Spekulacje na temat tego, kto zostanie następcą Donalda Tuska trwały w najlepsze, kiedy na Facebookowym profilu (dokładnie 28 sierpnia) niejakiego Zbigniewa Stonogi pojawił się następujący wpis – „Dziś o 15 Tusk przestał być premierem, a została nim Ewa Kopacz. Tusk dostał ten stołek w Brukseli. Źródło : BOR” (pisownia oryginalna). Wówczas jeszcze nie było mowy o żadnym oficjalnym komunikacie, bowiem informacja o obsadzeniu przez Tuska stanowiska unijnego pojawiła się dopiero 30 sierpnia. Wydawałoby się zatem, że ów Pan Stonoga ma jak najbardziej właściwe informacje – scenariusz przecież rozgrywa się dokładnie tak, jak napisał on na swoim profilu. Problem w tym, że kilka dni później pojawił się nowy wpis o następującej treści – „Uwaga zmiana !!! Premierem będzie J K Bielecki. Starsi bracia górale nie zaakceptowali Ewy Kopacz” (pisownia oryginalna). Tym razem jednak mamy ewidentne pudło. Ale czy aby na pewno?

Opieranie się na informacjach „nie wiadomo skąd” (do takich zaliczam owe wpisy pana Stonogi, ponieważ de facto są one niesprawdzalne) nigdy nie robiły na mnie większego wrażenia. Nie to, że nie wierzę w spiski, manipulacje za opuszczoną kurtyną czy nawet skrytobójstwa. Owszem! Tego typu zagrywki stosowane były przez całe wieki i nie widać powodu, dla którego dziś miałoby cokolwiek ulec zmianie. Jednakże zwykle daleki jestem od tego, by wygłaszać wszem wobec, że ,,rządzą służby”, dosłownie wszyscy politycy to rozmaici pozoranci i agenci (z werbunku, a nie tylko z zamiłowań) i – co najgorsze – nic się z tym nie da zrobić. Donikąd prowadzi takie myślenie, a tym bardziej działanie – lub raczej jego brak – spowodowany przyjęciem za pewniak podobnych tez.

Tymczasem w wypadku pana Stonogi oraz jego informacji o przetasowaniach na szczycie rządów Rzeczypospolitej wziąłem na serio. Przyjąłem w ciemno, że faktycznie premierem zostanie Bielecki. Mimo to niewielkie było moje zaskoczenie, kiedy stało się inaczej, ale postanowiłem brnąć w założeniach dalej i czekać na ewentualne znaki, które potwierdzałyby fakt sprzeciwu służb specjalnych wobec wyboru na premiera Ewy Kopacz.

Zróbmy jednak mały wybieg – warto bowiem wytłumaczyć, co właściwie skłoniło mnie do zaufania jakiemuś Stonodze. Przecież jest to człowiek z ponad stoma procesami na kącie, który do tego siedział w więzieniu i... zaraz, zaraz! Iloma procesami? Ależ tak, nie może być mowy o żadnej pomyłce – Zbigniew Stonoga naprawdę był pozywany do sądu wielokrotnie i w sumie postawiono mu ok. 120 zarzutów. Do tego spędził dwa i pół roku w więzieniu (a mówiąc ściślej: w areszcie) bez absolutnie żadnego wyroku skazującego jego osobę na podobną karę. Wszystko za sprawą konfliktu z międzynarodowym przestępcą (ściganym nie tylko przez polskie służby, ale także przez Interpol) Józefem Jędruchem, który ograbił Skarb Państwa (na zasadzie wyłudzenia, poprzez działalność spółki KFI Colloseum) na ok. 300–400 mln złotych. Stonoga miał wspomnianą spółkę windykować i tak zaczęły się jego kłopoty, bowiem okazało się, że Józef Jędruch podzielił się kradzionymi pieniądzmi (nota bene: za kradzież owych został skazany) z czołowymi wówczas politykami – głównie Leszkiem Millerem i Aleksandrem Kwaśniewskim.