Kolejnym problemem, który uznałabym za poważny, jest nadmiar przekleństw używanych przez użytkowników języka polskiego. Przekleństwa same w sobie są fascynującym zagadnieniem lingwistycznym, gdyż na ich podstawie można stworzyć socjolingwistyczny portret danego społeczeństwa. Na przykład w języku duńskim wulgaryzmy odnoszą się do piekła, szatana lub terminologii rybackiej, zaś w języku polskim, jak powszechnie wiadomo, odwołują się one do aktów seksualnych lub narządów intymnych. Wulgaryzmy są naturalnym elementem każdego języka i ich użycie z umiarem i zgodnie z sytuacją jest jak najbardziej zrozumiałe. Sytuacja jednak zmienia się diametralnie, gdy dochodzi do różnego rodzaju nadużyć, gdyż zgodnie ze znaną powszechnie maksymą – co za dużo, to niezdrowo. Nic zatem dziwnego, że poziom debaty publicznej obniża się do granic możliwości, jeżeli w wypowiedziach osób ze świata kultury słyszymy stwierdzenia, że nowo wybrany papież jest ch***m. Nie będę również rozpisywać się o polszczyźnie naszego staczającego się „szoł-bizu”, gdzie „d**y”, „k***y” i „ch**e” są na porządku dziennym i nachalne nadużywanie tym podobnych określeń ma zapewne na celu wprowadzenie narodu w stan „wulgaryzmowej znieczulicy”. Równie zawstydzające jest rozpowszechnienie polskich przekleństw za granicą. Podróżując, wielokrotnie miałam do czynienia z cudzoziemcami, którzy dowiedziawszy się, że jestem z Polski, próbowali zaimponować mi znajomością języka polskiego. Niestety, ku mojej rozpaczy, znajomość ta ograniczała się zazwyczaj do jednego słowa, rozpoczynającego się od litery „k”.

Kolejnym ważnym zagadnieniem, na które warto zwrócić uwagę, jest polska ortografia. Jej kondycję najlepiej widać w internecie – szczególnie na przeróżnych forach i portalach społecznościowych, gdzie Polacy robią porażające błędy ortograficzne, nawet w najbardziej wydawałoby się banalnych słowach. Coraz więcej internautów odpuszcza sobie używanie polskich znaków (i nie mówię tu wcale o Polakach piszących z zagranicy, gdzie nie zawsze mają dostęp do polskiej klawiatury), a nawet rozpoczynanie zdań wielką literą. Interpunkcja w internecie także kuleje, zaś do wielu wypowiedzi dodawane są typowo sieciowe (i oczywiście obcojęzyczne) akronimy takie jak LOL czy LMAO. Plagą stały się także błędy semantyczne, czyli niepoprawne używanie wyrazów – np. mylenie „bynajmniej” z „przynajmniej” lub „vice versa” z „vis-á-vis”, co świadczy o poważnym problemie współczesnego społeczeństwa polskiego, jakim jest analfabetyzm funkcjonalny (wtórny). Trudno jednak dziwić się takiemu stanowi rzeczy. Przede wszystkim Polacy nie czytają i nie chodzi tu wyłącznie o ludzi z nizin społecznych. Nie brakuje w Polsce absolwentów uczelni wyższych, którzy po skończeniu studiów nie otworzyli już ani jednej książki, a ich jedyną lekturą jest „Viva” lub „Super Express”. Brak obcowania z literaturą piękną bądź fachową prowadzi do zubożenia słownictwa, a także obniża zdolności krasomówcze i analityczne. Nic zatem dziwnego, że przeciętny Polak używa w mowie codziennej zaledwie 1500–2000 słów słów!

Co zatem zrobić, aby poprawić podupadającą kondycję języka polskiego? Na pewno warto indywidualnie zastanowić się nad swoją dbałością o język, ortografię i fleksję. Analizujmy na bieżąco swoje wypowiedzi i dbajmy o poprawność swojej korespondencji. Nie wstydźmy się też bycia purystami językowymi – reagujmy na rażące błędy, gdyż ignorowanie ich stopniowo doprowadza do ich powielania, a ostatecznie akceptacji. Czytajmy i piszmy jak najwięcej, abyśmy nie zmienili się w Rejowskie „gęsi”, które sprowadzą swój język do prymitywnego gdakania – karykaturalnej nowomowy o uproszczonej pisowni, wzbogaconej o obcojęzyczne zapożyczenia.