Panie i Panowie, proszę wygodnie usiąść w fotelach, albowiem nadeszła pora na drugi z serii wywiadów z pisarzami. W tym tygodniu czekają nas prawdziwe fajerwerki, ponieważ dzisiejszym gościem jest sama… Agnieszka Tomaszewska!

(Na wypadek, gdyby ktoś nie wiedział: jej książka – „Invocato”, która pod koniec 2010 roku ukazała się nakładem wydawnictwa Bullet Books, odniosła niemały sukces.)

Panią Tomaszewską po raz pierwszy „spotkałam” na forum Księgarni Internetowej Selkar. Pomimo dzielącej nas sporej różnicy wieku, pisarka okazała się być miła, uprzejma, tolerancyjna oraz nieziemsko cierpliwa. Najlepszym tego dowodem jest fakt, iż udzieliła wyczerpujących odpowiedzi na poniższy maraton pytań.

Czy zainteresowałaby się Pani „Invocato”, gdyby była Pani czytelniczką? Dlaczego?

Gdybym była kimś, kto stoi przed półką w księgarni, sięgnęłabym po „Invocato”, ponieważ dotyka ono ciekawego tematu. Ludzie boją się lub nie chcą rozmawiać o samobójstwie. Już samo słowo jest niczym głośno wypowiadana klątwa. Czytanie o nim to coś zupełnie innego. Nie mówiąc już o tym, że zagłębianie się w świat stworzony na bazie samobójstwa jest magiczną mieszanką dwóch silnych ludzkich emocji – ciekawości i strachu. I właśnie dlatego ciągnęłoby mnie do tej pozycji.

Co jeszcze czyni Pani książkę wyjątkową?

O „Invocato” zawsze mówiłam dwie rzeczy. Pierwsza: to książka o przyjaźni, druga: jest to komiks, tyle że bez obrazków. I właśnie te dwie składowe są powodem jej sukcesu. Mamy tu postacie iście komiksowe, alternatywną rzeczywistość nakładającą się jak slajd na znane nam współczesne realia, oraz, a może przede wszystkim, bohaterów, którzy są w tej historii najważniejsi.

Dlaczego właśnie fantastyka?

Fantastyka daje mi ocean możliwości. W niej jedynym ograniczeniem jest moja wyobraźnia. Jest wspaniałym tłem, obrazem samym w sobie, w którego ramach mogę robić dosłownie wszystko. Jako twórca jestem zupełnie wolna.

Nie obawia się Pani zaszufladkowania?

Myślę, że szuflady boją się tylko ludzie, którzy nie są siebie pewni, a uwagę na nią zwracają jedynie ci, którzy przyznają się głęboko w sobie, że kręcą się w kółko – niby robią coś innego, ale tak naprawdę wciąż to samo.

Dla przykładu powiem, że „Invocato” dostało kilka łatek. Zależy jak ucho przyłożyć. Czy mi z tym źle? Czy jako autor czuję się sfrustrowana, bo chciałam inaczej, a wyszło jak wyszło? Nie. Wręcz przeciwnie. Cieszy mnie, że podoba się to zupełnie różnym ludziom. Niezależnie od płci czy zainteresowań.

Wbrew pozorom, to, że dobrze czuję się w rozciągliwości i plastyczności fantastycznych światów, nie oznacza, że interesuje mnie jedynie fantasy. Dobrze czuję się również w sensacji czy SF. Nie wykluczam także romansu, bo pomysły jak najbardziej są.

Wielu pisarzy zaczyna od publikowania opowiadań w gazetach. Czy tak było również w Pani przypadku? A może „Invocato” to Pani pierwsza próba literacka?

Pisałam już wcześniej, ale nie były to opowiadania. Moja pierwsza próba to zaledwie czterysta stron. Była to powieść, na której nauczyłam się wielu rzeczy. Potem było jeszcze kilka prób, ale nie wysyłałam ich nigdzie.

Prawdą jest, że lubiłam pisać, ale też nigdy nie koncentrowałam się na tym, by wydać moje prace. Opowiadanie wysłałam tylko raz, ponieważ byłam ciekawa opinii na temat mojego pomysłu i wykonania. Nigdy przedtem nie próbowałam z krótką formą, ale odważyłam się i odniosłam sukces. Dostałam trzy pozytywne opinie, z czego dwie dawały mi możliwość wydania. Jestem jednak przekonana o tym, że jeżeli ktoś nie czuje się dobrze w pisaniu opowiadań, nie powinien się przejmować sztucznymi regułami, bo rzeczywistość weryfikuje je bardzo szybko, czego jestem chodzącym przykładem. Nigdy nie wydałam opowiadania, a moja pierwsza próba pisarska była obszerna, obejmowała pięć wykreowanych od zera światów, cztery rasy i miała około pięćdziesiątki głównych bohaterów, z czego każdy był inny i posiadał na tyle wyrazistą osobowość, by podczas czytania nie zlewać się z innymi lub wyróżniać tylko imieniem.

Podsumowując: pisać zaczęłam w wieku lat dziewiętnastu – wydałam jako trzydziestolatka. Były momenty, gdzie do klawiatury podchodziłam z wielkim entuzjazmem i energią, ale były też takie, gdzie każde uderzenie w klawisz było wyważone i spokojne. Pisałam, bo lubiłam. Wydanie jednej z prac było przyjemną nagrodą.

