W pierwszym numerze Libertasa ukazał się mój tekst o autostopie. Od tego czasu minęły lata dwa. I znów chcę ten temat podjąć. Tylko trochę z innej strony. Mój sposób stopowania nie zmienił się. Wylotówka – wyciągnięty palec – jazda do celu. Nadal działa. Wiem jednak, że wielu młodych ludzi ma problemy co do tego, by się tak z przypadkowym kierowcą zabrać. Jest na to rada.

Jak wszem i wobec wiadomo – pociągi jeżdżą obecnie jak chcą (a jak nie chcą to nie jeżdżą). Co prawda spółka PKP Intercity cały czas ludzi wozi, ale ceny biletów powalają nieraz na kolana nie tylko studentów. Dlatego coraz głośniej w mediach i niemediach robi się o czymś, co z angielska zwane jest carpooling. Carpooling czyli po naszemu podwożenie po prostu, czy (tłumacząc dosłownie) napełnianie auta. Spotkałam się też z nazwą e-autostop. Różne są określenia, ale o to samo chodzi.

Działa to tak: wchodzisz na jedną ze stron internetowych (które podam zaraz, a wiele ich jest...), wyszukujesz na niej ludzi, którzy jadą w odpowiadającym Ci kierunku lub zamieszczasz informację, że chcesz tu i tu się w tym terminie dostać. Następnie kontaktujesz się z kierowcą, który w Twą stronę jedzie i ma wolne miejsce w samochodzie albo czekasz na odpowiedź na swe ogłoszenie. Umawiacie się co do opłat za paliwo bądź ich braku, później spotykacie się w umówionym miejscu i o umówionej godzinie. Potem zostaje tylko jechać wspólnie, rozmawiać, uśmiechać się i robić co tylko Wam przyjdzie do głowy, dopóki Wasza droga końca nie dobiegnie. Proste? Chyba nawet bardzo!