie jeden z nich.

            Z uśmiechem na ustach odłożyła naszyjnik na szafkę stojącą tuż obok łóżka, teraz przenosząc całą swoją uwagę na urodzinową kartkę. Zabawna buźka widniejąca na jej zewnętrznej stronie poszerzyła uśmiech na twarzy dziewczyny, która absolutnie zachwycona wykonaniem laurki otworzyła ją, ciekawa wypisanych w środku życzeń.

FRAGMENT II

Najgorsze we wszystkim było to, że każde drzewo wyglądało tak samo, a chwila nieuwagi mogła skończyć się atakiem wilkołaka. Próbował pozostać niezauważony, lecz po godzinach tułaczki i licznych ucieczek jego świadomość zaczęła płatać mu różne figle. Najbardziej zdziwił go jednak fakt, iż nie mógł używać swoich mocy. Kiedyś, starczyłby jeden krzyk, by obezwładnić najsilniejszego nawet przeciwnika, teraz jedyną jego bronią były kamienie i umiejętności obronne, których nauczył się w dzieciństwie na zajęciach z różnych sztuk walki, w efekcie czego, jego skórę w wielu miejscach pokrywały głębokie rany, a on sam był zmęczony, brudny, ledwo przytomny. Gdy usłyszał czyjeś kroki, wyprostował się i rozejrzał się dookoła gotowy na to, by w jednej chwili od razu rzucić się do ucieczki.

            - Fabian? Fabian!

            - Kornelia, to ty?

            Kroki były coraz głośniejsze. Liście szeleściły pod czyimiś stopami, lecz nauczony swoim kilku godzinnym pobytem w tym dziwnym, przerażającym miejscu tego, że nie wszystko było tym, na co w pierwszej chwili wyglądało, wolał zachować wszelkie środki ostrożności. Dopiero, gdy szczupła, rudowłosa dziewczyna ze słabo świecącą, starą latarką w dłoni wyłoniła się zza jednego z wielu drzew, odetchnął z ulgą, niepewnie robiąc kilka kroków w jej stronię.

           - Cholera, Fabian, tak się bałam – powiedziała, przytulając go.

           W pewnej chwili poczuł, że nie może oddychać. Uścisk, którym uraczyła go Kornelia z każdą sekundą stawał się co raz mocniejszy i bardziej bolesny. Nie zauważył nawet, kiedy nieświadomie zaczął się jej wyrywać. Nie myśląc za wiele, uderzył ją, wkładając w cios całą swoją siłę. Podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, że po raz kolejny się pomylił. Istota, którą miał za Kornelię, w rzeczywistości była kimś lub czymś innym. Rzucił się do ucieczki, lecz od razu po tym, gdy się odwrócił, poczuł jak kilka ostrych jak noże szponów wyrastających z palców Klary przebija mu skórę. A ona, śmiejąc mu się w twarz, nawoływała jego kuzynkę i patrzyła, jak bezradnie osuwał się na ziemię.