To, co obecnie można zobaczyć to zaledwie około trzydziestu procent dawnej Wardzi. Reszta została zniszczona podczas trzęsienia ziemi i runęła w przepaść. Tak więc zwiedzając Wardzię, widzimy jej przekrój wewnętrzny. Kiedyś wszystko było ukryte i wrogom niełatwo było odnaleźć miasto.

Niemniej to, co pozostało i tak robi imponujące wrażenie. Na miejscu mieszka kilku mnichów. Wykute w skale cele znajdują się na terenie zabytku, od turystów odgrodzone tylko niskim ogrodzeniem. Mnisi pilnują porządku. Nie wpuszczają do kościoła mężczyzn w krótkich spodenkach ani kobiet bez spódnicy.

Na terenie skalnego miasta znajdują się wykute w skale kościoły, w których zachowały się piękne freski. Jeden z nich jest udostępniony do zwiedzania, a do drugiego można zajrzeć przez niewielkie okna.

Przechodząc z jednego końca miasta na drugi, co rusz zagłębiamy się w skałę, schodzimy po kamiennych stopniach do większych i mniejszych pomieszczeń, by po chwili stanąć na tarasie tuż nad przepaścią. Aby wyjść z Wardzi musimy przejść przez efektowny stromy tunel, który ciągnie się na dystansie kilkudziesięciu metrów.

Po Wardzi można by spacerować całymi godzinami, nam musiały wystarczyć dwie. Trzeba było wracać do Tbilisi.

Wracaliśmy inna drogą niż przyjechaliśmy, dzięki temu mogliśmy zobaczyć kolejne atrakcje południowej Gruzji. Pierwszą bez wątpienia była wioska Ninotsminda. W samej wiosce nie było nic ciekawego, natomiast interesujący był przemarsz krów z pastwisk do swoich zagród. Takiej ilości bydła to nigdy w życiu nie widzieliśmy. Nad drogowym chaosem próbował zapanować opiekun stada dosiadający konia. Szło to jednak opornie, gdyż krowy były mało zdyscyplinowane i co chwila rozłaziły się na wszystkie strony. Krowi korek trwał dobre dwadzieścia minut. Gdybyśmy mieli wiaderko i odpowiednie umiejętności to z samochodu spokojnie moglibyśmy zorganizować mleko pierwszej świeżości.

Gdy w końcu przebiliśmy się na otwartą przestrzeń, naszym oczom ukazały się piękne jeziora Saghamo i Parawani. Były one ostatnią atrakcja tego dnia.

Do Tbilisi przyjechaliśmy około godziny dziesiątej. Wycieczka się udała, więc ostatni dzień wielkiej improwizacji postanowiliśmy poświęcić na kolejną tym razem do Dawid Garedży.

Początkowo myśleliśmy, że skorzystamy ponownie z usług tego samego biura. Przeprowadziłem nawet stosowna rozmowę przez telefon z szefem, ale następnego dnia rano okazało się, że na umówionym miejscu nikogo nie było, więc wraz z nowo poznanymi Polakami zorganizowaliśmy sobie tę wycieczkę sami.

Ale to wszystko już w następnej części.