We wstępie do ostatniego numeru gazety Libertas.pl obywatel naczelny śmiał stwierdzić, że listopad miesiącem opadania jest. Ja się nie zgadzam! Fakt, liści na drzewach coraz mniej. Ale to tylko jeden mały szczegół. Za to jak wznosi się poziom kultury w tym miesiącu! Łódzka Fundacja na Rzecz Kultury Żywej Białe Gawrony nie może odpędzić się od artystycznych wzlotów pod niebiosa, organizując coraz to nowe działania, jak Jesienne Gawronalia czy festiwal Człowiek w zagrożeniu, a Paweł Czekalski i przyjaciele nie są w stanie uspokoić swojego ducha, grając pięciogodzinne koncerty w pubie Rafa... A, no i oczywiście kolejny listopadowy wzrost to wzrost spożycia piwa, związany z tymi i wieloma innymi twórczymi działaniami;-)

W piątek czerwonołazienkowa hipchata (mieszcząca się w ) przeżywała kolejne oblężenie. Ludzie pchali się drzwiami i oknami, byle tylko zmieścić się do tego małego mieszkania. A wszystko to zasługa trzech dobrych znajomych: Pawła Czekalskiego zwanego Aldaronem, Marcepana oraz Mareckiego, którzy to mieli koncertować w tym i następnym dniu w Rafie.

Nie wiadomo kiedy, po wielu rozmowach, nadszedł ten czas. Godzina pod znakiem litery K. K jak koncert. Nie była to jednak godzina 21:00. Wszystko trochę się opóźniło, gdyż dawno zapowiadany gość przybył chwilę spóźniony. Gościem tym był nie kto inny jak sławny dziadek K. z kobietą swojego życia – Basieńką.

W końcu zabrzmiała pierwsza piosenka: Jesienna melancholia, zimowa depresja, wiosenne zmęczenie, letnie rozleniwienie¹. Pochodzi ona z drugiej płyty Aldarona pt. Baśnie w tu i teraz.

Jak wiadomo jest jesień i nawet muzyków dopada ból gardła. Trzeba nauczyć się z tym radzić. Paweł znalazł doskonałe antidotum na wszelakie dolegliwości: ciepłe filcowe kapcie, syropek na kaszel i zimne piwo. Do tego podarta koszulka i przykrótkie spodnie. Ot i artysta;-).

Oczywiście był koncert, więc była i publiczność. Dziwnym trafem 70% obecnych to ludzie, którzy są obecni na każdym łódzkim i niełódzkim występie Aldarona. ;p Ma to swoje plusy. Wszyscy znają teksty, więc robią darmowe chórki. Muzyk czuje się swobodniej i tworzą się bardzo ciekawe interakcje. Po prostu jedna wielka rodzina!

Po prawie dwóch godzinach grania solo do Pawła dołączyli Marcepan i Marecki z gitarami i wokalem. Naprawdę miło usłyszeć przyjaciół, którzy już wiele razy razem grali na ulicach Polski, przez co doskonale się zgrywają. To był naprawdę dobry pomysł, żeby stworzyli trio.

W pewnej chwili Aldaron stwierdził, że zagra piosenkę, która bardzo wiele w jego życiu zmieniła – Źródło Kleyffa. Była to istna prowokacja skierowana w stronę Jacka, który w tej sytuacji nie mógł już dłużej pełnić roli tylko widza. Usiadł więc przy drugim mikrofonie i usłyszeliśmy niesamowity, naprawdę niesamowity duet. Oczywiście gość na zaśpiewaniu jednego utworu nie skończył. Przejął gitarę w swoje ręce i zaczął swój recital. Były zarówno utwory nowe, jak i te starsze, stworzone jeszcze z legendarnym Salonem Niezależnych. Publiczność była wniebowzięta.

Później grali znów Marecki z Marcepanem, znów Paweł, znów Jacek... I tak prawie bez końca. Gdy głosy już im się zmęczyły nadszedł czas na Salonowca – grę rodem z arystokratycznych salonów.

Na koniec, gdy już niekoniecznie wszystko było widziane z odpowiednią ostrością...

...ktoś zanucił legendarną pieśń Wrócić tam gdzie ogrody. To dopełniło klimatu. Czas było wracać do domu. Jeszcze tylko dobra nocno-autobusowa myśl na koniec dnia i można iść spać.

Że poranki bywają trudne wie każdy. Adela też. Tylko małe Amelki się buntują przeciw spaniu do południa. Ale gdy już jakimś cudem oczy się ludziom otworzyły, od razu włączono komputery i zaczęto czytać Libertasa. Nie mam pojęcia dlaczego akurat tę gazetę... To chyba temat na osobną rozprawę.