Komu zatem potrzebna jest Polska, jeśli nie samym Polakom? Myślę, że chętnych na ten kawałek Starego Kontynentu jest całkiem sporo. Niemcy z pewnością nie pogardziliby trudnym sąsiadem, podobnie zresztą jak Rosja, dla której Polska jest niczym uciążliwa pchła żądająca wraku samolotu. Od biedy naszym skrawkiem ziemi zająłby się nasz „największy” sojusznik – USA, czyniąc z „Poland” zapewne 51. stan. Przynajmniej raz na zawsze rozwiązano by kwestię wiz, gdyż dotychczasowe sukcesy polskiej dyplomacji są na tym polu dość mizerne. A jeżeli nawet żadne z powyższych mocarstw nie okazałoby cienia zainteresowania, pewniakiem byliby Chińczycy, którzy już teraz skupują co się da i gdzie się da, tak że niedługo cały świat będzie nie tylko ometkowany „Made in China”, lecz także „Property of China”.

Tak się składa, że sama mieszkam na terytorium zależnym pewnego państwa. Jest to miejsce mające swój język, swoją kulturę, flagę, a nawet własny parlament i dlatego niepodległość jest tutaj wciąż tematem budzącym spore emocje. O niepodległości mówi się bezustannie – jest ona sporem w debatach telewizyjnych, ale też tematem niedzielnych obiadów. Niektórzy są „za”, inni „przeciw” i choć na niezależność się jak na razie nie zanosi, gdzieś w tutejszej narodowej podświadomości zbiorowej istnieje owo marzenie o niepodległości. Póki co jednak postawy ideowe zdominowane są przez zdrowy rozsądek, stwierdzający, że na niepodległość póki co nas nie stać... i ten wniosek idealnie przekłada się na kwestię odpowiedzialności, gdyż jak do tej pory żaden polityk nie chce brać na swoje barki odpowiedzialności za ewentualne obniżenie standardów życia mieszkańców po uzyskaniu niepodległości.

Powiem wprost – niepodległość jest ciężarem, który spada na barki każdego narodu. Kuriozalna niepodległość takich krajów jak chociażby Nauru czy Tuvalu jest dowodem na to, iż jest to ciężar możliwy do udźwignięcia nawet przez najmniejszych i najsłabszych. Pięknym przykładem niepodległego państwa jest dla mnie San Marino. Ten maleńki kraik jest nie tylko najstarszą republiką świata, ale także od 1463 roku pozostaje w niezmienionych granicach! Na stan sanmaryńskich granic nie wpłynął nawet przyjazny gest ze strony Napoleona, który aktem dobrej woli chciał przyłączyć do Republiki nadmorski obszar Rimini. Sanmaryńczycy jednak kulturalnie odmówili, tłumacząc się lapidarnie, że „cudzego nie chcemy, swego nie oddamy”.

Utrata niepodległości wydaje się w dzisiejszym świecie mało realna, a jednak są kraje, które będą musiały zmierzyć się z tym problemem. Wspomniane przeze mnie Tuvalu, a także inne wyspiarskie mikropaństwa na Pacyfiku takie, jak Tonga czy Vanuatu, są stopniowo zatapiane wskutek zmian klimatycznych. Już teraz mówi się o przyszłych uchodźcach klimatycznych. Przed rządami krajów zagrożonych zalaniem stoi ogromne wyzwanie – podjęcie decyzji odnośnie do utraty niepodległości na rzecz ratowania życia obywateli i przesiedlenie ich na terytorium obcego państwa.

Istnieje też wiele krajów, które gotowe są ponieść ciężar niepodległości od zaraz! Myślę tu przede wszystkim o Szkocji i Katalonii i szczerze życzę im jak najszybszej ucieczki z imperialistycznych więzień. Polakom zaś życzę, by docenili swą własną niepodległość i zrozumieli, że nie jest ona czymś wieczyście nadanym, co się każdemu bezwarunkowo należy. Utracona niepodległość jest trudna do odzyskania, o czym nasz naród miał już nieszczęście przekonać się parokrotnie. Dlatego też na pytanie – „Kto jest potrzebny Polsce?” – istnieje tylko jedna odpowiedź – MY.