Dawid Garedża (Gruzja)

Podróże małe i duże > Gruzja – Armenia – Górski Karabach 2014–2015

Ostatni dzień improwizacji zaczął się od oczekiwania na kierowcę, z którym według wczorajszych ustaleń mięliśmy ruszyć do Dawid Garedży. Niestety nikt się nie pojawił i po dwudziestu minutach nadaremnego oczekiwania wróciliśmy do hostelu. Nie pierwszy raz się okazało, że umawianie się na coś z Gruzinami to pewnego rodzaju loteria. Raz się udaje, a raz czekasz jak ten słup, aż zdasz sobie sprawę, że to daremne.

Wcześniej, zanim poszliśmy na umówione miejsce, poznaliśmy w recepcji parkę z Polski, która miała taki sam plan. Z tą różnicą, że oni wybierali się do Garedży indywidualnie. Mięliśmy ochotę od razu pojechać z nimi, ale jak się umawiamy, to się umawiamy. Teraz nic już jednak nie stało na przeszkodzie, aby udać się wspólnie na tę wycieczkę.

Najpierw metrem udaliśmy się na dworzec maszrutek ruszających na południe Gruzji. Następnie busikiem pojechaliśmy do Sagaredżo, w którym urywa się zorganizowana komunikacja. Aby dojechać do Dawid Garedży, trzeba wynająć taksówkę. Na cztery osoby to nie jest duży koszt. Trzeba pamiętać, aby wcześniej ustalić z taksówkarzem czas oczekiwania. Wspólnie uznaliśmy, że dwie godziny wystarczą.

Z Sagaredżo droga wiodła na południe w kierunku Udabno, ostatniej Gruzińskiej wioski przed Dawid Garedżą. Stopniowo krajobraz zaczął się zmieniać. Zaczął on bardziej przypominać to, co można zobaczyć w Azerbejdżanie niż w Gruzji. Teren stał się pofałdowany. Drzewa zniknęły zupełnie, pojawiły się za to wieże wiertnicze.

Udabno to brzydka, chaotycznie zbudowana wioska, która skutecznie psuje krajobraz okolicy. Słyszeliśmy, że w tym miejscu jacyś Polacy mają restaurację, niestety nie mięliśmy czasu jej szukać.

Po minięciu Udabno już nic nie stało na drodze do naszego celu. Dotarliśmy do Dawid Garedży, która jest omijana przez większość wycieczek do Gruzji z racji swego położenia. Tego miejsca nie można zwiedzić po drodze. Tu trzeba przyjechać specjalnie, często poświęcając na ten cel cały dzień. Warto jednak to zrobić.

Dawid Garedża został założony w VI w. przez jednego z trzynastu syryjskich mnichów, którzy przybyli w tamten region. Jeden z mnichów – Dawid – osiedlił się w naturalnej jaskini w Górze Garedża, w późniejszym czasie wybudował pierwszy monastyr – Lawra. Uczniowie Dawida: Dodo i Lukiane założyli następne dwa monastyry: Rka i Natlismcemeli.

Obecnie na monastyr składa się szereg kościołów i innych budynków wolno stojących, jak i kościoły i kaplice wykute w skałach. Wiele z nich posiada piękne malowidła i freski, które nie są niestety w żaden sposób zabezpieczone i chronione, co stwarza wandalom pole do popisu.

Najokazalsza cześć kompleksu ulokowana jest po Gruzińskiej stronie granicy. Znajduje się tam główny kościół i szereg zabudowań, w których mieszkają mnisi. Tam też jest źródło wody, z której korzystają mieszkańcy.

Aby zobaczyć kościoły wykute w skale i niesamowite widoki na całą okolicę należy wejść na szczyt wzgórza, na którym ulokował się kompleks i przekroczyć granicę z Azerbejdżanem. Na szczęście nie ma z tym problemów.

Podczas zwiedzania spotkaliśmy pograniczników z Gruzji i Azerbejdżanu. Chcieliśmy zrobić sobie z nimi zdjęcie. Gruzin był skłonny pozować, ale wobec sprzeciwu Azera się nie zdecydował. Słyszałem co nieco, że Azerowie nie są najsympatyczniejszą nacją, cóż przynajmniej w tym przypadku się to potwierdziło.

Po okrążeniu wzgórza zeszliśmy dokładnie w miejscu, z którego ruszyliśmy na zwiedzanie. Kierowca czekał na nas cierpliwie mimo, że spóźniliśmy się kwadrans. Ale w końcu to Gruzja więc nam odpuścił.

Tak jak się spodziewaliśmy Dawid Garedża to wyjątkowe miejsce i mimo że nie jest po drodze, będąc w Gruzji, koniecznie trzeba je odwiedzić.

Droga powrotna do Tbilisi odbyła się bez większych niespodzianek. Pozostało pożegnać się z naszymi towarzyszami podróży i udać ponownie na dworzec. Tym razem poszukać maszrutki jadącej do Gori, naszego kolejnego celu. Improwizowane zwiedzanie się zakończyło, ponownie zaczęliśmy realizować plan nakreślony jeszcze w Polsce.

Z Tbilisi do Gori jest niedaleko – jakaś godzinka jazdy. Tym razem trafił się nam luksusowy wieloosobowy mercedes, z odpowiednią ilością miejsca na nogi. Do miasta przyjechaliśmy już po zmroku. Wysiedliśmy w centrum i ruszyliśmy na poszukiwania naszego zarezerwowanego wcześniej noclegu. Pierwsze spostrzeżenie było takie, iż Gori w porównaniu do Tbilisi czy Kutaisi jest bardzo ciche, spokojne i słabo oświetlone.

Mimo że do pensjonatu nie mieliśmy daleko, a Gori to niewielkie miasto, trochę się nachodziliśmy i napytaliśmy ludzi, zanim w końcu dotarliśmy do celu. W Guest House Svetlana już postawili na nas krzyżyk, nie myśleli, że się pojawimy.

Tak więc dotarliśmy do miasta Stalina i areny wojny z 2008 roku z Rosją. Już nie mogliśmy się doczekać kolejnego dnia zwiedzania.

Dariusz Maryan