Pierwszy dzień nad Morzem Czarnym zaczął się od wspaniałej pogody (co podobno w Batumi nie zdarza się często) i powolnym dochodzeniu do siebie po wczorajszym wieczorze.

Z samego rana ruszyliśmy na podbój miasta. Pierwszym punktem był ogród botaniczny znajdujący się kilka kilometrów od centrum w miejscu zwanym Zielonym Przylądkiem. Można tam dojechać maszrutką z centrum Batumi.

Utworzenie w tym miejscu ogrodu botanicznego związane jest z rosyjskim botanikiem Andriejem Nikołajewiczem Krasnowem (1862—1914), który chciał tu aklimatyzować cenne subtropikalne okazy dla klimatu południowej części ówczesnego Imperium Rosyjskiego. Oficjalne otwarcie nastąpiło 3 listopada 1912 roku. Ogród botaniczny podzielono na dziewięć rejonów geograficznych, każdy ze specyficzną dla siebie roślinnością.

Po parku można poruszać się wytoczonymi trasami spacerowymi. Ilość flory zgromadzonej w tym miejscu budzi podziw. Gdy do tego dodamy położenie na wysokiej skarpie tuż przy brzegu morza, nie pozostaje nic innego jak przysiąść na jednej z ławeczek w niemym zachwycie. Wszechobecne zapachy kwiatów, krzewów i drzew mieszają się tu na każdym kroku. Roślinność śródziemnomorska przechodzi w tropikalną dżunglę, by po chwili zmienić się w himalajski las wysokogórski czy obszar zajęty przez bambusy.

Całego parku nie sposób obejść w ciągu jednego przedpołudnia, jest naprawdę olbrzymi. Po kilku godzinach postanowiliśmy na chwilę pójść na plażę, która częściowo znajdowała się na terenie parku. Drogę do niej zagradzała tylko praktycznie nieużywana linia kolejowa z zapuszczoną stacją. Po relaksie na plaży postanowiliśmy wracać do Batumi, kolejne atrakcje czekały. Aby się wydostać z terenu parku i nie wracać tam skąd przyszliśmy, opuściliśmy go z drugiej strony i trzeba było przez około dwa kilometry iść do drogi prowadzącej do miasta. Tam już bez większych przeszkód dojechaliśmy do miejsca, z którego wystartowaliśmy.

W pierwszej kolejności udaliśmy się na krzepiący rosołek albo coś co go imitowało. Kolendra zamiast pietruszki i selera to kiepski pomysł.

Zwiedzanie miasta rozpoczęliśmy od spaceru po nadmorskiej promenadzie, która ciągnie się kilometrami. Pierwszym jej punktem jest fontanna, z której podobno przez chwilę każdego wieczora leje się czcza. My jednak wtedy byliśmy w innej części miasta i niedane nam było tego sprawdzić. Ciekawa jest znajdująca się niedaleko ruchoma rzeźba Ali i Nino, która szczególnie pięknie prezentuje się nocą. Przedstawia ona historię miłości młodego Azera muzułmanina oraz gruzińskiej księżniczki chrześcijanki, która miała miejsce w czasach I Wojny Światowej. Posągi o wysokości ośmiu metrów są dziełem rzeźbiarza Tamara Kvesitadze.

Idąc dalej, mijamy latarnię morską i diabelskie koło, wobec którego nie pozostaliśmy obojętni. Innymi atrakcjami są rzeźby, które można spotkać co kilkadziesiąt metrów. Z jednej strony promenady ciągnie się kamienista plaża, z drugiej pnące się w szybkim tempie w górę nowoczesne wieżowce. Fajna jest wieża alfabetu, która jednak nie jest ukończona. Po jej bokach spiralnie pną się do góry litery Gruzińskiego alfabetu, dumy narodowej.

Po pewnym czasie nasz wzrok zaczął przyciągać hotel Sheraton wzorowany na latarni morskiej znajdującej się w starożytnej Aleksandrii. Tego dnia w tym właśnie miejscu postanowiliśmy zejść z promenady i zagłębić się w miasto. Wcześniej jednak obowiązkowe odświeżenie w morzu.