Przemysł pogardy. Gdzie jego korzenie? Jakie są jego powody? Z pewnością poczucie własnej ważności. Może brak dowartościowania? Może własne doświadczenia zawodowe? Myślę o tym człowieku ze sklepu. On nie może pamiętać Polski przedwojennej. Zatem służby nie miał. Nie wyniósł z dzieciństwa schematu traktowania innych jak ludzi drugiej kategorii. Zawodowe życie spędzone w PRL-u? Całkiem możliwe. Albo jego poniżano przez lata, albo robił tak on. Lecz nie musiało wcale być to ani to. Nie musiał być naznaczony rutyną bądź praktyką z przeszłości. Może od lat być nieświadomym świadkiem zanikania w wielu środowiskach owej odrobiny kultury, relacji między pracodawcą a pracownikiem, między klientem a petentem. Przykłady można mnożyć. Gdziekolwiek pojawia się odrobina przewagi społecznej, popartej pieniędzmi, władzą, lub pozycją wynikającą z innych jeszcze czynników, wypełza pogarda ubierana w lżejsze nieco lekceważenie, obcesowość, protekcjonalność. Jedną stronę tego stosunku przenika pycha panowania nad drugim człowiekiem, maniera poniżania i świadomość, że tamten nie może się sprzeciwić, a jeśli to zrobi, natychmiast zostanie ukarany. Druga strona jest sparaliżowana, bo zdaje sobie sprawę, że nie może się obronić, bo najprawdopodobniej jej godność, finanse i praca są w rękach gnębiciela. Pozostają tylko zaczerwienione oczu. Co zrobią twardsi? Przeniosą frustrację własnego poniżenia na innych. Będą piąć się na stanowiska, zarabiać więcej i wnikać w odpowiednie zwiększają poczucie ich ważności koterie. Będą szukać słabszych. Lecz łatwo ich rozpoznać. Niewyszukane słownictwo i owa nieopanowana chęć do „tykania”.