Wstyd mi za ludzi, wstyd mi za współczesnych katolików, wstyd mi za współczesnych mężczyzn. Już widzę te wszystkie kąśliwe uwagi i komentarze pełne jadu. „Obraza uczuć religijnych!” „Brak dobrego smaku!” Tak. Właśnie! Moje uczucia religijne zostały obrażone.

Było to przed rozpoczęciem Wigilii Paschalnej, kiedy wraz z resztą zebranych czekałam na rozpoczęcie obrzędów Liturgii Światła. Kilku mężczyzn zaczęło rzucać inwektywami i chwiejnym krokiem zbliżać się w naszą stronę. Nikt nie reagował. Wszyscy przyglądali się temu jak dzieci, które nie chcą mieszać się w sprawy dorosłych. Nie reagowali również funkcjonariusze policji, którzy siedzieli w samochodzie zaparkowanym naprzeciwko kościoła.

Pijani panowie wyglądali na zdolnych do wszystkiego i kręcili się tuż za moimi plecami. Naprawdę się bałam i naprawdę chciałam coś zrobić, ale co mogłam zdziałać w pojedynkę? Nic. To nie była msza dla kobiet, nie, nie. Wokół było wielu katolików płci męskiej, ale żaden nie zareagował. Potulnie patrzyli na to, co dzieje się wokół nich, jak przestrzeń święta ulega profanacji, jak zakłócany zostaje spokój współbraci na chwilę przed najważniejszymi wydarzeniami w roku. Ciekawe czy staliby tak, gdyby któryś z wandali bezpośrednio zagrażał życiu ich żon czy córek. Kryzys męskości? Brak odwagi w obronie najważniejszych wartości?