Amsterdam to miasto holenderskie, a wszystko co holenderskie kojarzy się nam Polakom z wolnością i swobodą. Nic bardziej mylnego. Warto poznać je lepiej, by wyjść poza stereotypy i odkryć jako kosmopolityczną metropolię, która urzeka wielkomiasteczkowością i wiejską atmosferą przepełnioną bogactwem kultury.

Holandia nie podoba mi się. Jest zbyt czysta, zbyt poukładana, zbyt cicha… Domki i ulice w miasteczkach przypominają mi świat lalek Barbie z dzieciństwa. Chłopcy aż nadto metroseksualni, a kobiety nijakie, wręcz niewidoczne. Domki malutkie, z wąską klatką schodową, by zaoszczędzić jak najwięcej miejsca. Dlatego też meble są wciągane do mieszkań przez duże okna – jedyny plus architektoniczny. Ulice czyste, wszędzie rowery. Przywykłam do tego, że to rowerzysta ma zawsze pierwszeństwo i rację. We Wrocławiu często się zapominałam i niejednokrotnie usłyszałam zarzuty i obelgi pod swoim adresem. Jednak świat jest piękniejszy kiedy to rowerzysta ma pierwszeństwo. Jemu trudniej jest się rozpędzić, trudniej też zatrzymać, a utrzymanie równowagi nierzadko jest sztuką kiedy wiezie się w koszyku zakupy.

Bardzo długo byłam zanudzana wycieczkami po wszystkich miastach i miasteczkach holenderskich. Celem mojej podróży był Amsterdam. Moi holenderscy znajomi jednak wykręcali się i zabierali w mało już istotne miejsca, gdzie nic i nikt nie przyciągał mojej uwagi. W końcu po długiej rozmowie i wyjaśnieniu celu mojej podróży do ich kraju usłyszałam – Amsterdam albo pokochasz, albo szczerze znienawidzisz, a nie chcemy, by nasz kraj i twój pobyt kojarzył się tylko i wyłącznie z tym, co zobaczyłaś w Amsterdamie. Tupnęłam nogą i spakowałam się na wycieczkę po Amsterdamie – sama lub w towarzystwie moich znajomych i przewodników.

Dzień, w którym wybraliśmy się na wycieczkę do „miasta złą chwalą owianego” był dla mnie niezwykle szczególny. Ubrałam się więc jak na wyjście do kościoła i od samego rana tryskałam nieprawdopodobną energią. To miasto nakręcało mnie i napawało cudownymi siłami. Po opowieściach znajomych spodziewałam się ujrzeć najstraszniejsze rzeczy, okropnych ludzi i samo zło na ulicach. Wyobraźnia stwarzała w mojej głowie przeróżne obrazy.

Amsterdam można albo pokochać albo znienawidzić. Wciąż te słowa dźwięczały w moich uszach. Zaczęliśmy zwiedzać miasto delikatnie stąpając po jego ulicach. Wydawało się, że moi przewodnicy coś przede mną ukrywają. Dzisiaj wydaje mi się, że była to z ich strony sprytna zagrywka, zabawa, która miała pozostawić najmilsze wspomnienia w moim życiu. Czułam się jak odkrywca.