Czy napisanie książki zabrało Pani dużo czasu?

„Invocato” było jednym z tych pomysłów, do których paliły mi się palce a z twarzy nie schodził uśmiech. Lubiłam tę historię pod każdym względem, dlatego też napisanie jej zajęło mi dwa miesiące. Pisałam po dwie, trzy godziny dziennie. Nie mam dużej wprawy, bo nie jestem zawodowcem. Trzymałam się tej fali entuzjazmu i po dwóch miesiącach postawiłam ostatnią kropkę. Do teraz bardzo miło wspominam ten czas. Pisanie tej pozycji było jak zabawa w najlepszym parku rozrywki.

Czy później trzeba było nanosić wiele poprawek?

Bałam się korekty. Nigdy przedtem nie miałam do czynienia z pracą redaktora. Na przykładach, jakie znalazłam w Internecie, było tyle skreśleń, że pomyślałam sobie, że mi, amatorowi, ten nieznany jeszcze redaktor wykreśli pół książki, wyśle do kąta i każe czytać słownik pisowni polskiej na głos. Skończyło się na tym, że wykreślenia były szczątkowe. Więcej pracy zajęło poprawianie tekstu pod względem jego jakości aniżeli samej fabuły. Ostatecznie wyszło na to, że stare przysłowie ma w sobie dużo racji i nie taki redaktor straszny, jak go wyobraźnia autora maluje.

Dlaczego wybrała Pani akurat Bullet Books, a nie żadne ze znanych tradycyjnych wydawnictw?

Bullet Books jest tradycyjnym wydawnictwem. Zdaję sobie sprawę, że w tym samym czasie, gdy powstało Bullet Books, na rynku wydawniczym pojawiło się wiele oficyn, które skupiają się na wydawaniu książek za pieniądze autora, bądź dzieląc koszty na pół. Jednak Bullet Books nie jest jedną z nich.

Zupełnym przypadkiem trafiłam na ogłoszenie odnośnie poszukiwania autorów przez Bullet Books. Nie miało jeszcze wtedy strony internetowej. Właściwie to i ja, i ono dopiero zaczynaliśmy i myślę, że trafiliśmy na siebie w dobrym czasie. Była w tym spotkaniu duża doza szczęścia i przypadku, a wyszło, co wyszło.

Czy jest Pani zadowolona ze współpracy z Bullet Books?

Współpraca z Bullet Books jest dla mnie przejrzysta. To, co podoba mi się w niej najbardziej, to to, że nie jestem traktowana jak nazwisko przynoszące zyski bądź straty. Jeśli mam jakieś pytania, to pytam i dostaję odpowiedź. Działa to tak samo w drugą stronę. Jeśli miałabym ubrać naszą współpracę w jakieś słowa, powiedziałabym, że jest jak najbardziej poprawna i normalna.

Jak wyglądał proces wydawniczy?

Sam proces był wręcz błyskawiczny jak na znane mi z opowieści standardy. Wydawcy zależało na książce i już po czterech dniach od wysłania do wydawnictwa zapytania z próbką tekstu, dostałam odpowiedź. Zdaję sobie jednak sprawę, że dziś okres oczekiwania autorów znacznie się wydłużył, bo wydawnictwo jest na rynku już jakiś czas.

Potem proces redakcyjny. Starałam się jak najszybciej wprowadzać poprawki i odpowiadać na sugestie redaktor, Pani Beaty Kaczmarczyk.

Jak jest z reklamą? Ponoć polskie wydawnictwa niezbyt sobie z nią radzą.

Pod tym względem nigdy nie narzekałam na brak pracy i starań ze strony Bullet Books. Wystarczy sięgnąć po książkę i spojrzeć na okładkę. Jest tam wymienionych aż dziewięć patronatów medialnych, a na tym rola wydawcy się nie skończyła. „Invocato” miało wykupione banery reklamowe na kilku większych portalach związanych z fantastyką i nie tylko.

Sam autor również może zrobić kilka rzeczy, które pomogą zainteresować szersze grono jego pracą. Pierwszą jest konto książki na Facebooku. Nawet ja od niego nie uciekłam i, mimo że nie lubię portali społecznościowych, założyłam konto swoje i książki. Strona internetowa z moimi pracami powstała dużo wcześniej i dziś jest dobrą platformą do kontaktu z czytelnikami. Jeśli autor nie ma umiejętności, by samodzielnie stworzyć stronę, zawsze alternatywą jest blog. Każde z tych miejsc skupia czytelników wokół książki, a o to przecież w tym wszystkim chodzi – by ktoś przeczytał to, co mamy do zaoferowania.

Jak się Pani czuje, widząc „Invocato” w księgarniach? Czy jest Pani zadowolona ze swojego debiutu?

W moim mieście księgarń mamy kilka, ale nie należą do dużych, więc nawet w nich nie szukałam. Szczerze mówiąc, jeszcze nie miałam okazji zobaczyć „siebie na półce”. W moim przypadku więcej emocji było przy pierwszym zetknięciu z nią w formie papierowej. A było co podziwiać, bo do moich drzwi zapukał pan listonosz z pudłem, a w nim ponad dwadzieścia egzemplarzy czekających na podpis.

Jeszcze większy dreszczyk emocji przeszedł po plecach, gdy zobaczyłam projekt okładki.

Tak, jestem zadowolona z debiutu. Lubię „Invocato”.