Jednakże dość szybko przekonaliśmy się, że aby być wysłuchanym, lepiej nie krzyczeć. Prywatnie przekonałem się również, że nie warto czynić główną bazą działalności protestu przeciwko czemuś. Mam przeczucie, że wołając do walki z terroryzmem czy biedą, można wręcz wzmacniać strach i poczucie braku. Dużo ambitniejszym wydawało mi się skupienie na świecie, którego pragniemy, o którym marzymy. Wybrać to, co najważniejsze, mając świadomość, że nasz czas na tej Ziemi nie jest nieograniczony i nie warto trwonić go na działania nie mające dla nas większego znaczenia. Jak nie rozpasana konsumpcja, oglądanie świata przez pryzmat towaru, nieustanne kupowanie doznań, konkurencja, to co? Weźmy się w garść i zacznijmy tworzyć świat, w którym chcemy żyć. Od dziś. Na pewno znajdzie się garstka śmiałków, którzy będą chcieli go budować razem z nami. Byłem tego pewien.

Efektem tych poszukiwań było zwołanie Forum Poszukujących „Konsumpcjonizm kontra Twórcze Życie” wiosną 2006 roku, gdzie zaproponowaliśmy dyskusję o możliwości życia w sposób radosny i przyjazny dla innych i dla świata. Zaprosiliśmy profesorów, artystów, pustelników, tworząc wiele ciekawych dyskusji. Jednocześnie długo szukaliśmy miejsca, które mogłoby służyć za centrum interesujących debat, akcji, wystaw, gdzie ludzie mogliby się zatrzymać, napić herbaty, pośmiać się i porozmawiać o życiu, bez pośpiechu i przymusu. Chcieliśmy, żeby powstało niekomercyjne miejsce w środku miasta, magiczne, przyjemne, gdzie każdy mógłby czuć się na swoim miejscu. Kultura, sztuka, ekologia, społeczne zacięcie... Ta dosyć szeroka wizja przybrała po długich poszukiwaniach konkretną formę lokalu w podwórku przy Wschodniej.

Pomysłem, który z upodobaniem zaczęliśmy realizować były akcje wymiany pod hasłem „daj rzeczom drugie życie”. Najpierw w kinie Cytryna, klubach, a potem w naszym Centrum, organizowaliśmy takie akcje, gdzie ludzie znosili płyty, książki, ciuchy, czy unikalne stare gramofony. Chcieliśmy w ten sposób zaproponować ograniczenie konsumpcjonizmu i stworzyć okazję do miłego spędzenia popołudnia. Choć w konsekwencji nasze centrum tonęło w gratach, inicjatywa ta napawała nas radością. Zabraliśmy się za rozruszanie Łódzkiego Banku Czasu, zapewnienie systemu wymiany usług opierając się na godzinie pracy, jednocześnie integrując ludzi, którym wyraźnie zależało na czymś więcej niż zerach na koncie. Bank czasu funkcjonuje u nas do dziś, jego spotkania odbywają się w ostatni piątek miesiąca. Bankowicze masują sobie plecy, uczą się języków czy pomagają w naprawach. Przy okazji poznają się, miło spędzają czas.

Gawrony w pewien sposób zakotwiczyły na Wschodniej. Pewnie nie na zawsze, ale na jakiś czas. Pojawiło się miejsce, które napełniliśmy tym, co najlepsze w nas. Przyciągnęliśmy i przyciągamy różnych ludzi: dzieci, młodzież, emerytów, artystów, bezrobotnych, terapeutów, menadżerów, profesorów, poetów, będących w drodze hipisów, wróżki... Postawiliśmy sobie za cel stworzenie innowacyjnego ośrodka warsztatowego na Wschodniej. Skupiliśmy grono twórczych trenerów, uruchomiliśmy kilka nowatorskich kursów, jak łączące potencjał wielu ludzi laboratorium „W poszukiwaniu własnego powołania” czy grupę warsztatową Jarka Kuszy „Jak chwycić za nić”. Cieszą się one coraz większym zainteresowaniem. Zapraszaliśmy gości, wspólnie piekliśmy chleb. Nasze spotkania wigilijne co roku ściągają znaczne grono sympatyków

Działania na rzecz najbliższego otoczenia, Święta Wschodniej, pokazy filmowe i koncerty na podwórkach, Pracownia Działań Twórczych, ogródek recyklingowy, biblioteka, zapewniły nam najwięcej rozgłosu. Ale zależy nam na tym, aby zmieniać świat na lepsze na wiele sposobów. Jeden z tych sposobów to praca nad sobą, własnym szczęściem i pomyślnym rozwojem, przezwyciężanie ograniczeń i barier stawianych przez umysł. Drugi to pomoc najbliższemu otoczeniu, jak bowiem być szczęśliwym, gdy ludzie wokół cierpią i smucą się, czy wręcz prozaiczna, na podwórku drogę zagradzają nam psie kupy (trudno o lepszą symbolikę brudu tego świata...)? Jednocześnie gdzieś w głowie mamy przekonanie o tym, że jesteśmy połączeni z resztą świata, że dobrze zrobić coś na przykład dla represjonowanych Tybetańczyków czy potomków Majów z Meksykańskiego stanu Chiapas, zabiegać o sprawiedliwy podział bogactwa na świecie, wspierając takie idee, jak sprawiedliwy handel. Kilkakrotnie uczestniczyliśmy w różnych akcjach solidarności i kampaniach, samodzielnie podejmując różne inicjatywy, pewnie chętnie przyłączymy się do nich w przyszłości, choć mamy świadomość, że czasem trudno jest mówić o tych sprawach, skoro tyle problemów prosi o rozwiązanie wokół nas.

Przemawiając we własnym imieniu, chciałbym również propagować wiedzę o naturalnych metodach leczenia sposobach relaksacji organizmu i nabierania dystansu do samego siebie, łącząc swoje dwa powołania: naukowca i clowna. Widzę ile chorób cywilizacyjnych ma źródło w błędnych nawykach związanych ze stylem życia, dietą, utartych schematach myślowych, braku krytycyzmu wokół tego, co serwują nam media i reklamy. Mam również takie poczucie misji – pomaganie zainteresowanym w zmianie życia i uzdrowieniu. Ale moja misja to też szerzenie radości, zapraszanie na kosmiczną fiestę, jaką jest życie. Dogadzajmy sobie i innym! Chcę nieustannie przypominać, że prawdziwym cudem jest samo to, że jesteśmy żywi i możemy kochać, tworzyć, działać, planować. Że każdy moment życia jest wyjątkowy, bo jedyny.