Są to sceny związane z dawną miłością Barbary, Józefem Toliboskim. Postać ta pojawia się na ekranie, a to zrywając dla kobiety nenufary, a to wbiegając z nią do domu w radosnym uścisku. Tutaj muszę wspomnieć o pewnym zaskakującym środku stylistycznym. Wbieganie do domu zostało pokazane raz, później drugi..., trzeci... i kolejny. Zabawne, ale również irytujące to zjawisko, kiedy para ledwie wyszedłszy znów znajduje się wewnątrz.

Grze aktorskiej nie mogę niczego zarzuccić. Jadwiga Barańska i Jerzy Bińczycki doskonale wykreowali postacie państwa Niechciców. Barwnie, emocjonalnie i konsekwentnie. Zabawną rolę Szymszela odegrał Zbigniew Koczanowicz, który zmienił obraz wyrachowanego Żyda, jaki został wykreowany w „Ziemi obiecanej”. Świetnie zaprezentowały się Beata Tyszkiewicz i Stanisława Celińska.

Prawdą jest, że w „Nocach i dniach” nie znajdziemy nagłych zwrotów akcji. Chyba jedyną postacią, która próbuje trochę podnieść nam ciśnienie, jest syn Barbary i Bogumiła, Tomasz. Pojawia się jeszcze kilka ciekawych epizodów, jak wybuch pożaru, którym dramat się rozpoczyna oraz przyłapanie przez Bogumiła żony na zdradzie.

Sielskiego klimatu dodają zdjęcia pełne jasnych kolorów i wiejskich krajobrazów. Nastrój podkreśla muzyka autorstwa Waldemara Kazaneckiego.

Być może nie udało mi się przekonać kogokolwiek do obejrzenia całego filmu, ale myślę, że dobrze by było chociaż zacząć i sprawdzić czy aby na pewno nie okaże się interesujący.

Uważam, że „Noce i dnie” na to zasługują, a poza tym znać je wypada. W niektórych momentach wydaje się po prostu, ze wybór pierwowzoru literackiego był nie do końca trafiony.