Tym razem naszym gościem jest osoba doprawdy niezwykła, bo jak często zdarza się, aby książkę opublikowała… dwunastolatka.

Drodzy Czytelnicy, oto przed Wami Anna Soczawa – autorka „Nowej”, pierwszego tomu cyklu „Cienie Nieśmiertelnych”, który ukazał się nakładem wydawnictwa Stapis.

Anię, podobnie jak większość pisarzy udzielających mi wywiadów, poznaję tylko i wyłącznie dzięki Renie oraz jej wspaniałemu blogowi: http://in-briliance-of-moon.blog.onet.pl/ Jestem w szoku, gdy dowiaduję się, iż autorka „Nowej” ma zaledwie dwanaście lat. Styl zaprezentowany na jej blogu wskazuje raczej na siedemnasto-, może szesnastolatkę.

Dlaczego warto przeczytać Twoją książkę?

Przede wszystkim dlatego, iż nie jest to kolejna przeróbka „Zmierzchu” czy „Pamiętników Wampirów”. Przedstawiłam w „Nowej” zupełnie odmienną wizję świata Nieśmiertelnych – zarówno wizerunek wampira, jak i „pełnokrwistej” wiedźmy.

Brzmi ciekawie. Mogłabyś zdradzić nam więcej szczegółów?

Moja powieść opowiada o wampirach, czarownicach i tak dalej, czyli typowa powieść fantasy dwudziestego pierwszego wieku. Bohaterowie są dosyć młodzi, od trzynastu do szesnastu lat. Główną bohaterką jest Ann - nastolatka, której monotonne życie zmienia się zupełnie nagle. Dziewczyna próbuje odnaleźć się w nowym świecie, do jakiego właśnie dołączyła, a wkrótce okazuje się, że poszukuje jej wiele osób. Nie wszystkie z nich mają dobre zamiary…

Wow, skąd taka tematyka?

Fantastyka, to według mnie, najlepsza dziedzina współczesnej literatury, najbardziej oddziałuje na wyobraźnię, a właśnie tego czytelnicy potrzebują najbardziej, prawda? Pokochałam fantastykę, zarówno Harry'ego Pottera jak i „Opowieści z Narnii”. Teraz nie potrafiłabym już chyba napisać czegoś dobrego bez choć jednego fantastycznego wątku.

Kiedy przeczytałam „Zmierzch” Stephanie Meyer, absolutnie zakochałam się w wampirach. Zafascynował mnie ten mroczny, fantastyczny świat. Jako, że lubię rozmyślać nad tym co nierealne, w mojej głowie powstał wstępny zarys postaci oraz historii. Chciałam, aby Ann przeżywała takie surrealistyczne przygody, o jakich zawsze marzyłam, czytając powieść fantasy.

A dlaczego Ann nie może owych „surrealistycznych przygód” przeżywać w Polsce? Dlaczego zdecydowałaś się na Stany Zjednoczone?

Przeważył o tym – być może – bardzo głupi fakt, a mianowicie zagraniczne imiona, do których mam straszną słabość. Zdawałam sobie sprawę, że będzie trudno napisać coś o kraju, którego obyczajów nie znam, właśnie dlatego zdecydowałam się na stworzenie fikcyjnego miasteczka, które do złudzenia przypomina polskie. Przykładam bardzo dużą wagę do detali. Często trudno jest się przestawić na inny system szkolnictwa, plan lekcji, wygląd zwyczajnych uliczek na przykład w Stanach Zjednoczonych. Staram się unikać rzeczy, o których nie mam pojęcia i zastępować je wymyślonymi przez siebie.

Czy kiedykolwiek wcześniej próbowałaś wydać książkę? A może wysyłałaś opowiadania do gazet?

Nie, za to prowadziłam kilka blogów z tekstami fan fiction. Myśl o opublikowaniu książki pojawiła się dopiero, gdy otrzymałam pierwszy pozytywny komentarz na blogu, bo początkowo „Nowa” była jedynie zwykłym opowiadaniem. Wtedy właśnie zaczęłam wierzyć w to, iż po kiepskich początkach – czyli głównie problemach z weną i pomysłami – ta historia może być naprawdę dobra.

A co później? Ile czasu zajęło Ci pisanie? Ciężko było przemienić bloga w prawdziwą książkę?

Pisanie zajęło mi około roku, może osiem miesięcy. Największą przeszkodą był naturalnie brak weny, która – jak wiadomo – bywa kapryśna. Nigdy nie próbowałam pisać na siłę. Czekałam, aż wena sama nadejdzie, a jeśli trwało to zbyt długo, zabierałam się za fan fiction, które zawsze mi pomaga.

Wydać własną książkę – jak to jest, jakie to uczucie?

Proces wydawniczy zdawał się dłużyć z każdym dniem, pod koniec zwłaszcza, gdy na kilka dni przed wydaniem (dokładnie 31 stycznia 2011) pojawiły się oboczności, spowodowane... hm, złośliwością rzeczy martwych. Maszyny nie były chętne do współpracy.

Do ilu wydawnictw pisałaś? Jakie były odpowiedzi? Dlaczego ostatecznie zdecydowałaś się na Stapis?

Wybacz, ale nie chciałabym odpowiadać na to pytanie. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe.

Ależ oczywiście, że nie. W takim razie powiedz mi, czy jesteś zadowolona ze współpracy z wydawnictwem Stapis?

Tak, jestem zadowolona.

Jak oceniasz swój debiut? Z niego również jesteś zadowolona?

Jestem zadowolona, chociaż to oczywiście dopiero początek i zaczynam pisać coraz lepiej. Nie uznałabym tego za pisarski falstart, ponieważ uważam, iż to dobra książka i wielu osobom się spodobała. Oczywiście, że zdarzają mi się chwile zwątpienia, ale to jest chyba naturalne – w wielu przypadkach, w tym w moim, przywiązujemy zbyt dużą wagę do jednej opinii, która prawdopodobnie wynika z zazdrości i przejmujemy się nią, choć otacza nas mnóstwo innych, pozytywnych słów. Nie wiem, co pozwala mi zachować wiarę w siebie. Chyba fakt, że mam tak wielu wspaniałych ludzi przy sobie, którzy zawsze rozwieją moje wątpliwości.

Zamierzasz napisać coś jeszcze?

Tak, jestem w trakcie pracy nad kilkoma projektami. Mam nadzieję, że uda mi się wybić z nową powieścią, która – przynajmniej tak mi się wydaje – ma zadatki na naprawdę interesującą.

Proszę, dokończ następujące zdanie: „Pisanie jest dla mnie…”

Pasją. To chyba najbardziej odpowiednie słowo. Hobby jest za słabe. Mam też nadzieję, że nie doczekam dnia, kiedy będę traktować pisanie jak pracę czy obowiązek. To odbiera całą przyjemność z pracy nad jakąkolwiek historią.

Czy pisarstwo czasami przeszkadza Ci w życiu? Może z czymś koliduje?

Zdecydowanie ze szkołą. Trudno jest odrabiać zadania czy chociażby skupić się na matematyce, gdy ma się w głowie tylko losy swoich bohaterów. Ale staram się sobie z tym radzić.

Skąd czerpiesz pomysły?

Inspiracją może być wszystko. Czasem jest to odpowiednia piosenka, wiersz, proza, film... Osobiście uwielbiam improwizację. Nigdy nie robię czegoś takiego jak planowanie rozdziałów czy coś w tym stylu. Wymyślam ogólny zarys, ale większość pomysłów napada mnie już w trakcie pisania.

Czy mogłabyś mi zdradzić, jak nauczyłaś się pisać? Szczerze mówiąc, byłam w głębokim szoku, gdy dowiedziałam się, iż masz dopiero dwanaście lat. Twój styl jest bardzo… dojrzały.

Nie wiem. Od zawsze starałam się pisać. Początkowo teksty były słabe i nudne, poruszały sprawy, o których nie miałam wtedy pojęcia. To chyba najtrudniejsze ze wszystkich pytań. Ja chyba... urodziłam się taka? Nie mam pojęcia, jak mogę to inaczej nazwać.

Właśnie, czy z talentem trzeba się urodzić? A może pisanie to jedynie rzemiosło, którego można się wyuczyć?

Hm, ciężko powiedzieć. Nie uważam, żeby było to rzemiosło, bo jeśli nie ma się ani trochę umiejętności pisarskich, to pisze się trochę „na siłę”, a z tego nigdy nic dobrego nie wynika. Ale nie sądzę też, by od urodzenia pisało się fantastycznie. Moje zdanie jest takie: trzeba mieć trochę talentu – choć niekiedy wystarczy nawet wiara w siebie – ale ciągle trzeba się uczyć. Pisanie to sztuka i wymaga poświęceń, tak jak namalowanie obrazu.

A gdy się już coś napisze, jak to rozreklamować? Słyszałam, że w sprawach marketingowych, niestety, nie zawsze można polegać na wydawcy.

Najlepszą drogą do serca czytelnika w obecnych czasach jest... Internet. Jeszcze nie poznałam osoby, która nie miałaby z nim styczności. Trzeba po prostu wiedzieć, kogo zainteresuje wydanie naszej powieści, to wszystko. Jednym słowem: najlepiej reklamować się wśród młodzieży, która także lubi czytać czy pisać.

Co jest w książce najważniejsze? Co może uczynić z niej bestseller?

Zdecydowanie dobry pomysł. Na drugim miejscu stawiam rozwój wydarzeń bogaty w akcję.

Niektórzy marzący o pisarstwie ludzie unikają czytania książek. Obawiają się, iż może to zniszczyć niepowtarzalność ich stylu. Czy się z nimi zgadzasz?

Nie sądzę, by zabijało niepowtarzalność, ponieważ to właśnie dzięki czytaniu kreujemy swój własny styl pisania, łączymy w nim to, co w książkach innych autorów wydaje nam się najciekawsze.